“แล้วไหนล่ะหนังสือ” สายตาจับผิดที่มองตรงมาหาทำให้ผมต้องยื่นหนังสือเล่มเล็กออกมาโชว์ มันเป็นหนังสือคำศัพท์เฉพาะของชาววิศวะฯ ที่จริงผมก็มีแล้วนะเล่มนี้ แต่เห็นแก่แยมที่คงจะกลัวมากผมก็เลยหยิบมาเล่มนึง ส่ง ๆ ไป เพื่อความสบายใจของเจ้าตัวเขา
“อืม ก็ได้หนังสือแล้วนี่ ก็กลับได้แล้วสิ” นี่สินะอาการของคนหวงลูก แยมหน้าเหวอไปกับคำพูดเชิงไล่จากคนตรงหน้า
“พ่อ” แยมหันไปจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกสายตาคมดุจ้องเข้าเลยได้แต่ยืนนิ่ง
“งั้นไปก่อนนะ ผมไปล่ะครับ สวัสดีครับคุณพ่อ” บอกลาโดยเน้นคำว่าคุณพ่อเข้าไป โดนแยมถลึงตาเข้าใส่แต่ผมไม่ได้สนใจ ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องเดินหน้าเท่านั้น
พ่อของแยมรับไหว้ผมแต่โดยดี และผมคิดว่านั่นก็แค่ทำตามมารยาทเท่านั้นแหละครับ ดูแล้วท่านเป็นคนใจเย็นและดุมาก
ผมเดินออกมาจากห้องของแยมลงมาที่รถ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่ารถของเจ้าตัวเสีย เลยกะว่าจะให้เอารถผมไปใช้ก่อนเพราะพ่อคงไม่น่าจะกลับเร็ว และ
