ตอนที่ 5 : ระบบใจร้าย เอะอะก็...
2060 Words
หมอฝูเข้ามาดูโจวกุ้ยเหมยก่อนออกไปข้างนอก เขาบอกว่าสำนักแพทย์อยู่ที่ใด เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ไปตามถูก
จ้าวเฟิงพยักหน้ารับ รอจนเขาออกไปจึงเข้ามาคอยดูแลคนป่วย เช็ดตัวป้อนยาเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ นั่งไปนั่งมาพลันตาปรือหาวหวอด ฟุบลงหลับอยู่ข้างๆ
“ภารกิจต่อไปกำลังจะมา โปรดเตรียมตัวให้พร้อมในห้านาที!”
“หือ!”
ลุกพรวด! จากที่กำลังจะงีบสรุปคือไม่ได้นอน เพราะระบบบอกว่าจะมีภารกิจใหม่
“อะไร ยังไงนะ?”
“ภารกิจช่วยชีวิตภรรยานายพล ให้พ้นจากการลอบสังหาร หากทำพลาด… จะถูกรถชนตายไปพร้อมกัน”
“อึ๋ย! ตายอีกแล้ว”
“ถ้าทำสำเร็จ จะได้รับค่าตอบแทนเป็นบัญชีเงินฝากหนึ่งหมื่นหยวน และเงินสดอีกห้าพันหยวน”
จ้าวเฟินกลืนน้ำลาย ทำไมทุกครั้งบทลงโทษของความล้มเหลวคือไปเฝ้ายมบาลล่ะ แบบนี้คือคำเตือนเป็นนัย ว่าอย่าได้พลาดเด็ดขาด ถ้ายังไม่อยากตาย
“แต่เงินในธนาคารกับเงินสดจำนวนนั้นก็ไม่เลวแฮะ ยุคนี้เนื้อหมูโลละสามหยวน ทองขีดละห้าพัน ซาลาเปาลูกหนึ่งมีไม่กี่เจี่ยวก็ซื้อได้ ดังนั้นหากมีเงินก้อนนี้เธอจะไม่ต้องกังวลไปอีกนาน”
ระหว่างนั้นพอกุ้ยเหมยฟื้นตัว ค่อยหาลู่ทางค้าขาย อย่างการขายอาหารหน้าบ้าน มองดูแล้วทำเลไม่แย่ มีคนผ่านตลอดทั้งวัน อีกไม่กี่เดือนทางการจะออกนโยบายใหม่ ไม่ต้องกลัวถูกจับ
“เอาไว้ค่อยว่ากัน ตอนนี้ฉันต้องไปที่ไหน”
“ออกไปทางทิศเหนือประมาณเจ็ดร้อยเมตร จงมองหาเป้าหมายด้วยตัวเอง”
“แล้วแบบนี้ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหน” พูดแล้วอยากดึงผมตัวเอง เพราะมันเขี้ยวระบบ แต่ยังรีบออกไปให้ถึงเร็วๆ ไม่อย่างนั้นได้เละเป็นเนื้อบดบนถนนแน่
“พี่กุ้ยเหมย เดี๋ยวฉันมานะ” เธอไม่รู้ว่าคนจะได้ยินมั้ย แค่อยากบอกก่อนออกไป
ปิดประตูลงกลอนแน่นหนา จึงเดินเท้ากิ่งวิ่งไปตามที่ระบบได้บอก
“อีกหนึ่งร้อยเมตรจะถึงจุดที่กำหนด โปรดหาเป้าหมายให้พบเพื่อทำภารกิจ”
ใจอยากถามเหลือเกิน… ว่าบอกใบ้สักคำเถอะ! ถ้าจะให้วิ่งไปถามมั่วๆ คนจะคิดว่าเธออยากก่อเรื่อง แบบนั้นแทนที่จะได้ช่วยคนไม่ต้องกลายเป็นผู้สมรู้ร่วมคิด
“ภรรยานายพล จะต้องแต่งตัวดี แต่ที่นี่ก็มีแต่คุณนายที่หรูหราเดินไปเดินมา ตกลงคือคนไหนเล่า?”
