“ชาก็บอกว่าไม่อยาก... / รับไปเถอะปั้นชา มันไม่ได้มากมายอะไร ถือซะว่าเป็นค่าทำขวัญกับค่าเสียเวลาของเธอก็แค่นั้น จะเรื่องมากทำไมวะ”
“...” นี่ฉันทำอะไรผิดมากมายเหรอถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันไปทำเวรทำกรรมทำใครเดือดร้อนนักหนาชีวิตฉันถึงได้ถูกเหยียบแบบนี้!
“ไม่รับแปลว่าเรื่องมากเหรอคะ?”
“อืม”
“...” ฉันแค่คนธรรมดา คนถูกหลอก คนที่อีกคนไม่เห็นค่า คนที่ต้องการมีศักดิ์ศรีเป็นครั้งสุดท้ายแต่ดันกลายเป็นแค่คนเรื่องมากในสายตาของผู้ชายคนนี้สินะ
ฉันยืนจ้องหน้าเขาแต่ก็แค่ไม่นานเพราะยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าความอ่อนแอกำลังวิ่งเข้ามาใกล้
“โอเคค่ะถ้างั้นจะรับไว้ ทำใจได้เดี๋ยวกลับมาทวงสิทธิ์ความเป็นเจ้าของห้องแล้วกัน...ขอบคุณมากนะคะ” ฉันพูดจบก็เดินออกมาจากห้องนอนห้องนี้ที่เคยคิดว่ามันเป็นบ้าน บ้านที่ฉันไม่เคยมีแต่สุดท้ายก็เป็นเหมือนเก่าคือฉัน...ไม่มีบ้านจริง ๆ
ฉันไม่เอาหรอกก็แค่ตัดบทแค่นั้น ต่อให้คอนโดห้อ
