“ได้โปรด ลบมันไปที ให้มีแค่ธีร์คนเดียวที่ทำได้ ได้โปรด” สายตาเว้าวอนนั่นบวกกับน้ำตาที่เอ่อคลอทำให้ผมใจอ่อนยวบ ผมยังโกรธอยู่และโกรธมากด้วยที่ร่างกายของคนที่ผมรัก ผมหวงมีร่องรอยจากคนอื่น ผมไม่ได้หวงแค่ร่างกายเพียงอย่างเดียวเพราะรอยพวกนั้นมันทำให้แยมเครียด ผมรู้ว่าแยมแคร์ผมเรื่องพวกนี้มาก เพราะตอนที่โดนมันหอมแก้ม แยมถึงกับเครียดกลัวผมจะโกรธ แต่ครั้งนี้มันมากกว่าครั้งก่อนนัก
“อย่าร้อง ไม่เป็นไรแล้ว ธีร์ไม่โกรธแล้ว อย่าร้องนะ” ผมเอื้อมมือไปจับแก้มอีกฝ่ายไว้คล้ายบังคับกลาย ๆ ไม่ให้อีกฝ่ายร้องไห้ออกมา ผมไม่อยากให้แยมเสียน้ำตาอีก
“ลบมันออกไปที นะ ลบมันออกไป” แยมดึงมือที่จับแก้มตัวเองให้ไปสัมผัสกับรอยพวกนั้น ถูแรง ๆ จนเป็นรอยแดง ผมต้องดึงมือออกมา
“มีสติหน่อยแยม อย่าทำอย่างนี้ แดงหมดแล้วเห็นไหม ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว” ผมดึงแยมมากอดเอาไว้ แยมเป็นคนเซ้นซิทีฟกับคนที่ตนเองรักและแคร์คน ๆ นั้นมาก
“
