จ้าวเฟิงน้ำตาไหลอาบแก้ม โจวกุ้ยเหมยดึงเธอมากอดปลอบลูบหลังให้ร้องสะอื้น เธอเพียงยืนเงียบไม่แก้ตัวไม่โต้แย้ง ใบหน้าของเธอเศร้าหมองมาแต่ต้น ผู้คนได้ยินและเห็นทุกอย่างเริ่มสับสน แต่จากคำพูดของทั้งสองฝ่าย เด็กมีความน่าเชื่อถือกว่า
“ทุกคนอย่าไปเชื่อเธอ! เห็นมั้ยว่าเธออยู่สุขสบายขนาดนี้ มันเป็นแค่การเสแสร้ง! ต้องเป็นเขาแน่ๆ ที่เลี้ยงดูพวกเธอ”
“ถึงผมจะเป็นผู้บัญชาการ แต่คงไม่มีปัญญาขนาดนั้นเงินเดือนทหารไม่ได้สูงพอจะทำให้ร่ำรวยได้ ทั้งหมดนี้เป็นมรดกของเสี่ยวเฟิง ที่คือทายาทตระกูลจ้าว คือบรรพบุรุษที่สร้างไว้ให้ลูกหลาน”
พอเห็นว่าตอนนี้ผู้คนไม่ได้หูตามืดบอดไปหมด เขาจึงกล้าพูดกล้าอธิบาย
“เรื่องนี้ฉันก็ได้ยินมา ฉันเคยเห็นเธอที่ร้านยา คุณหนูคนนี้เป็นหุ้นส่วนร้านที่เปิดร่วมกับหมอ กิจการของเธอถือว่าลื่นไหล และฉันยังจำได้ว่าเธอได้รับมรดก คุณเต๋อคือคนดำเนินการ ยังเรียกเธออย่างยกย่องว่าคุณจ้าวอีกด้วย”
“ถ
