“Madem böyle iyisin. O zaman nikahı Azade’ye kıy.”
Küllerime karışan gözyaşlarımla yeniden doğdum. Yeniden şekil alıp taş gibi sert bir ruha sahip oldum. Kendi ellerimle de o aşık Azad’ı karısının yanına gömdüm. Berçem’le gözümü açtığım dünyaya onun gözlerini kapatmasıyla yumdum. Yapmasaydım yaşayamaz ailemin yanında olamazdım. Ama kimse yaşadıklarımın farkında değilmiş gibi davranarak yeni bir sayfa açmamı bekliyordu. Fakat ben Berçem’le geçirdiğim her günün üzerinden defalarca geçip birlikte yazdığımız sayfalarda kaybolmayı seçmiştim. Açılmış tek bir defterim vardı ve ben yeterince güzel anıyla doldurmuştum başka bir deftere ihtiyacım yoktu. Berçem’in hayali bile yetiyordu.
Ama evlilik meselesi kanserli bir hücre gibi her zaman derimin altında gizlenecekti ben ölene kadar
