ยัยเด็กดื้อของนายวิศวะ

รับน้อง

"แอม" ส่วนฉันที่ตอบรุ่นพี่ไปส่งๆ เพราะเธอก็ไม่ได้อยากรู้จักหรือวุ่นวายกับรุ่นพี่พวกนี้อยู่แล้ว เลยไม่อยากจะสนใจสักนิด

"ยัยแอม พูดจากับรุ่นพี่ดีๆสิ" พลอยหันมาส่งเสียงดุกับเพื่อนสนิทที่พูดจาเสียงแข็งกระด้าง​จนไม่น่าฟัง แถมยังไม่มีหางเสียงอีกต่างหาก

"ฉันว่าฉันก็พูดดีแล้วไหมล่ะ พูดไม่ดีตรงไหนอ่ะ" เธอว่าเธอก็ยังไม่ได้พูดคำหยาบ​กับรุ่นพี่พวกนี้เลยสักคำนะ แล้วเธอผิดตรงไหนอ่ะ

"หึ! ยัยเด็กดื้อ" หืมม เมื่อกี้ฉันหูแว่วไปรึป่าวว่ะ ทำไมเหมือนฉันได้ยินพี่ดิวพูดว่าฉันเป็นยัยเด็กดื้อเลย หรือว่าฉันหูฝาดไปเองอ่ะ แต่ช่างเถอะ มันคงไม่มีไรหรอก

"งั้นพี่ไม่รบกวนแล้ว น้องๆกินข้าวกันต่อเถอะครับ" ไบรท์​ที่ได้รู้ชื่อรุ่นน้องทั้งสามคนที่เขาสนใจแล้ว จึงไม่อยากรบกวนรุ่นน้องอีก จึงพาเพื่อนไปกินข้าวอีกโต๊ะซึ่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล

"ค่ะ/ค่ะ/ค่ะ" ก่อนที่สามสาวจะพากันนั่งลงเพื่อกินข้าว

"ยัยแอม! แกนี่นะ ฉันให้แกมานั่งจองโต๊ะกินข้าวแปปเดียวเอง แต่แกเสือกมาเขม่นกับรุ่นพี่ซะงั้น แกนี่มันจริงๆเลยนะ" พลอยเอ่ยเสียงดุและมองแอมตาขวาง

"แฮร่ แฮร่ แกก็อย่ามองฉันอย่างงั้นสิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ แถมฉันไม่ได้เป็นคนผิดเองด้วยอ่ะ" พวกรุ่นพี่สองคนนั้นต่างหากที่เป็นคนผิด

"เหรอ/เหรอ แต่ยังไงแกก็เป็นรุ่นน้อง แกก็ควรพูดกับรุ่นพี่ดีๆหน่อยสิ แกเข้าใจที่ฉันพูดใช่ปะ" เพราะเธอเชื่อได้เลยที่ว่ารุ่นพี่พวกนั้นที่ไม่พอใจมันคงเกิดจากคำพูดของมันอย่างแน่นอน ไม่งั้นรุ่นพี่พวกนั้นไม่มองมันตาเขียวปั๊ด​ขนาดนั้นหรอก นี่ยังดีที่มีรุ่นพี่สามคนนั้นเข้ามาช่วย ไม่งั้นนะเธอไม่อยากจะคิดเลยว่ามันจะเป็นยังไง ยิ่งคนอย่างยัยแอมซะด้วยที่ไม่รู้จักยอมคน ป่านนี้มันคงเละเป็นหน้ากอง

"จ้าแม่ ลูกคนนี้เข้าใจแล้วจ้า" เห้อ! เดี๋ยวนี้ยัยพลอยบ่นฉันอย่างกับเป็นแม่ฉันเข้าไปทุกวัน

"ให้มันเข้าใจจริงเถอะแกน่ะ เผลอเป็นไม่ได้ ทั้งดื้อ ทั้งซน" เพราะมันนิสัยแบบนี้ไง ถึงไม่มีผู้ชายที่ไหนกล้าเข้ามาจีบมันสักที ทำตัวอย่างกับม้าดีดกะโหลกหนิ

