ครืด~
กระจกรถถูกเลื่อนลงช้า ๆ ฉันที่เพิ่งตะโกนด่าก็ยิ่งหายใจแรงขึ้นด้วยความโกรธ
“ขึ้นรถ” ขึ้นรถ? บอกให้ฉันขึ้นรถด้วยน้ำเสียงราบเรียบนี่นะ? แม่ง...ใช้เศษสมองของตัวเองหรือเศษสมองของอสุจิที่ติดปลายจู๋คิดวะ!
“ตามมาทำลายชีวิตฉันทำไม! ที่ทำเมื่อคืนยังเหี้ยได้ไม่สุดใช่ไหม!”
“ขึ้นรถ”
“ใครจะโง่ขึ้นฮะไอ้สวะ... / พี่บอกให้ขึ้นรถ!”
“...” ฉันเงียบ ยืนมองหน้าเขานิ่งทันที
“พี่บอกให้ขึ้นรถ”
...พี่
พี่...งั้นเหรอ?
“...” ฉันยังเงียบและจ้องเขาเหมือนเขาที่กำลังมองหน้าฉันนั่นล่ะ แทนตัวเองด้วยคำว่าพี่ทั้งที่ไม่เคยใช้คำนี้มาก่อน แม้แต่ตอนที่หลอกให้รักจนหัวปักหัวปำยังไม่เคยเลยแล้ววันนี้เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา จะมาเล่นละครอะไรอีก?
“ขึ้นรถ” เสียงที่เคยตะคอกแข่งกับเสียงของฉันก่อนหน้านี้เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงโทนปกติ ไม่สิ เหมือนจะอ่อนกว่าปกติด้วยซ้ำ
“...ไปตายซะ!” ฉันตวาดใส่แล้วเอาถุงในมือที่บรรจุของไว้เยอะแถ
