CHAPTER 23
ZIAH's POV:
"IYA, saan ka ba galing anak? Alas-siyete na ng umaga at ngayon ka lang dumating. Kanina ka pa namin hinahanap. Akala ko lang ay nasa dalampasigan ka at nagtatanaw ng dagat." Ayan agad na boses ang siyang bumunga sa akin nang makauwi ako.
Hindi pa man ako nakakapasok sa bahay ay nadatnan ko si tatay sa labas na tila kanina pa ako hinihintay.
Dahil nga't malayo ang bayan ay medyo natagalan din ako na umuwi at naabutan ako nang pagsikat ng araw.
Hindi ko na kasi kinaya pa na mag-stay sa hospital. Sumasakit lalo ang ulo ko. Hindi ko rin kayang makipagtitigan sa lalaki dahil pakiramdam ko, yung mata ko mismo ang siyang susuko.
Sa pagiging matulungin ko ay mukhang mapapahamak pa yata ako. And worst, nadamay ko pa si Raven.
"Ahh. Ano ho tay, m-may tinulungan ho kasi