"คิก คิก ถึงฉันก็จะดื้อจะซนขนาดไหน แต่ก็ยังเป็นยัยน่ารักของเพื่อนๆเหมือนเดิมน้าา ^-^" ฉันน่ะน่ารักที่สุดในบรรดาเพื่อนๆของพวกแกแล้ว

"น่ารักแต่หน้า แต่สันดานไม่ใช่จ้ะ" ยิ่งนิสัยและความซนของมันนี่ยิ่งแล้วใหญ่

"หุ้ยย! แรงง่ะ" ชิ! พวกแกอ่ะ

"ไม่ต้องมาพูดมาก กินข้าวไปเลยแกเนี่ย เดี๋ยวก็ต้องไปเข้ารับน้องต่อแล้ว" ป่านนี้พวกเธอยังกินข้าวไม่เสร็จเลย เวลาก็จะหมด

"จ้าแม่" ยัยนี่ก็สั่งเก่งจริงๆ เห้อ!

"แกก็ดุยัยแอมอย่างกับลูกคนหนึ่งเลยเนาะ ถ้าใครไม่รู้นะคงคิดว่ายัยแอมเป็นลูกแกแล้วนะเนี่ย" ดุอย่างกับเป็นแม่มันแหน่ะ

"บ้า! ถ้ายัยแอมเป็นลูกฉันนะ แล้วฉันไปมีผัวตอนไหนก่อนถามจริง" ที่เธอคอยดุคอยด่ามันถึงทุกวันนี้ก็เพราะความหวังดีทั้งนั้นแหละ เพราะเธอรู้ไงว่ามันตัวคนเดียว ไม่มีครอบครัว ตายายมันก็ไม่อยู่แล้ว

"ฮ่า ฮ่า นั่นดิวะ ทำไงลูกถึงโตได้ขนาดนี้" แค่คิดเล่นๆก็ขำ ฮ่า ฮ่า ฮ่า

"แกก็คิดบ้าไปได้เนาะ เห้อ" นี่มันก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย​ สงสัยคงว่างมากสินะ แต่ว่ากินข้าวอยู่แล้วก็ขำ เดี๋ยวก็ได้ข้าวติดคอตายหรอก

"กินๆพวกแกเนี่ย อย่ามัวแต่ขำ เดี๋ยวเราจะไปเข้ารับน้องไม่ทันคนอื่นๆ เดี๋ยวก็โดนทำโทษ​หรอก" เพราะขนาดเมื่อเช้าคนที่เข้าสายยังโทษทำโทษเลย

"เห้อ! ฉันรู้สึกไม่อยากเข้ารับน้องเลยว่ะ โครตน่าเบื่อ" ได้แต่นั่งฟังรุ่นพี่บ่นอะไรหนักหนา​ก็รู้ ฟังไปฉันก็จะหลับ

"แกก็อย่าบ่นนักเลยยัยแอม รีบกินข้าวซะ" เราจะไม่เข้ารับน้องก็คงจะไม่ได้ เพราะมีรุ่นพี่คอยเดินเช็คชื่ออยู่ตลอด และก็คงจะไม่ผ่านกิจกรรม​

"เออๆ" สงสัยคงต้องไปนั่งฟังรุ่นพี่บ่นอีกไม่นาน

Talk ดิว

"เห้ย! ไอดิว เมื่อกี้มึงพึมพำอะไรวะ เหมือนกูได้ยินเสียงมึงแว่วๆ" เรียวเอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย เพราะเหมือนเขาได้ยินเสียงมันพูดอะไรสักอย่าง แต่มันไม่ชัด

"ไม่มีไรหรอก กูก็พึมพำของกูไปเรื่อยเปื่อย" อยู่ๆก็มาหูดีนะมึงไอ้เรียว

"เออๆ" เรียวที่เห็นว่าเพื่อนไม่ยอมพูดก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจ

