ยัยเด็กดื้อของนายวิศวะ

เมา

"มาแล้วครับ ลองชิมดูนะ" ดิวที่ไปสั่งค็อกเทลให้น้อง แล้วพึ่งเดินกลับมา จึงเอามาวางไว้ให้ข้างหน้า​น้อง เพื่อให้เธอได้ลองดื่ม

"ขอบคุณ​ค่ะ" แอมที่เห็นค็อกเทลสีสวย จึงได้แต่ยิ้มๆออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่จะเริ่มหยิบมันขึ้นมาจิบๆอย่างคนอยากลอง

"ค่อยๆจิบนะยัยเด็กดื้อ เดี๋ยวมันจะเมาเร็ว" ดิวที่เห็นว่าน้องเริ่มจิบๆค็อกเทลแล้ว จึงเริ่มพูดออกมาด้วยความเป็นห่วง

"หนูแค่จิบๆเอง ยังไม่ได้กระดกหมดแก้วสักหน่อย"​ เธอแค่ชิมไปคำสองคำเองนะ ทำมาเป็นดุเธอ ชิ! ใครมันจะเมาง่ายอะไรขนาดนั้น

"พี่แค่บอกนะ ไม่ได้ดุ" ดิวที่เห็นสีหน้าของน้อง จึงคิดว่าน้องจะเข้าใจเขาผิด จึงได้เอ่ยอธิบายออกมา เพราะที่เขาบอกคือแค่เป็นห่วง ไม่ได้ตั้งใจจะดุ

"ค่ะ บอกก็บอก ไม่ดุสักนิดเลย" นี่บอกของพี่เขาสินะ แต่ทำไมต้องทำหน้าดุขนาดนี้ด้วย

"อย่าประชดพี่ ไม่งั้นพี่ปล่อยน้องนอนอยู่ที่นี่นะ" มัวแต่ประชดเขาอยู่นั่นแหละยัยเด็กดื้อ อย่าจะปล่อยให้นอนเล่นอยู่ที่นี่สักหน่อย

"ค่ะๆเข้าใจแล้ว แค่นี้ก็ต้องขู่ด้วย ชิ!" หึยยย ถ้าไม่เห็นว่าต้องง้อพี่เขากลับด้วยนะ ไม่งั้นนะพี่ดิวเจอดีแน่

"งั้นก็นั่งดื่มดีๆ อีกสักพักพี่ก็จะพากลับแล้ว" อยู่นานกว่านี้ เด็กแถวนี้ได้เมากันพอดี

"รับทราบค่ะ" เธอก็อยากจะกลับแล้วเหมือนกัน

30 นาทีผ่านไป

Talk แอม

ฉันที่ตอนนี้นั่งดื่มกับพวกพี่ๆเขาอยู่ในผับ ตอนนี้เธอชักจะมึนหัวมากๆเลย มองไปทางไหนก็เหมือนโลกมันหมุนติ้วไปหมด จนเธอชักจะตาลายแล้ว

"​น้องแอม เป็นไงบ้างครับ ยังไหวอยู่ไหม" ปาร์ค​ที่เห็นหลานรหัสของตัวเองเหมือนจะเมามาก จึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

"ม่ายหวายค่ะ หนูมึนหัวมากๆเลย มึนหัวเวียนหัวปะปนกันไปหมดเลย"​ ขนาดแค่ตอนนี้โลกยังหมุนติ้วๆอยู่เลย

"ไอ้ดิว น้องรหัสมึงเหมือนจะไม่ไหวแล้วว่ะ มึงพาน้องกลับไปเถอะ" ถ้าปล่อยให้อยู่ต่อ คงได้เลื้อยตัวไปนอนกับพื้นแน่

"ครับพี่ ผมก็ว่าจะพาน้องกลับอยู่แล้ว เมาขนาดนี้" เมาแบบหมดสภาพ ไม่รู้จะเดินไหวหรือป่าว

"งั้นพาไปขึ้นรถไหวไหม ให้กูช่วยประคอง​ป่ะ" ดูๆแล้วไอ้ดิวน่าจะรับมือกับคนเมายาก เมาจนเก็บทรงไม่อยู่ขนาดนี้

"ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมพาไปเองได้ งั้นผมขอตัวก่อนนะทุกคน" ดิวจังหันมาเอ่ยลากับทุกคนที่อยู่ในโต๊ะ เพื่อพายัยเด็กดื้อกลับหอ

"เออๆ ขับรถดีๆ มีไรก็โทรมาได้เลย" ถ้าต้องการความช่วยเหลืออ่ะนะ

"ครับพี่" เขาจึงพาน้องเดินโซซัดโซเซมาหาเพื่อนที่อยู่อีกโต๊ะในทันที

"ไอ้ไบรท์ ไอ้เรียว กูพาน้องแอมกลับก่อนนะเว้ย พวกมึงจะพาน้องๆกลับกันเองไหม หรือจะฝากไปกับกู" เพราะไหนๆก็ไปหอเดียวกันอยู่แล้ว จะฝากไปด้วยเขาก็ไม่ขัด

"ไม่ต้อง เดี๋ยวพวกกูพาน้องรหัสไปส่งกันเองได้ มึงก็ดูแลน้องแอมดีๆก็แล้วกัน อย่าให้อ้วกแตกคารถมึงล่ะ ดูแล้วน่าจะเมามาก" ขนาดยืนตัวตรงยังทำไม่ได้เลย ได้แต่จะเลื้อยลงพื้น

"หนูฝากเพื่อนหนูด้วยนะคะ รบกวนไปส่งมันให้ที มันอยู่ชั้น 14 ห้อง 1469 ค่ะ" หวานที่ยังพอมีสติอยู่ จึงหันมาบอกรายละเอียด​ให้กับดิวอย่างชัดเจน เพราะเห็นว่าพี่เขาน่าจะไว้ใจได้ เธอจึงรบกวนให้พี่เขาไปส่งเพื่อนเธฮหน่อย

"ครับๆ งั้นพี่ขอตัวก่อนนะ" ก่อนที่ดิวจะค่อยๆพยุงแอมเดินออกจากผับมาอย่างทุลักทุเล​ ก่อนที่จะมาถึงรถสปอร์ตที่เขาจอดไว้อยู่

"เห้อ! กว่าจะออกมาได้นะ เล่นเลื้อยเป็นงูเลยนะยัยเด็กดื้อ" ทรงตัวไม่ได้เลย เหนื่อยชิปหาย

"ก็หนูเมานี่คะ หนูแทบจะคลำหาทางไม่เจอเลย ตาลายไปหมด มันหมุนติ้วๆเลยค่ะ" เธอมึนหัวมาก แทบจะไปกองกับพื้น

"ทีหลังถ้ารู้ว่าตัวเองคออ่อนขนาดนี้ ก็อย่าดื่มเยอะแบบนี้อีกนะ" เพราะหลังจากน้องดื่มค็อกเทลเสร็จ ก็ยังไปดื่มเหล้าต่ออีก แล้วมันจะเหลืออะไร

"รับทราบค่ะคุณพี่รหัสสุดหล่อ" แต่หน้าดุไปหน่อยนะ คิก คิก ถ้าหัดยิ้มกว่านี้หน่อยก็คงดี

"หึ! เมาแล้วพูดดี หัดชมพี่เป็นด้วย" น่าจะจับเหล้ากรอกปากอีกสักรอบ

"ชมได้ก็แค่ตอนเมาแหละค่ะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" เพราะถ้าตอนปกติเธอไม่ชมให้เสียเวลาหรอก คิก คิก

"หืมม ยัยเด็กดื้อ อย่าให้หายเมาก่อนนะ ไม่งั้นเจอดีแน่" น่าจับคิดบัญชีให้เข็ด

"คิก คิก กลัวจังเลยค่ะ หนูกลัวมากเลย งั้นหนูจะรอก็แล้วกันนะคะ" จะรอวันที่จะเจอดีจากพี่ดิวก็แล้วกัน เธอก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะเป็นยังไง

"เห้อ! เธอหยุดพูดมากสักที เมาแล้วก็ขึ้นรถไปซะ เดี๋ยวพี่จะไปส่งเธอที่หอ" เมาแล้วกวนประสาทดีนัก น่าจับตีก้นให้เข็ดจริงๆ

