บรรณาการเสน่หา (หวานใจมาเฟียกาสิโน)

Chapter 1 เปิดตัว VA.AUSBIJA

Chapter 1 เปิดตัว VA.AUSBIJA

“ขอให้ทุกคนมีความสุขกับทุกบริการบนวีเออัจไบร์จาร์นะครับ”

เสียงประกาศก้องสะท้อนไปทั่วลานบนชั้นดาดฟ้ากว้างใหญ่ ท่ามกลางเกลียวคลื่น ชายหนุ่มใบหน้าคมเข้มดุดันยกแก้วเครื่องดื่มในมือชูขึ้น ตามด้วยบรรดาสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีในชุดราตรีสวยหรู งานเลี้ยงเปิดตัวของเรือสำราญลำยักษ์เริ่มต้นขึ้นบัดนั้น

VA.AUSBIJA เรือสำราญและคาสิโนอันลือชื่อเริ่มต้นเปิดบริการสำหรับลูกค้ากระเป๋าหนัก เจ้าของเรือคือหนุ่มหล่อ เรือนผมสีดำสนิท ใบหน้าคร้ามคมเข้ม ไรเคราเขียวครึ้มเป็นปื้นหนาส่งให้หน้านั้นดูดุดัน นามว่าอัลแบร์โต้ วินเซนโซ อัจไบร์จาร์

ตาคมกริบกวาดไล่ไปทั่วบริเวณงานอย่างช้าๆ และเป็นธรรมชาติ เรียวปากเข้มรับกับจมูกโด่งเป็นสันเปิดยิ้มทักทายผู้คนที่เข้ามาทักเขา ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นบุคคลมีชื่อมีอิทธิพลและนักการเมืองระดับชาติ

งานเลี้ยงหรูหราบนดาดฟ้าสำหรับให้ผู้มาเยือนได้ดื่มกินเต็มที่ เสียงดนตรีขับกล่อมดังก้องกระหึ่มทั่วท้องน้ำโดยไม่ต้องกังวลว่าเสียงอันดังจะรบกวนใคร เพราะเรือลำดังกล่าว ทอดสมออยู่กลางทะเลอันดามัน หลังจากผ่านพิธีการขออนุญาตนานนับเดือนผสานกับความช่วยเหลือจากผู้ทรงอิทธิพลบางคน เรือสำราญลำมหึมา VA.AUSBIJA ได้เข้ามาลอยล่องรอนักท่องเที่ยว ห่างจากเกาะภูเก็ตไม่มาก บรรดานักเที่ยวนักเสี่ยงโชคต้องต่อเรือเร็วมาจากเกาะภูเก็ตเพื่อมาขึ้นเรือลำยักษ์ลำนี้

“นายดูแลลูกค้าต่อไปนะธนัชย์ เดี๋ยวฉันจะเข้าไปตรวจดูด้านในหน่อย” นายหนุ่มสุดหล่อเจ้าของเรือบอกกับคนสนิทเบาๆ เมื่อเวลาล่วงผ่านไปพอสมควร และเขาได้ทักทายแขกผู้มีเกียรติเป็นที่เรียบร้อยทั่วทั้งงานแล้ว

วินเซนโซยิ้มอย่างพอใจกับบรรดาลูกค้าวีไอพีทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นพวกพ่อค้า อาเสี่ยอาเฮียกระเป๋าตุง รวมถึงเจ้าหน้าที่ ข้าราชการและนักการเมืองบางคน เงินก้อนโตกำลังจะลอยเข้ามาหาเขาทุกที

ลูกค้าของเขาแบ่งออกเป็นสองกลุ่มใหญ่ กลุ่มแรกคือพวกที่ต้องการมาเสี่ยงโชคบนเรือของเขา ซึ่งลูกค้ากลุ่มนี้เป็นกลุ่มที่ทำรายได้ให้เขามหาศาล อีกกลุ่มคือผู้คนที่ต้องการเข้ามาทัศนาความอลังการภายในเรือลำหรูอย่างเดียวเท่านั้น

