Hayat çok garip yerlerden vuruyordu insanı. Benim aklıma asla Yusuf için bu kadar acı çekeceğim gelmezdi mesela... Boşandıktan sonra çok üzülmüştüm, Yusuf'a zaten çok da kırılmıştım ama şimdi yaşadığım şey çok başlaydı. İçime düşen bi yangının tarifi, eşi, benzeri yoktu.
Ben bankada ağlaya ağlaya o mektubu okurken, abim gelip beni buldu. Tekin beni nereye yolladığını söylemiş. İyi ki de geldi, çünkü resmen yıkılmıştım. Beni apar topar eve götürdü. Evde beni daha da çok yaralayacağını bildiğim hâlde günlükleri okumaya devam ettim.
Yusuf beni kimsenin kırmadığı kadar kırmış, çok da kızdırmıştı... Ama içten içe çok sevmiş beni meğer...
Oturup, günlükleri okumaktan başka bir şey yapmalıydım. Kocam özlüyordu ve ben evde oturup günlük okuyordum. Oturduğum ev benim evim bile değildi. Benim evi
