CHAPTER 3..2 nc

1137 Words

“ผมหมายถึงให้คุณหนูรักษาผมต่างหากครับ จะรักษาแรงๆก็ได้” “แล้วไป” “แค่ดูดกับเลียแรงๆรีดน้ำให้ นายก็หายเจ็บได้แล้วใช่หรือเปล่า” “อือออ...ครับ...แค่ปากนุ่มๆของคุณหนูก็รีดน้ำผมได้แล้วครับ” จบคำพูดนั้นผมก็ได้แต่แหงนหน้าคราง เมื่อเธอจับดินน้อยที่ไม่น้อยของเข้าปากแล้วจัดการดูดเลียจนผมแทบแตกคาปากนุ่มอุ่นของเธออยู่รอมร่อ จนตอนนี้ที่อารมณ์สวาทของผมกำลังพุ่งถึงขีดสุด มือหนาของผมที่ถูกพันธนาการอยู่เผลอไปกดหัวเธอให้ดูดกลืนท่อนเนื้อร้อนของผมให้ลึกขึ้นกว่าเดิม พร้อมกับสะโพกหนาที่เด้งสวนเข้าไปในปากเธอให้ลึกเข้าไปอีกก่อนผมจะครางลั่น แล้วเผลอปลดปล่อยในปากเธออย่างสุขสม “อ๊าาาาาา”ท่อนเนื้อร้อนของผมกระตุกหงึกๆคาอยู่ในปากบางของเธอ ไม่คิดเลยว่าผมจะแตกคาปากเธอเยอะขนาดนี้ ปกติใช้มือตัวเองว่าเยอะแล้ว แต่พอโดนปากนุ่มๆของเธอรีดแบบนี้ผมคงต้องประเมินตัวเองใหม่แล้วละครับ “อืออ อือ อ่อย”เธอตีขาแกร่งของเขาให้ปล่อยมือออกจากหัวของเธอสักที ชายหนุ่มเล่นกดหัวเธอไว้จนเธอต้องกลืนน้ำคาวที่เขาปล่อยออกมาลงคอไปจนสำลัก แถมบางส่วนที่เธอกลืนไม่หมดก็ไหลย้อนออกมาตามขอบปากของเธอ “ขอโทษครับ คุณหนูโอเคไหม คายออกมาครับไม่ต้องกลืนเข้าไป”เมื่อได้สติผมรีบดึงแก่นกายออกมาจากปากบางของเธอทันที พร้อมกับรีบลุกขึ้นนั่งหน้าตาตื่นเอามือไปรองปากเธอให้คายน้ำคาวของผมออกมา ใบหน้าสวยของเธอตอนนี้แดงก่ำจนผมไม่รู้แล้วว่าเพราะความเมาหรือเพราะผมกระแทกปากเธอแรงเกินไปเมื่อกี้ ผมจึงได้แต่นั่งหน้าหงอยอยู่ตรงหน้าเธอ “เอาอะไรมาคาย ฉันกลืนลงคอไปหมดแล้ว”ไม่แค่พูดบอกเธอยังอ้าปากให้เขาดูด้วยว่าเธอกลืนมันลงไปหมดแล้วจริงๆ จะให้คายยังไงทันเล่นอุดปากกันไว้ขนาดนั้น พอเขาถอดถอนออกไปในปากเธอมันก็เหลืออยู่นิดเดียวเลยกลืนๆทันลงไปซะ ไหนๆก็กินเข้าไปเยอะแล้ว “อืออออ คุณหนูเจ็บปากไหม ผมขอโทษนะครับที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ”ผมได้แต่เขินกับท่าทางของเธอที่อ้าปากบอกว่ากลืนน้ำคาวของลงไปจนหมด จึงได้แต่ก้มหน้าซุกกับฝ่ามือของตัวเอง เอาไว้ไม่สามารถมองหน้าเธอได้อีกแล้ว “ก็เจ็บนิดหน่อย ว่าแต่นายหายเจ็บตรงนั้นแล้วหรือยัง” “หะ...หายแล้วก็ได้ครับ”ผมยังคงได้แต่ตอบเสียงอู้อี้อยู่กับฝ่ามือยังคงไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองเธอ “หายก็ดีแล้ว เพราะตอนนี้ฉันว่าฉันเริ่มเจ็บแทนนายแล้วละ” “คุณหนูเจ็บตรงไหนครับ”ผมรีบเงยหน้าขึ้นมองเธออย่างไว ไหนเมื่อกี้บอกว่าเจ็บปากแค่นิดหน่อยไง อย่าบอกนะว่าผมเผลอรุนแรงจนทำเธอปากแตก “ฉันไม่ได้ปวดตรงปาก”เธอร้องบอกเขาทันที เพราะเขาเอาแต่จ้องมองปากเธอไม่วางตาหาร่องรอยว่าเธอเจ็บตรงไหน “แล้วเจ็บตรงไหนครับ” “ตรงนี้”ผมหน้าแดงขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมองตามมือของตัวเองที่โดนเธอลากไปวางยังตำแหน่งที่เธอเจ็บ “มันปวดตุบๆแถมมันยังแฉะอีกด้วย นายรู้ไหมว่าต้องใช้อะไรรักษา” “.....”