บนถนนมีสตรีชั้นสูงมากมายที่เดินเที่ยวขวักไขว่ จ้าวเฟิงเกาหัวแกรกๆ! อย่างมึนงง ล้วนแต่เป็นคุณนายที่มีฐานะ
เธอพยายามมองหาคนที่สวมเครื่องประดับ ยุคนี้คนชอบใส่สายสร้อยที่ทำจากไข่มุก ขับเน้นผิวให้ขาวผุดผ่อง สวมกี่เพ้าเข้ารูป เพราะโดยมากแล้วผู้หญิงที่แต่งงานจะนิยมใส่ ยิ่งเป็นภรรยานายทหารถือเป็นการให้เกียรติสามี หน้าผมคนดัดสั้นประบ่า ถึงอย่างนั้นมันเป็นเพียงการคาดเดา
“โปรดค้นหาเป้าหมาย”
ดูเหมือนเธอจะคิดนานไปจนระบบต้องเตือน จ้าวเฟิงจึงเดินเลียบถนนอย่างระมัดระวัง เพราะภารกิจนี้คือการช่วยชีวิตจากการถูกรถชน
นึกขึ้นได้ดังนั้นจึงเปลี่ยนสายตาจากผู้คน มาเป็นจับจ้องรถที่สตาร์ทเครื่องจอดรอแทน
“ถ้าเขาจะพุ่งชนคนโดยแสร้งทำเป็นอุบัติเหตุ เขาจะต้องรอเป้าหมายเข้ามาอยู่ในจุดที่เหมาะสม แต่รถยุคนี้เครื่องยนต์ยังไม่พุ่งแรงนัก ดังนั้น เขาต้องเร่งเครื่องในตอนออกตัวเพื่อเพิ่มแรงกระแทก ต้องให้แน่ใจว่าจะทำให้เหยื่อถึงแก่ความตาย”
สันนิษฐานเองแบบมั่วๆ แต่คิดว่าน่าจะมีส่วนที่เชื่อถือได้ ความยาวของเส้นถนนทั้งคดเคี้ยวและซับซ้อน ยังมีรถลากที่พลุกพล่าน ดังนั้นเขาจะไม่จอดไกลนัก เพื่อที่จู่โจมได้ทันที
“กรุณาเตรียมตัว การฆาตกรรมจะเริ่มใน”
“สาม…”
“สอง…”
“เฮ้เดี๋ยว! ทำไมรีบนับถอยหลังแล้วๆ คนอยู่ไหนเล่า!” จ้าวเฟิงหันรีหันขวางไม่รู้จะไปทางไหนก่อน
“หนึ่ง… ช่วยคนเดี๋ยวนี้!”
“หา!” ขณะที่งงงวยเป็นไก่ตาแตก เสียงเครื่องยนต์ที่เบิ้ลคันเร่งดังมาแต่ไกล เธอเห็นรถยนต์ที่ดูเก่าพุ่งตรงเข้ามาในทิศทางที่เธอยืน ตามสัญชาตญาณจึงหันมองรอบๆ ไปสะดุดตาหญิงวันสามสิบ คนที่สวมกี่เพ้าสีดำลายกุหลาบที่เดินโบกพัดอยู่ข้างหน้า
ตามการคาดคะเนขององศาที่รถวิ่งตรงเข้ามา นั่นต้องคือเป้าหมายแน่ เพราะบริเวณนั้นไม่มีคนอื่น
แต่เมื่อเธอเตรียมจะพุ่งออกไปช่วยคน คนขับดันหักพวงมาลัยเป๋ออกซ้าย ซึ่งมันอยู่ฝั่งตรงข้าม ไม่ต้องคิดมากจ้าวเฟิงวิ่งตามรถ และได้เห็นหญิงสาวหน้าตาสวยในชุดลูกไม้สีขาวที่ยืนอยู่ขอบถนน มือเธอคนนั้นกุมท้องที่โตหลับตาปี๋!