"บ่ายนี้เราต้องไปแนะนำตัวกับรุ่นน้องกันแล้วดิ ชักจะขี้เกียจ​ว่ะ" ไบรท์เอ่ยเสียงออกมาเซ็งๆ

"มึงก็อย่าบ่นนักเลย กูขี้เกียจ​กว่ามึงอีกหลายเท่า" เขาที่ไม่ชอบการทำอะไรแบบนี้เลยสักนิด แต่เสือกโดนถูกเลือกให้มาเป็นเฮดว๊าก

"ทนๆเอาเว้ย แค่ไม่กี่เดือนก็เสร็จแล้ว" แต่ไม่รู้ว่าพวกเราจะทนกันได้ป่าว เห้อ!

"เออ/เออ" ก่อนที่พวกเราจะกินข้าวเสร็จและกลับไปดูการรับน้องต่อ

13.00 น.

@ลานเกียร์

"น้องๆครับ จัดแถวนั่งแยกชายหญิงกันนะครับและจัดแถวให้เป็นระเบียบครับ"เสียงรุ่นน้องปีสองสั่งเด็กปีหนึ่งให้เข้าแถวและจัดแถว

"เสร็จแล้วก็เงียบครับ เราจะเริ่มกิจกรรมรับน้องกันต่อแล้วนะครับ ส่วนบ่ายนี้เราจะมารู้จักกับพี่ว๊ากของเรากันนะครับ" ก่อนที่พี่ว๊ากจะเดินขึ้นมาแนะนำตัวเองกับน้องๆกันทีละคน

"สวัสดีครับ พี่ชื่อ ดิว เป็นเฮดว๊ากครับ" ดิวเอ่ยแนะนำตัวเองเป็นคนแรกและส่งสายตามองน้องอย่างนิ่งๆ จนมันดูน่ากลัวในสายตาน้องๆ

"สวัสดีครับ พี่ชื่อ ไบรท์ เป็นพี่ว๊ากครับ" ส่วนไบรท์ก็เอ่ยแนะนำตัวเองอย่างขี้เล่นและส่งรอยยิ้มหวานๆไปให้สาวๆ

"สวัสดีครับ พี่ชื่อ เรียว เป็นพี่ว๊ากครับ" ส่วนเรียวก็ไม่ต่างจากไบรท์มากนักเพราะก็ส่งยิ้มหล่อไปให้น้องๆเช่นกัน ก่อนที่พี่ว๊ากอีกสามคนที่เหลือจะขึ้นมาแนะนำตัวเอง

"ยัยหวาน ยัยแอม ฉันไม่คิดเลยนะว่ารุ่นพี่ที่เราเจอที่โรงอาหารจะเป็นพี่ว๊ากอ่ะ" คิดว่าจะเป็นคนอื่นที่เธอไม่รู้จักซะอีก

"เออดิ ฉันก็ไม่คิดเหมือนกัน แต่ดูเฮดว๊ากของเราจะดูโหดๆนะเว้ย เล่นทำหน้านิ่งมาเชียว แล้วการรับน้องของพวกเราจะราบรื่นหรอวะ ไม่พากันโดนลงโทษจนหัวคะมำใช่ไหม" หน้านิ่งๆโหดๆแบบนี้ โครตน่ากลัว

"คงไม่หรอกมั้งพวกแก พวกพี่เค้าคงไม่ใจจืดใจดำกับเราขนาดนั้นหรอกมั้ง" ถ้าเป็นรุ่นพี่คนอื่นๆน่ะนะ แต่ถ้าเป็นพี่เฮดว๊ากคงไม่แน่ ก็เล่นทำหน้านิ่งมาซะขนาดนั้น ไม่รู้ชีวิตนี้พี่เขาจะรู้จักคำว่ารอยยิ้มบ้างรึป่าว

"พี่ว๊ากที่เหลืออ่ะดูใจดี แต่พี่เฮดว๊ากของเราคงไม่ใช่ ไม่รู้จะหน้านิ่งไปไหน" ขนาดมองแค่นี้ก็ยังดูน่ากลัว