”จองตัวไปแล้วผู้จัดการร้านไม่ดุหรอก“
“ได้ไงคะ ทำแบบนี้... / ไม่ต้องพูดได้ไหมปั้นชา พูดยังไงก็ไม่พาไปส่งร้านหรอก...ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ไปส่งแล้วนั่งเป็นแค่ลูกค้าของเธอ”
“แต่...”
หมับ!
“เอ้า! เอาโทรศัพท์ไปทำไม” เขาดึงโทรศัพท์ในมือฉันไปหน้าตาเฉย
“ปิดเครื่องไปเลย” ไม่แค่พูดแต่เขาทำอย่างที่พูดแล้วเก็บโทรศัพท์ฉันไว้ด้านข้างประตูฝั่งคนขับหน้าตาเฉย
“พี่ตัสเอาโทรศัพท์ชามา”
“เงียบ ๆ เถอะน่า”
“ทำแบบนี้ได้ยังไงคะ”
“หึ ๆๆ ได้หมดนั่นล่ะ นั่งเงียบ ๆ ก็พอจะพาไปกินข้าว”
“...” ฉันนั่งหน้าตึงมองเขา เขาเอาแต่ใจตัวเองเหมือนกันนะ แต่ทั้งที่ฉันกำลังหน้าตึงเขากลับไม่สนใจฉันเลยนอกจากขับรถต่ออย่างตั้งใจ
ชิส์! โอเค ไปก็ไป ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วนี่
เรานั่งรถกันมาไม่นานเขาก็พาเลี้ยวเข้าตึกใหญ่ตึกหนึ่งและใช่ค่ะ ตึกสูงเฉียดฟ้าอันดับหนึ่งของเมืองไทยที่เขาเคลมว่าเป็นเจ้าของนั่นแหละ
“พามาชมวิวเหรอคะ”
“พามากินข
