“โรคจิต? หึ ๆๆ ตอนนั้นก็แค่ออกแบบห้องสองห้องให้มันเชื่อมต่อกันได้เผื่อในอนาคตมีเมียแล้วเมียอยากมีห้องส่วนตัว พี่แค่ออกแบบไว้ให้เมียก็แค่นั้นเอง มันดูโรคจิตตรงไหนที่รัก”
“แต่ฉันไม่ใช่เมียคุณ!” ฉันตะคอกออกไปเสียงดัง เมื่อก่อนเคยโง่คิดว่าตัวเองเป็นแต่ตอนนี้รู้แล้วว่าไม่ใช่และไม่มีทางที่จะใช่!
ฉันไม่ใช่เมียเขา ไม่เคยเป็นและไม่มีทางเป็น!
โมโห! โมโหขึ้นมาอีกแล้ว! ยิ่งเห็นเขายกยิ้มมุมปากหลังจากที่เสียงของฉันสิ้นสุดลงก็ยิ่งโมโหมากขึ้น
“ก็จริง” เห็นไหม! ตัวเขาเองยังยอมรับแลวจะมาพูดจาพล่อย ๆ ทำไม ไหนจะที่แกล้งเรียกฉันว่าที่รักอีก โคตรสะอิดสะเอียน!
“ถ้างั้นก็ให้ฉันไปอยู่ห้องอื่น” ฉันบอกออกไป พยายามลดเสียงไม่ให้มันแข็งกระด้างจนกลายเป็นตะคอกหรือตะโกนต่อ พอฉันบอกออกไปเขาก็ยกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งพร้อมสีหนน้าฉงนเหมือนจะใช้ความคิด
“ห้องไหนดี...ห้องพี่ดีไหม?”
“...” กำหมัดอีกแล้วปั้นชา!
“ว่าไง ห้องพี่ดีไ