"ม่ายกลัวหนูอ้วกใส่รถพี่หรอ รถพี่หรูขนาดนี้" ไม่รู้ราคามันกี่บาทเลย แต่รู้ว่าหรูมาก

"เมาแล้วก็อย่าพูดมาก ขึ้นๆไปเถอะน่า รถพี่จะเป็นไงเธอไม่ต้องไปสนใจหรอก รีบๆขึ้นไปได้แล้ว" ถ้ากลัวอ้วกแตก เธอก็แค่อย่าอ้วกใส่รถพี่ก็แค่นั้นยัยเด็กดื้อ

"อย่าดุสิคะ ไหนว่าพี่จะม่ายดุหนูไง" นี่พี่ผิดคำพูดนี่หน่า

"ก็เธอดื้อ พี่บอกแล้วไงว่าถ้าเธอดื้อ พี่ก็จะดุ" ซึ่งเขาเคยบอกเธอไว้แล้ว

"จิ๊! หนูป่าวดื้อสักหน่อย" ใครดื้อกัน เธอออกจะน่ารักซะขนาดนี้

"หึ! ไม่ต้องสะบัดหน้าขนาดนั้นเดี๋ยวคอเคล็ด" ดูทำตัวงอลเข้า มันน่านัก

"จิ๊ๆ ปากคอเราะร้ายสุดๆ" ปากพี่ดิวนี่นะ น่าจับเย็บเข็มสุดๆ

"เมาแล้วก็นอนไปซะ ถึงหอแล้วเดี๋ยวพี่ปลุก" ถ้าปล่อยให้พูดมากอยู่อย่างนี้ วันนี้ก็คงไม่ถึงหอสักทีหรอก

"ก็ได้ค่ะ" ก่อนที่เธอจะปรับเบาะนอนอย่างสบายใจ โดยที่เธอไม่ได้สนใจคนขับรถเลยสักนิด ส่วนดิวที่เห็นว่าน้องได้นอนหลับลงไปแล้ว จึงได้ตั้งหน้าตั้งตาขับรถให้ไปถึงหอพักของน้องสักที

@หอพักA

"น้องแอมครับ ตื่นได้แล้ว ถึงหอแล้วครับ" ดิวที่ขับรถเข้ามาในหอพักแล้ว จึงหันมาปลุกคนเมาที่กำลังนอนหลับอยู่อย่างสบายใจ

"อื้ออ หนูเดินม่ายไหวอ่ะ ไปส่งหนูหน่อยสิคะ" คนเมาที่พึ่งรู้สึกตัวตื่น จึงหันมาขอความช่วยเหลืออย่างออดอ้อน เพราะถ้าให้เธอเดินขึ้นไปเอง วันนี้ก็คงไม่ถึงหรอก บางทีอาจจะได้ไปนอนในลิฟต์แทนก็ได้

"ได้ๆ เดี๋ยวพี่ไปส่งก็แล้วกัน ยัยเด็กดื้อเอ้ย" นี่เห็นว่าเมามากหรอกนะ ถึงได้ยอมไปส่งอ่ะ

"งั้นขี่หลังหน่อยได้ไหมคะ หนูเดินไม่ไหวอ่ะ" คนเมาที่ได้คืบจะเอาศอก จึงหันมาเอ่ยขอกับดิวอย่างออดอ้อนพร้อมส่งสายตาปริบๆ

"ได้ แต่ให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปต้องเดินเอง" ดิวที่เห็นว่าถ้าแค่ให้ขี่หลังคงจะไม่เป็นไร เขาจึงเอ่ยอนุญาตแล้วเดินลงจากรถไปหาคนเมา เพราะวันนี้จะได้ไปส่งคนเมาให้จบๆไปเสียที

"ขอบคุณค่ะ" แอมที่เห็นว่าพี่เขายอมให้เธอขึ้นหลังจริงๆ เธอจึงรีบขึ้นหลังอย่างรวดเร็ว เพราะเธอกลัวพี่เขาจะเปลี่ยนใจ ก่อนที่ดิวจะเดินเข้าลิฟต์ไปแล้วกดตามชั้นที่น้องหวานได้บอกไว้ ก่อนที่เขาจะได้พาเธอไปส่งถึงในห้อง