“ดูแลมันบ่อยแค่ไหน”
“เรื่องส่วนตัว”
“ตอบ”
เพล้ง~
“ก็บ่อย บ่อยมาก จำไม่ได้ นับครั้งไม่ถ้วน ไม่ต้องถามต่อนะเพราะนับไม่ได้ มันบ่อยจนจำไม่ได้จริง ๆ ทั้งดูแลที่ร้าน...ทั้งดูแลที่เตียง”
“...”
“มีอะไรจะถามอีก?” ฉันไม่รู้ไม่สนด้วยว่าคำพูดของฉันจะนำพาความซวยอะไรมาหาตัวเอง ฉันรู้แค่ตัวฉันไม่ได้สามารถควบคุมอารมณ์ทุกอย่างให้อยู่เหนือเหตุผลได้ขนาดนั้นโดยเฉพาะเวลาที่โดนปั่นประสาทไม่จบอย่างตอนนี้
“...”
“ไม่ถามแล้วเหรอ? ไม่อยากรู้ต่อเหรอว่าฉันดูแลพี่ดีแลนแบบไหนทั้งที่ร้านแล้วก็ที่เตียง?” ก็ถ้าจะต้องโดนด่าว่าดูถูกอะไรต่อจากนี้ก็ไม่สนใจแล้ว โดนมาเยอะแล้วตอนนี้ไม่สนอะไรนอกจากจะขอพูดเอาสะใจบ้างถึงจะแค่เล็กน้อยก็ยังดี
“กินข้าวซะ” เหอะ! ฉันนึกว่าจะมีคำดูถูกตามมาซะอีกที่ไหนได้มาบอกให้กินข้าวต่อซะงั้น
...เดาทางเดาใจเดาสันดานยากจริง ๆ ไอ้คนเลว
เขาบอกมาฉันก็กินอาหารตรงหน้าต่อทันทีเหมือนกันถึงในใจจะเดือ