“ให้ตายเถอะ! ทำไมไม่บอกฉันว่าเป้าหมายคือคนท้อง!”
บรื้น!!!!
“ไม่ทันแล้ว!!!” จ้าวเฟิงจ้ำพรวดเหมือนกบกระโดดแข่งกับความเร็วของรถ เธอมองเห็นภาพที่เบลอ หูอื้อ รู้เพียงพุ่งตัวเข้าไปช่วยคน ขณะที่รถจะอัดกระแทกร่างคนท้องมือเล็กคว้าเอาแขนเสื้อดึงกระชากหักเหให้ออกพ้นจากรัศมีอันตราย
ในเสี้ยววินาทีนัันเอง…
“คำเตือน! หากเป้าหมายแท้งลูก จะถือว่าภารกิจล้มเหลว!”
“ตายห่าน! คนท้องจะล้มแล้ว” จ้าวเฟิงที่ขาลอยจากพื้นร่วงตกกระแทกกับพื้นถนนเสียงดังโผล๊ะ! เธอถูกส่วนหน้าของรถยนต์เฉี่ยวจนลอยกระเด็น
ทว่าไม่รู้บุญมีหรือกรรมบัง จุดที่ตกลงไปเป็นจุดเดียวกับที่คนท้องล้ม แต่เธอล้มก่อนจึงกลายเป็นเบาะรองให้คนรอง
“อั๊บแอ๊! อุ๊กๆ” เสียงอู้อี้จากเด็กหญิงที่ดังออกมาฟังดูตลก แต่คนในเหตุการณ์ไม่ขำ มีเลือดออกที่ปากตัวถลอกปอกเปิก จ้าวเฟิงฟุบหน้าลงหมดสติในทัน
“แย่แล้วเด็กหมดสติ! ใครก็ได้พาเธอไปโรงพยาบาลที!”
ภรรยานายพลที่ตั้งสติได้เร่งของความช่วยเหลือ แม้จะเพิ่งรอดตายมาหวุดหวิด แต่ทั้งหมดก็เป็นเพราะเด็กคนนี้ดึงเธอหนีจากประตูผี
นายทหารที่ตามคุ้มครอง เข้ามาอุ้มร่างจ้าวเฟิงไปส่งโรงพยาบาล มีภรรยานายพลนั่งรถไปด้วย ส่วนคนที่ขับรถพุ่งชนพยายามหนี แต่สุดท้ายก็หนีไม่รอด ถูกปูพรมล้อมจับตัวกลับไปสอบสวน
“อื้อ! เจ็บๆ” ไม่รู้ว่าหลับไปนานเท่าไร แต่พอจะลืมตาจึงขยับตัว ความเจ็บปวดแล่นจู่โจมเข้าทั่วร่างโดยเฉพาะทรวงอก
“เด็กน้อยเธอตื่นแล้วหรือ” ใบหน้าที่ฉายความกังวลดูดีใจ ที่เห็นว่าคนฟื้นเสียที
“คุณคือ?” จ้าวเฟิงคิดว่าเห็นคนสวยมาเยอะมากในปัจจุบัน แต่คนเหล่านั้นกับเทียบผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอไม่ได้เลย กระทั่งดอกไม้สีขาวอย่างหรูอี้ก็เทียบไม่ติด
“ดูเธอสิ ช่วยชีวิตฉันเอาไว้แท้ๆ กลับลืมกันเสียแล้ว”
“อ้าคือคุณนั่นเอง แต่…คุณท้องนี่ ได้ให้หมอตรวจรึยัง คุณไม่เป็นไรใช่ไหม” เห็นท้องยังอยู่ดีแต่ก็ยังไม่วางใจ ระบบบอกถ้าเด็กเกิดอันตรายเท่ากับภารกิจล้มเหลว
ขอล่ะ! ลงทุนเจ็บตัวขนาดนี้จะเหลวไม่ได้นะ
“ตรวจแล้ว ฉันสบายดี เพราะเธอแท้ๆ ไม่เพียงดึงฉันจนโดนรถชนเอง แต่ยังเอาตัวมาเป็นเบาะ เฮ้อ! เธอที่เด็กขนาดนี้กลับรู้จักเสี่ยงชีวิตเพื่อคนอื่น”
“ตอนนั้นเธอคิดอะไรอยู่ รู้มั้ยว่าเธอเจ็บตัวไม่น้อยเลย หมอบอกว่าซี่โครงเธอร้าวสองซี่ ต้องนอนพักที่โรงพยาบาล”
“ฉันนอนไม่ได้ ที่บ้านยังมีพี่สาวที่ป่วย อู๊ย!”
