BAD BOYFRIEND 3 เพื่อนรัก

1203 Words

สามวันผ่านไป “อื้อ” ร่างบางงัวเงียตื่น มือบางพยายามขวานหาคนตัวสูงที่นอนอยู่ข้างเธอเมื่อคืน แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า “ไปไหน” ร่างบางลุกขึ้นนั่งและมองไปยังนาฬิกาที่บอกเวลาเจ็ดโมงเช้าด้วยความงุนงง เพราะคัตเตอร์เป็นคนไม่ชอบตื่นเช้า เธอจึงแปลกใจที่ตื่นมาไม่พบเขา แต่ก็พยายามเลิกสนใจเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ตื้ดดด ตื้ดดด ลูน่า ผ่านไปสักพัก ร่างบางที่เดินออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์จึงหยิบขึ้นมาดูก่อนจะกดรับสาย ติ้ด “ฮัลโหล” (ไงจ้ะสาว กลับมาไม่บอก) “จะเซอร์ไพรส์ไง” ร่างบางตอบกลับไปยิ้มๆ (เซอร์ไพรส์มากค่ะ) ลูน่าก็ตอบกลับมาน้ำเสียงติดกวน “แล้วโทรมามีไร” (มาเจอกันให้หายคิดถึงหน่อย) “ที่ไหน” (คอนโดยัยเบล) “โอเค เจอกัน” แล้วร่างบางก็กดตัดสายไป ก่อนจะเดินไปแต่งตัว “ไปไหนของเขา” ร่างบางพึมพำออกมา เมื่อเดินออกจากห้องนอนก็ไม่เจอร่างสูง แต่ก็เลิกสนใจเดินออกจากห้องหรูไป @คอนโดเบล “ไงคะชะนี” ลูน่าเดินเข้ามากอด ทันทีที่ฉันเปิดประตูเข้ามาในห้องของยัยเบลเพื่อนฉัน “โอ้ย ปล่อยได้แล้วกูอึดอัดค่ะ” ฉันพูดไปไม่จริงจังอะไร “ก็กูคิดถึงมึงอะ” ยัยลูน่าก็พูดพร้อมจะเข้ามาสวมกอดฉันอีกรอบ “มึงนี่เวอร์จริงๆอีสมบูรณ์” ยัยเบลที่นั่งดูเหตุการณ์อยู่ก็พูดแขวะยัยลูน่าขึ้น “กูชื่อลูน่าค่ะ ไม่ใช่สมบูรณ์” ลูน่าก็บอกออกมาเสียงดัง “สมบูรณ์ค่ะ ไม่ใช่ลูน่า” ยัยเบลก็พูดกลับอย่างไม่ยอม “อีเบล เดี๋ยวกูตีปากแตก” ลูน่าก็ไม่ยอมจะเดินเข้าไปตียัยเบล “พอๆ ทะเลาะตลอดเวลาจริงๆมึงสองคนเนี่ย”ฉันรีบพูดออกไปเพื่อห้ามศึก สองคนนี้ทะเลาะกันประจำ แต่เห็นทะเลาะกันแบบนี้นะ พวกเราก็รักกันมากเลยแหละ “คิดถึงพวกมึงมาก” ฉันพูดออกไปน้ำเสียงจะร้องไห้ ก่อนจะเดินเข้าไปกอดพวกมัน ฉันคิดถึงเพื่อนมากจริงๆนะ พวกมันเหมือนส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันเลยแหละ พอห่างกันนานมันก็คิดถึงเป็นธรรมดา ก็อย่างที่ทุกคนรู้ฉันพึ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อคืน ฉันบินไปอยู่อังกฤษมาสองเดือนเต็ม เนื่องจากพ่อแม่ฉันย้ายไปทำธุรกิจที่นั่น ช่วงปิดเทอมฉันเลยมักจะบินไปหาท่านตลอด ปกติจะไปแค่สองสามอาทิตย์ แต่รอบนี้ที่ไปนานเพราะลูกพี่ลูกน้องที่นั่นแต่งงาน ฉันเลยต้องอยู่ช่วยเตรียมงานเลยกินเวลาไปสองเดือนเต็มๆ “แล้วยัยน้ำล่ะ” ฉันถามออกไป เมื่อนึกขึ้นได้ว่าขาดเพื่อนรักฉันอีกหนึ่งคน “มันรู้มั้ยว่ากูกลับมาแล้ว” “มึงบอกมันหรือยังอิเบล” เหมือนลูน่านึกขึ้นได้ ก็หันไปถามเบล “กูส่งข้อความไปบอกมันละ ไม่รู้มันเห็นหรือยัง”ยัยเบลก็พูดขึ้น “โอ้ย ติดต่อยากยิ่งกว่ามึงที่อยู่อังกฤษอีก” ยัยลูน่าพูดขึ้นมาอย่างน้อยใจไม่จริงจัง “แล้วมันจะมาไหม ไม่ได้อยู่พร้อมหน้ากับตั้งนาน” ฉันก็ถามกลับไปน้ำเสียงติดงอแงนิดๆ “ไม่รู้มัน” ลูน่า เบลก็ส่ายหน้า “ช่างเถอะ มันคงมีธุระของมัน” ฉันพูดขึ้น ก่อนจะเดินไปนั่งยังโซฟาหรู แกร๊ก ทันทีที่ฉันนั่งลง เสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับคนที่ฉันถามถึงเมื่อกี้เดินเข้ามา “อิน้ำ” ลูน่า เบลก็พูดออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ “ตกใจอะไรของพวกมึง” น้ำก็พูดขึ้นด้วยสีหน้างุนงง “ไม่ให้ตกใจได้ไง ปกติกูทักไปมึงไม่เคยตอบ ชวนไปไหนก็ไม่ไป เจอมึงยากพอๆกับอิรันเลย” ลูน่าก็พูดสิ่งที่คิดมา แต่ยัยน้ำก็ไม่ได้สนใจอะไร เดินเข้ามากอดฉัน ฉันก็กอดตอบ “เพื่อนรักกลับมาทั้งที ก็ต้องมาหาสิ” น้ำพูดขึ้น ก่อนเราจะผละออกมองหน้ากัน “คิดว่าจะไม่มาแล้ว คิดถึงมึงมาก” ฉันก็พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้ ยัยน้ำก็ยิ้มตอบ “นานๆจะอยู่กับครบ เรามาก๊งกันดีกว่า” ยัยลูน่าเอ่ยชวน พร้อมกับเดินไปหยิบเหล้าและแก้วเดินออกมาจากห้องครัว “แต่หัววันเลยนะมึง” ฉันเอ่ยแซว “หรือมึงไม่แดก” มันก็แสยะยิ้มตอบกลับมา “รอไรละคะ” ฉันก็พูดขึ้น พร้อมกับเดินเข้าไปนั่งข้างลูน่า “เชียร์” แกร๊ง เสียงแก้วชนกันของพวกเราทั้งสี่คน แล้วเราก็คุยกันไปตามประสาคนไม่ได้เจอกันนาน “มึงกลับมาคัตเตอร์รู้ไหม” ยัยน้ำถามขึ้น “รู้แล้ว เมื่อคืนกูไปหามา” ฉันก็ตอบกลับไป “แล้วไม่พาคัตเตอร์มาด้วยล่ะ” ยัยน้ำยังคงถามต่อ “เตอร์ไปไหนแต่เช้าก็ไม่รู้ กูตื่นมาก็ไม่เจอแล้ว”ฉันบอกตามความจริง “แล้วมึงไม่โทรถาม” ลูน่ารีบพูดขึ้นทันที “ไม่เอาอะ ไม่อยากให้เตอร์อึดอัด” ฉันบอกไปเสียงปกติ “มึงทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า” ยัยเบลถาม “เรื่องเดิม” ที่ฉันบอกว่าเรื่องเดิมก็เพราะเพื่อนฉันรู้เรื่องทุกอย่าง อย่างที่บอกฉันกับคัตเตอร์เราทะเลาะกันเรื่องนี้บ่อย แรกๆฉันไม่สบายใจก็เลยปรึกษาเพื่อน เพื่อนจึงรู้เรื่องทั้งหมด “อีกแล้วเหรอ ผู้ชายนี่มันยังไงอดทนไม่ได้เลยหรือไง” ยัยลูน่าพูดขึ้นอย่างหงุดหงิดแทนฉัน “แล้วมึงอดทนได้ไหม” ยัยเบลถามลูน่า “กูไม่ใช่ผู้ชายจ้ะ กูเป็นหญิงสาวแสนสวย” ลูน่าก็ตอบกลับมาขำๆ “ผู้ชายอะไรมีไข่” ฉันก็แซวมัน “อิรัน ตบปากเดี๋ยวนี้”มันก็ทำท่าชี้นิ้ว ให้ฉันตบปาก ฉันก็ทำเป็นตบปากตัวเองเบาๆ เราหยอกกันแบบนี้บ่อย แล้วเราก็ต่างพากันหัวเราะ “ผู้ชายน่ะ ความอดทนมีไม่มากหรอกนะ” อยู่ๆยัยน้ำก็พูดขึ้นสีหน้าจริงจัง “….” “เมื่อต้องการก็ต้องมีคนสนอง” “ถ้ามึงสนองไม่ได้ เขาก็จะทำกับคนที่ให้เขาได้”พูดจบก็กระดกเหล้าเข้าปากหมดแก้ว “….” ฉันก็เงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป นึกถึงคำพูดที่น้ำพูด “ยัยน้ำเมาแล้วสิพูดไปเรื่อย มึงอย่าคิดมากละ” ลูน่าหันมาพูดกับฉัน กลัวฉันจะคิดมาก “กูไม่ได้เมา ฉันก็แค่” แล้วน้ำก็เงียบ “…” “แค่เตือนน่ะ” ยัยน้ำก็พูดทันมาสบสายตากับฉัน ฉันรู้สึกว่าสายตายัยน้ำมองฉันแปลกๆ “อื้ม ขอบคุณที่เตือนกูนะ” ฉันก็ยิ้มตอบกลับไป ทำตัวปกติไม่คิดอะไร ฉันรู้ว่าเพื่อนพูดเพราะห่วงฉัน ตอนที่ฉันตกลงคบกับคัตเตอร์ เพื่อนก็ไม่เห็นด้วย แล้วยัยน้ำก็คือคนที่คัดค้านฉันที่สุด เพราะคัตเตอน์น่ะคือเสือ เพื่อนก็คงห่วงฉัน ฉันเข้าใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more