YER: Neva’nın odası
ZAMAN: Rafael’in geri döndüğü sabah
---
Güneş doğarken Neva pencere önündeydi.
Vücudunda hâlâ Helena’nın dokunmadan bıraktığı sıcaklık…
Ama kalbinde bir kapı yeniden çalınmıştı.
Çünkü kapıdan giren… RAFAEL’di.
Neva dönmedi bile.
Sadece usulca fısıldadı:
> “Niye geldin Rafael?
Seni içimde hâlâ yakıyorken,
beni neden yeniden küle dönüştürmeye geldin?”
Rafael yaklaştı.
Omzuna dokunmadı.
Ama sesi... Neva’nın iç çamaşırından daha derindi.
> “Ben geri dönmedim.
Ben seni geri almaya geldim.
Çünkü hâlâ senin içinde biri var…
Ve o kadın benim.***”
Neva döndü.
Bakışlarında korku yoktu.
Ama... kararsızlık çıplaktı.
> “Ben artık tek bir adama ait değilim Rafael.
Benim bedenim savaş alanı,
kalbimse enkaz.
Ve bu enkazı biri daha öptü.
Helena.”
---