“นี่ระวัง! อย่าเพิ่งลุก นอนนิ่งสักพักเถอะ”
“ฉันเข้าใจความกังวลของเธอ เอาแบบนี้เธอบอกมาว่าบ้านอยู่ที่ไหน ฉันจะให้คนไปดูแลพี่สาวเธอเอง”
“มันจะดีหรือคะ”
“เธอคือผู้มีพระคุณของฉัน มีอะไรไม่ดี พี่สาวเธอป่วย ตัวเธอบาดเจ็บเพราะฉัน ไม่ตอบแทนคุณจะถือว่าเป็นคนได้อย่างไร”
“ถ้าอย่างนั้น ต้องรบกวนคุณนายแล้ว”
จ้าวเฟิงบอกที่อยู่บ้านไป ยังขอให้ส่งคนไปที่สำนักแพทย์แผนเก่าเพื่อแจ้งข่าวให้หมอฝูทราบ
ไม่นานหลังส่งคนออกไป ชายกลางคนตะลีตะลานมาหาเธอที่โรงพยาบาล หลังจากเข้าใจสถานการณ์ทั้งหมด เขายืนตัวสั่นชี้หน้าจ้าวเฟิงอย่างไม่รู้จะเอาอย่างไรดี
“เจ้าเด็กคนนี้! จิตใจแกดีเสียเหลือเกิน เธอนะเธอ ทำไมชอบหาเรื่องเจ็บตัวอยู่เรื่อย!”
“ตอนนั้นฉันไม่ทันคิด รู้แค่ ต้องช่วยอู๊ย..!” เสียงแผ่วเบาจากปากเล็กที่แตก เพราะตกกระแทกกับพื้น พูดทีก็เจ็บซี๊ด!
