“กูก็ไม่รู้ว่ะ กูไม่รู้ว่าจะบอกมึงยังไงดี” ไอ้โจ้มีท่าทีหนักใจ ไม่ใช่ว่ามันไม่อยากบอก แต่ผมว่ามันไม่รู้ว่ามันจะเริ่มต้นแบบไหน
“ชอบไอ้ปืนเหรอ” ไอ้โจ้ชะงักไปเมื่อเจอคำถามนี้
“กูไม่รู้ มันฉาบฉวย มันเร็วไปสำหรับกูกับมัน กูไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยว่ะ แม่งโคตรสับสน” ไอ้โจ้ถอนหายยาว สีหน้ามันเหมือนคนจะร้องไห้ จนแยมย้ายที่นั่งไปนั่งฝั่งเดียวกับมันแล้วโอบมันไว้
“มึงไม่ต้องเครียดหรอกโจ้ บางครั้งช้าหรือเร็วมันไม่สำคัญหรอก มันอยู่ที่ความรู้สึกจริง ๆ ของมึงมากกว่า กูกับแยมก็ไม่ได้ใช้เวลานานเลยสักนิด จะเรียกว่าฉาบฉวยก็ได้ แต่กูกับแยมยึดที่ความรู้สึกของตัวเองมากกว่าระยะเวลา พวกกูถึงมีวันนี้ได้” ผมไม่ถนัดเรื่องการปลอบคนสักเท่าไหร่ คงพูดได้เพียงเท่านี้ ที่เหลือคงต้องอยู่ที่ตัวมันเองแล้ว
“ขอบใจว่ะ พวกมึงโชคดีว่ะที่รู้ใจตัวเองเร็ว ไม่เหมือนกูที่แม่งยังไม่รู้อะไรเลย” ไอ้โจ้ยิ้มให้กับพวกผมพลางโยกหัวแยมเล่นไปม
