CHAPTER 1 — Ang Babaeng Naglaho sa Data
1086 Words
Madalas sabihin ng mga tao na walang sikreto sa panahon ng internet.
Pero mali sila.
Ang totoo, ang pinakamabisang kasinungalingan ay ’yung kayang magmukhang totoo kahit sa harap ng liwanag.
Tahimik ang data lab. Ilaw lang mula sa mga monitor ang kumikislap sa mukha ni Jade Li, habang mabilis ang daliri niyang tumatama sa keyboard. Sa bawat keystroke, may buhay na nasisira, may reputasyong nabubuo. Sa screen, umiikot ang mga headline: #JusticeForLira, #ScandalExposed, #TruthWins. Lahat iyon, gawa niya.
Target profile engaged.
Bumungad sa feed ang litrato ng isang batang aktibista, nakataas ang kamao sa rally. Lira Monteverde—twenty-two, environmental reformer, scholar. At ngayong gabi, magiging isa siyang halimaw sa mata ng publiko.
“Upload the edit,” utos ni Malcolm Kroeger sa earpiece. “We need her canceled before midnight.”
Humigpit ang panga ni Jade.
“Are we sure about this one? She’s clean. No corruption links, no off-record funding.”
Kroeger’s voice was calm, almost amused.
“She’s trending too high for her own good. Bring her down before someone funds her rebellion. Remember your job, Li—you manipulate perception, not morality.”
Saglit siyang natahimik. In her peripheral vision, may nakatabing picture sa gilid ng monitor—isang lumang litrato ng ama niya, Arthur Li, nakangiti habang nag-tuturo sa unibersidad. Bago siya tuluyang gumuho sa mata ng publiko dahil sa Glass House Algorithm. The system labeled him corrupt, and days later, he jumped.
Pinindot ni Jade ang enter.
Nag-fade in ang edited clip—Lira accepting a bribe she never took. Synthetic footage, perfect facial mapping. Within seconds, the hashtags started mutating. #ExposeLira, #FakeHero.
Ngunit bago niya maisara ang system, kumislap ang isa sa mga monitor.
INTRUSION DETECTED.
“Damn it,” bulong niya.
May humahabol na trace. Someone’s trying to track her location in real time.
She pulled up a new console, typing commands faster than her heartbeat.
> TRACE ORIGIN: GLASS HOUSE SERVER — MANILA NODE.
Napasinghap siya.
Ang mismong algorithm na pumatay sa ama niya, ngayon ay sinusubukan siyang kilalanin.
“Problem?” tanong ni Kroeger sa linya.
“I’m being traced. It’s the Glass House system. I thought their firewall was isolated.”
“They upgraded. Shut them out before they find the source.”
Sinimulan ni Jade ang counter-hack. Codes scrolled like rain—green on black, cold and precise. She rerouted through ghost servers, burned disposable identities, pero ang trace ay lumalapit pa rin. Parang may sariling utak. Parang siya mismo ang hinahanap.
You can’t erase what’s already remembered.
Ang linyang iyon ang bumungad sa monitor—isang automated message mula sa Glass House. Hindi iyon normal system output. Parang… personal.
She froze for a split second. Her father once said the same words, sa huling video bago siya naglaho.
“Jade, what’s taking so long?”
Kroeger’s voice sliced through her trance.
“I’m severing the line.”
Mabilis niyang binura ang connection, binlock ang trace, at sinunog ang buong proxy chain. Pagkatapos ng ilang segundo, bumalik sa normal ang mga monitor. Tahimik ulit. Pero alam niyang may nakakita.
Huminga siya nang malalim.
“They almost had me.”
“But they didn’t,” sagot ni Kroeger. “Which proves you’re still the best. Now, pack your bags.”
Napalingon siya.
“What?”
“I’m sending you to the source. You’ll join The Glass House Program as one of their contestants.”
Napangiti siya, pero hindi umabot sa mata.
“You want me inside Silas Thorne’s circus?”
“I want his code. His secrets. His guilt.”
Tahimik si Kroeger saglit bago nagsalita ulit.
“Use your charm. The show’s called Marriage of Morality. He believes he can find truth through transparency. Prove him wrong. Destroy him from the inside.”
“Why me?” tanong ni Jade.
“Because you have motive.”
Nangiti si Kroeger, malamig. “Your father was his collateral damage, remember?”
Tahimik na sandali. Sa loob ng katahimikan, maririnig lang ang hum ng mga makina.
Sa isip ni Jade, parang nabubuhay muli ang boses ng ama: Truth is never the enemy, anak. It’s how people use it.
She clenched her fists.
Kung algorithm ang pumatay sa tatay niya, siya ang magiging virus.
---
Tatlong araw ang lumipas, dumating siya sa Palawan sa pamamagitan ng private helicopter. Ang villa ng Glass House ay parang templo ng liwanag—salamin, marmol, at drones na parang mga uwak na nagmamasid. Sa bawat hakbang, ramdam niyang binabasa ng mga camera ang bawat kilos niya.
“Welcome, Ms. Li,” bati ng staff na naka-blazer sa gitna ng init. “Orientation will begin shortly. Cameras are live.”
Sa hallway, may mga hologram ng ibang contestants: politicians’ daughters, influencers, tech founders. Mga taong may public image na malinis pero siguradong may mga sugat din. Hypocrisy packaged as virtue.
She adjusted her collar, forcing a calm smile. Play your part, Jade. Smile for the algorithm.
Paglabas niya sa Orientation Hall, tumigil siya.
Nandoon si Silas Thorne—mas bata kaysa sa mga larawang nakita niya sa media, pero mas nakakatakot sa presensiya. White shirt, rolled sleeves, pero bawat kilos niya kalkulado. Lalaki ng mga mata—kalma, pero parang alam na agad kung sino ka bago ka pa magsalita.
“Jade Li,” sabi niya, lumapit nang dahan-dahan. “The strategist from Manila. I’ve read your profile.”
Ngumiti siya. “You read everyone’s profile, Mr. Thorne?”
“Only the ones that feel… edited.”
May halong ngiti sa sulok ng labi niya. Parang biro, pero hindi talaga.
“Welcome to The Glass House. Here, truth is the only currency. Lie once, and the system will know.”
“Sounds fair,” sagot ni Jade, itinatago ang kaba. “But fairness depends on who built the system, doesn’t it?”
Sandaling katahimikan. Nagtagpo ang mga mata nila. Walang salita, pero may alon ng tensyon—hindi lang intelihente, kundi personal.
Parang parehong alam nila na ito ay hindi lang laro.
“You’ll fit right in,” sabi ni Silas sa wakas. “We start filming at dawn. Don’t be late.”
Nang umalis siya, naiwan si Jade sa gitna ng mga ilaw ng camera. Sa loob ng salamin, nakita niya ang sarili—ang babaeng pinadala para magsinungaling sa mundo ng katotohanan.
At sa sulok ng hallway, kumurap ang maliit na lens ng surveillance drone.
A single red light blinked, then a soft voice—automated, mechanical—whispered sa speaker:
“Welcome back, Jade Li. We’ve been expecting you.”
- Writer