เท้าที่กำลังจะก้าวห้องจัดเลี้ยงด้านในชะงักกึก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับสาวน้อยที่หมุนตัวไปมามองความหรูหราภายในห้องจัดเลี้ยงของเรือสำราญลำใหญ่ด้วยความตื่นตะลึง เรียกความสนใจให้กับผู้ที่บังเอิญผ่านมาเห็นเป็นที่สุด

วินเซนโซยืนนิ่งกับที่เหมือนถูกสาปให้ร่างทั้งร่างกลายเป็นหิน

พระเจ้า !!! เขาไม่เคยพบใครมีเสน่ห์หวานสวยไปทั้งตัวแบบนี้เลย มือหนากำราวระเบียงแน่นโดยไม่รู้ตัว ขณะจับจ้องสาวน้อยที่กำลังชี้ชวนเพื่อนเธอให้ดูการแสดงบนเวทีที่เขาจัดไว้สำหรับรับรองแขกบนเรือ

เขามองจ้องตามเธอแทบทุกฝีก้าว นานๆ สาวน้อยจะหันมาหาผู้หญิงสูงวัย น่าจะวัยสี่สิบกว่าๆ ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เขาจำเธอได้ เธอเป็นคนที่หอบเงินจากคาสิโนเขาไปนอนกอดเมื่อสองวันก่อน เพียงแค่ได้มองสาวน้อยเขาก็เหมือนจะคลั่ง

เขาต้องได้เธอ !!!

วินเซนบอกตัวเอง มือหนายกขึ้นส่งสัญญาณสั่งการ์ดร่างยักษ์สองคนที่ตามติดเขาให้ถอยห่าง สายตาคมยังโลมลูบตั้งแต่เส้นผมสีน้ำตาลเข้มราวใยไหมของเธอ มันทิ้งตัวแล้วสะบัดไปมายามที่เจ้าตัวโยกกาย ใบหน้าหวานสวยเย้ายวน ดวงตาเธอกลมโตมีเสน่ห์ จมูกโด่งรับกับปากอวบอิ่มสีชมพูเรื่อน่าจูบเป็นที่สุด

ชายหนุ่มไล้สายตาลงมาตามลำคอระหง สู่ทรวงสาว มันดุนดันเนื้อผ้าชุดแซ็กสีชมพู ขนาดจากสายตามองไกลๆ ก็ยังว่าสวยและใหญ่ ถ้าใกล้ๆ จะสักแค่ไหนนะ วินเซนโซรู้สึกว่าน้ำลายเขาเหนียวจนติดคอเพียงแค่คิด

เขาละสายตาอย่างอ้อยอิ่งเพื่อไล่ตามเรือนร่างอรชรสมส่วน เอวเธอคอดกิ่วเหลือเชื่อ สะโพกมนกลมได้รูป ขณะที่เธอขยับเขาอดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงเวลาที่เธอร่อนส่ายบนตัวเขา โอพระเจ้า...แค่คิดเขาก็แข็งขึงเจ็บร้าวไปทั้งกายแกร่ง ชายหนุ่มรีบถอนสายตาจากสะโพกไล่ลงไปตามเรียวขาที่โผล่พ้นจากเนื้อผ้า ขาเธอเพรียวสวยนวลเนียน

โอย...เขาอยากจะบ้า

วินเซนอยากลงลิ้นไล้ชิมสาวน้อยนางนั้นให้ทั่วทั้งตัวเสียเหลือเกิน เขากวาดเก็บทุกรายละเอียดที่ประกอบกันเป็นสาวน้อยแสนหวานเย้ายวน ประทับเอาไว้ในความทรงจำ มองตามร่างอรชรจนลับสายตาเมื่อเธอเดินซิกแซ็กหายไปท่ามกลางผู้คนมากมายที่มาเยี่ยมชมเรือสำราญของเขา

