Ameliyathanenin önünde çok kez oturmuş sevdiklerini beklemişti. En çok babasını beklemişti aralarında da. Hastalıkları yüzünden adam kırkından sonra bir rahat edememişti. Her defasında çevresini saran insanların ortasında babasının sağ salım çıkacağından emin oturur sabırla berklerdi. Biliyordu babası çok güçlüydü her zorluğu aşacağından çok emindi. Büyüdüğünde benzemek istediği adam kolay kolay pes etmezdi.
Fakat bu kez Azade için kapının önünde beklerken oturamıyordu bile. Bir şey onu rahat bırakmıyor elini boğazına geçirmiş hesap soruyordu. Sıkıntı dolu derin bir nefes alıp ellerini cam kapıya yaslayıp başını dayadı. Bilerek üzerine gitmemişti. Başıan silahı dayadığında yine o gösterişli cesaretine kapılmış ne yaptığını bilmeden yürümüştü. Hesapsız kitapsız yaklaşmak istemişti.