เมื่อเธอคิดเรื่องที่เกิดขึ้นได้ จึงได้แต่ส่งยิ้มสวยให้คนตรงหน้าอย่างเขินอาย ใบหน้าสวยแดงระเรื่อขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ให้ตายเถอะเธอไม่กล้าคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นเลย มันน่าอายเกินกว่าที่เธอจะยอมรับได้ ฮือออ เจ้าสัวเธอกล้าทำตัวแบบนั้นได้ยังไงกัน “แล้ว..แล้วนายเป็นใคร ทำ...ทำไมมาอยู่ในห้องฉันได้ละ”นลินญาถามเขาอย่างตะกุกตะกัก ไม่คิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะทำแบบนั้นได้ “จำผมไม่ได้เหรอครับ” “ไม่ได้ แต่จะว่าไปหน้านายก็คุ้นๆนะ”เธอเอียงคอมองคนตรงหน้าแต่ก็ไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร จะให้จำได้ยังไงก็เมื่อคืนเธอเอาแต่เรียกเขาว่าลูกหมาน้อย “แผ่นดินไงครับ”เมื่อชายหนุ่มพยายามให้หญิงสาวคิดแล้ว แต่สงสัยเธอจะจำเขาไม่ได้จริงๆเพราะเราไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว “ห๊ะ!! ไอ้ลูกหมาเหรอ ถามจริง”ฉิบหายแล้วไง นี่ฉันกินเด็กในการดูแลเหรอ ว่าแต่เด็กนี่อายุเท่าไรแล้ว ฉันคงไม่ได้พรากผู้เยาว์หรอกใช่มั้ย ถ้าป๊ารู้มีหวังฉันโดนด่าหูพังแน่ “ครับ ผมเอง”ผมที่นั่งมองหน้าเหวอๆของเธอต้องยิ้มออกมาเล็กน้อย ถึงแม้ผมจะไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่แต่ใบหน้าเธอมันทั้งน่ารักและตลกในเวลาเดียวกันเลยก็ว่าได้ “ว่าแต่นายอายุเท่าไรแล้วเหรอ ฉัน...เอ่อ...ไม่ได้พรากผู้เยาว์ใช่ไหม” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า”ผมกลั้นขำไม่ไหวจนต้องปล่อยออกมา นี่เหรอคือสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้านั่งทำหน้าเหมือนกลัวอะไรบางอย่างอยู่ “หัวเราะบ้าอะไรของนาย เบาๆ เดี๋ยวเฮียก็ได้ยินหรอก”เธอไม่เข้าใจว่าเขาหัวเราะอะไร รีบเอามือปิดปากเขาทันที กลัวคนด้านนอกจะได้ยินว่าเธอไม่ได้อยู่ในห้องคนเดียว “คุณหนูไม่ได้พรากผู้เยาว์ครับ”ผมจับมือที่ปิดปากอยู่ออกก่อนที่จะตอบออกไป “เฮ้อออ”เสียงถอนหายใจอย่างโล่งอกดังออกมาจากริมฝีปากบาง อย่างน้อยฉันก็ไม่ต้องติดคุกฐานพรากผู้เยาว์เพราะการกระทำของตัวเองเมื่อคืน ว่าแต่ไอ้ลูกหมาจะโกหกเธอรึเปล่า “ไม่ได้โกหกใช่มั้ย”เธอถามกลับไปเพื่อความมั่นใจ “เอาไปดูครับ”ผมทนไม่ไหวหยิบเอาบัตรประชาชนในกระเป๋าที่ตกอยู่ข้างๆเตียงส่งให้หญิงสาวดู “ยี่สิบแล้วสินะ”หญิงสาวนั่งนับปีเกิดของบัตรประชาชนที่ถูกยื่นมาก็ได้ข้อสรุปอย่างเป็นทางการ นั้นคือ ฉันไม่ได้พรากผู้เยาว์ “เอาคืนไป แล้วอย่าบอกเรื่องนี่กับป๊าไม่งั้นนายตายแน่”เธอขู่คนตรงหน้าเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นห่อตัวเองด้วยผ้านวมผืนโตเดินตรงไปยังห้องน้ำ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more