“Bakiresin değil mi?”
İleri gitmiştik tamam ama o kadar ileri giderek boyumuzdan büyük işlere de bulaşmak bizi yerle bir ederdi. Engin denizde koca dalgalara direnirken savrulmaya başlarsak boğulurduk. Azad yeminini sadakatini sorgularken ben avuç içi kadar kalan onurumu düşünmek zorundaydım. Az önce teslim olduğumuz duyguların önüne geçmek zordu hatta imkansız gibi de geliyordu ama bir yerde bitmesini gerektiğini ikimiz de biliyorduk. Başı ve sonu belli olmayan çekim pat diye hayatımıza girmişti.
“Hayır Azad.” dedim uzandığım yerde. İndirdiğim eşofmanını yukarı çekerek erkekliğini ait olduğu yere geri yolladım.
“Değil misin?” Yüzündeki şokla çenesini sıkmaya başladığında derin bir nefes verip gözlerimi devirdim. “Onu demiyorum. Ne düşüyorsan ona hayır diyorum. Olmaz.”
“