“เอ้า! ฉันแค่บ่นเท่านั้น พูดไม่ได้ก็ฟังอย่างเดียวเถอะ ได้ยินว่ากระดูกซี่โครงร้าว ต้องนอนพักสองสามวัน”
คุณนายที่ยังนั่งเฝ้ารู้สึกพูดไม่ค่อยถูกอยู่บ้าง แต่ตอนนั้นมันน่ากลัวจริงๆ “ใช่ค่ะ แต่คุณวางใจ ฉันได้จ้างพยาบาลพิเศษ ให้คอยดูแลเสี่ยวเฟิงแล้ว”
“คุณนายเฝ้าเธอไม่ห่างตั้งแต่มาถึงโรงพยาบาล คงเหนื่อยมาก กลับไปพักก่อนไม่ดีกว่าหรือ” หมอฝูเก็บคืนท่าทีขี้โวยวาย เขาลืมไปว่ามีคนอื่น
“พอดีฉันรอสามีมารับ เขาติดงานสำคัญ ฉันจึงถือโอกาสอยู่เป็นเพื่อนเธอ และเขาบอกอยากมาเยี่ยมคนที่ช่วยชีวิตฉันกับลูก”
“เสี่ยวเฟิง! หมอฝู คุณนาย”
“เต๋อข่าย นายมาได้ยังไง”
“ได้ยินข่าวว่ามีรถชนคน ถามไปถามมาถึงรู้ว่าคือเสี่ยวเฟิง ผมเลยปิดร้านแล้วก็รีบมา ไม่คิดว่าจะได้พบคุณนายหลีที่นี่”
“ถ้าตอนนั้นไม่ใช่เสี่ยวเฟิง ฉันกับลูกคงถูกรถชนทับไปแล้ว”
“ที่แท้แบบนี้เอง ตอนนี้จับตัวคนขับได้มั้ยครับ”
“ค่ะ เขาถูกนำตัวกลับมารับโทษหลังจากหลบหนี อยู่ในกระบวนการเพื่อตรวจสอบ”
“ไม่คิดว่าคุณเต๋อจะรู้จักเสี่ยวเฟิงด้วย ล้วนคือคนกันเองทั้งนั้น”
“ครับ แล้วนี่เป็นไงบ้าง เจ็บหนักเลยสิท่า”
“ก็เอาเรื่องแต่ไม่สาหัสมาก ถือว่าเธอดวงแข็งที่แค่ซี่โครงร้าว ถ้าโดนชนจังๆ คงไม่รอด”
“เอาน่าหมอฝู ให้ถือว่าฟาดเคราะห์ไป ถ้าไม่ได้เสี่ยวเฟิงคุณนายหลีกับลูกจะเป็นอันตรายแน่ ว่าแต่…เธอจะไปหาฉันหรือ ถึงออกมาแถวนั้น”
คำถามของเต๋อข่ายทำเอาจ้าวเฟิงชะงัก ทุกคนหันมามองเธอเป็นตาเดียว แต่ยังพยักหน้า ก่อนรีบหาเหตุผลไว้แก้ตัว
“คือว่า… ฉันอยากได้ยาบำรุงสักหน่อย เลยจะไปรบกวน แต่ไปไม่ถึง ดันเกิดเรื่องขึ้นก่อน”
“เธอช่างรักพี่สาวเสียจริง ได้ ไว้ฉันจะจัดยาบำรุงดีๆ ให้สักชุด”
“ไม่ต้อง ฉันเป็นหมอเรื่องนี้จัดการเอง ยาโถว เธอน่าจะบอกฉัน”
“ก็ฉันเกรงใจนี่นา”
“มีอะไรให้ต้องเกรงใจ รึเธอเห็นฉันเป็นคนอื่น”
“เปล่าค่ะ อู๊ย..เจ็บๆ”
“ฉันว่าให้แกพักผ่อนเถอะ” คุณนายหลีเห็นสีหน้าที่เจ็บปวดเหลือเกินของจ้าวเฟิง ก็คิดว่าไม่ควรรบกวน หมอฝูกับเต๋อข่ายจึงขอตัวกลับก่อน อย่างน้อยได้รู้ว่าคนปลอดภัย
จ้าวเฟิงนอนหลับไปนาน เมื่อตื่นขึ้นมาต้องผงะ มีทหารยืนเฝ้าเธอเต็มห้อง
“อย่าตกใจไป พวกเขาแค่มาอยู่เป็นเพื่อน”
“คุณคือ…”
“ฉันหลีหยวน คนต่างเรียกว่านายพลหลี”
จ้าวเฟิงมองหาภรรยาเขาแต่ไม่พบ เธอไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ รึเขาต้องการสอบสวนเธอ
“เธอคงสงสัยว่าทำไมฉันจึงรอเธอฟื้น เรื่องขับรถชนนั้น ภายใต้การสอบสวนของฉัน มันไม่ใช่อุบัติเหตุ”
- Writer