สิตาพรไม่ได้รู้เลยว่ากำลังตกเป็นเป้าสายตาของจิ้งจอกร้ายกระหายรักเข้าเสียแล้ว สาวน้อยเดินตามแรงรั้งของไตรตรึงษ์เพื่อนรัก เพื่อพากันชื่นชมความสวยงามและอลังการของเรือสำราญลำนี้

“ไปดูทางนี้กันดีกว่าน้ำหวาน”

ไตรตรึงษ์ชี้ชวนไปอีกทางที่มีของแปลกๆ จัดเรียงเอาไว้สวยงาม ของแปลกของเก่า ของทำมือ เยอะแยะเต็มไปหมดสวยๆ งามๆ ทั้งนั้น

“เบาๆ หน่อยลูกตาล” น้ำตาลหรือสิตาพรปรามเพื่อนเบาๆ พร้อมหัวเราะขำ กับท่าทางของเพื่อนรัก

“แหม ฉันตื่นเต้นนี่นาแก นานๆ ได้มาเที่ยวบนเรือสำราญลำเบ้อเริ่ม”

ไตรตรึงษ์หยิบกิ๊บติดผมแต่ประดับอัญมณีเม็ดเล็กๆ ระยิบระยับขึ้นมาส่องดู

“สวยเน๊อะ”

“แต่มันไม่ค่อยเข้ากับเธอเลยนะยายลูกตาล ห้าวๆ แบบเธอต้องนวมสักคู่ท่าจะเหมาะกว่า”

“ย่ะ แต่แพงน่าดูเลยแก” ไตรตรึงษ์ตาโตเมื่อเห็นป้ายเล็กๆ ติดราคาเป็นดอลลาร์สหรัฐฯ

“สนใจหรือครับ”

เสียงทักนุ่มทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ สองสาวจึงหันไปมอง ไตรตรึงษ์รีบวางของลงที่มันทันทีเมื่อเห็นหน้าดุๆ ไรเคราเขียวนั้นยิ่งส่งให้ให้คนตรงหน้าดูน่ากลัวมากขึ้น คนต่างชาติตัวใหญ่ และเขา...คุณเจ้าของเรือ

“เอ่อ”

สองสาวน้อยอึกอักมองตากัน วันแรกของการเหยียบย่างขึ้นมาบนเรือนี้ เมื่อสักพักใหญ่ที่ผ่านมา พวกเธอได้เห็นเขาเพียงไกลๆ ในงานเลี้ยงเปิดตัวบนดาดฟ้า เจ้าของเรือลำยักษ์ อัลแบรโต้ วินเซนโซ อัจไบร์จาร์

ไตรตรึงษ์หัวใจแทบหยุดเต้นมองเขาอย่างหวาดๆ สิตาพรก็เช่นกัน สาวน้อยแอบสำรวจอย่างรวดเร็วบนเครื่องหน้าคมเข้มดุดันนั้น ผิวสีแทนทองเข้มยิ่งเสริมให้เขาดูเถื่อนๆ อย่างกับพวกมาเฟียในหนังที่เธอเคยดูยังไงยังงั้น

“เราเพียงแค่ดูว่ามันสวยดีน่ะค่ะ” ไตรตรึงษ์รีบบอก กลัวว่าจะโดนเขาดุ

ชายหนุ่มหน้าเข้มยิ้มน้อยๆ ดวงตาคู่คมหยุดลงตรงหน้าสาวน้อยที่เขาหมายใจแต่แรก เห็นไกลๆ ว่าสวยพอเห็นใกล้ๆ ยิ่งสวยหวานเย้ายวนไปทั้งเนื้อทั้งตัวเข้าไปใหญ่ จิ้งจอกร้ายในตัววินเซนโซแทบกระโจนออกมา กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ของเธอกระตุกใจชายหนุ่มให้สั่นไหวโดยที่เธอไม่ต้องทำอะไรเลย