“ยิ้มทำไม! สะใจมากเหรอ!!”
“เลิกแหกปากสักที ต่อไปก็เหมือนกันไม่ต้องแหกปากแบบนี้อีก ไม่มีใครกล้ายุ่งเหรอ”
“ทำไม? คิดว่ารวยแล้วจะทำอะไรกับใครก็ได้ คิดว่าเงินทำให้ตัวเองอยู่เหนือทุกอย่างรึไง!!!”
“หึ ๆๆ ไม่ได้คิดแบบนั้น เรื่องรวยล้นฟ้าไม่เถียงหรอกแต่เชื่อเถอะต่อให้พี่จนจนแทบไม่มีกิน...ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องผัวเมียหรอกปั้นชา”
“...”
“หรือคิดว่าจะมีคนยุ่ง?” ฉันมองหน้าเขาหลังจากเขาพูดจบ มองนิ่งไม่พูดอะไรเขาเลยยิ้มมุมปากแล้วถามประโยคนี้ออกมาให้ฉันยิ่งโมโห
“ไม่มีใครกล้ายุ่งเรื่องผัวเมียหรอกปั้นชา”
ฉันไปเป็นเมียเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...
“คุณไม่ใช่ผัวฉัน” ฉันเอ่ยออกไป ตอนนี้สมองฉันโฟกัสแค่คำพูดพล่อย ๆ ของผู้ชายคนนี้ ฉันไม่สนใจโฟกัสอย่างอื่นแม้แต่เรื่องที่เขาอุ้มฉันเดินอยู่ฉันยังไม่สนใจสักนิดเลย ฉันพูดออกไปเขาก็กระตุกยิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มที่ดูเป็นรอยยิ้มขำมากกว่าเยาะเย้ยแต่ก็ยังไม่ได้มีใครพูด
