CHAPTER 18
1167 Words
Mainit na sikat ng araw ang unang dumampi sa pisngi ko. Nangilid ang mata ko sa liwanag, pero hindi ko agad inalis yung kumot na nakatakip sa akin. Ang una kong naramdaman ay yung bigat ng kamay ni Miko na nakapatong pa rin sa kamay ko.
Napatingin ako sa kanya—natutulog pa siya sa tabi ko, maayos ang hinga niya, parang mas kumalma siya kagabi. Napangiti ako kahit papaano, kahit may kirot sa dibdib.
Pero bago ko pa ma-enjoy yung tahimik na umagang ‘yon…
“Mira.”
Napakislot ako.
Yung boses.
Yung malamig.
Yung tono na parang naglalakad yung kinabukasan ko papunta sa hukay.
“Bakit nandito ka pa?”
Dahan-dahan akong napalingon sa direksyon ng hagdan. Doon siya nakatayo—si Boss Don. Naka-polo na siya, mukhang handa nang umalis papunta sa trabaho. Nakahalukipkip siya, seryoso ang mukha, at tumingin sa akin na parang wala lang nangyari kagabi.
Pero yung mga salitang binitawan niya—para akong tinusok sa puso.
“B-boss…” mahina kong sabi, nagmamadaling inalis ang kamay ko sa kamay ni Miko. “A-ah… kasi po…”
Naglakad siya pababa, mabagal pero ramdam mong mabigat yung bawat hakbang niya. Nakatingin lang siya sa akin na parang ini-scan ako, parang nagtataka bakit may daga pa sa loob ng bahay niya.
Pagdating niya sa harap ko, tumigil siya at tiningnan ako mula ulo hanggang paa.
“I told you to leave first thing in the morning. Did you not understand what I said?” malamig niyang tanong.
Nanlaki yung mata ko. Kahit alam kong wala naman talagang pagbabago sa isip niya, kahit kagabi pa malinaw na malinaw yung sinabi niya… masakit pa rin marinig ‘yon ulit.
Parang sinampal ako sa harap ni Miko.
Napayuko ako kaagad, hawak ang laylayan ng kumot ko. “O-opo… naiintindihan ko po…” nanginginig yung boses ko.
Tumingin siya sa natutulog pa ring si Miko, tapos ibinalik ulit yung malamig na tingin sa akin.
“Then why are you still here, Mira? Don’t make this harder than it already is.”
Pakiramdam ko tumigil yung oras sa sinabi niya.
Napakagat ako sa labi ko para hindi umiyak sa harap niya, pero kumakabog yung dibdib ko ng malakas. Gusto kong sabihin na ayaw kong umalis… gusto kong manatili para kay Miko… kahit libre pa… kahit wala nang sahod.
Pero paano ko sasabihin kung ganito siya katigas?
“O-opo, Boss Don…” mahina kong sagot, pilit akong ngumiti pero nanginginig yung labi ko. “Aalis na po ako… pasensya na po kung nakabigla ako kagabi… hindi ko po sinadya.”
Tumango lang siya, walang kahit anong emosyon sa mukha. “Good.”
At tinalikuran niya ako para puntahan si Miko.
Nanatili akong nakaupo sa sofa, yakap yung kumot. Habang nakikita kong inaalalayan niya si Miko para bumangon, pakiramdam ko parang unti-unti akong nawawala.
Mas lalo pang sumakit yung dibdib ko nang marinig ko yung mahinang boses ni Don habang kausap si Miko. “Let’s get you ready, son.”
Ang lambing niya kay Miko… at ang lamig niya sa akin.
Napatingin ako sa sahig, pinipigilan yung luha ko pero tumulo pa rin.
“Paalam na, Miko…” bulong ko sa sarili ko. “At Boss Don… paalam na rin sa delulu kong balang araw… magiging okay rin tayo.”
Nakaupo ako sa kama ko, tulala, habang isa-isang tinutupi yung ilang damit kong malalabhan na duster at t-shirt. Nakabukas ang maliit kong maleta sa sahig, at bawat tiklop ng damit ay parang may kasamang tinik na kumakaskas sa puso ko.
Para akong robot—walang emosyon, basta lang sinusunod yung sinabi ni Boss Don na “Bukas, wala ka na rito.”
Nilagay ko yung isa kong faded na maong sa gilid ng maleta at humugot ng malalim na hininga. Ganito na lang ba talaga matatapos?
Napatingin ako sa kisame. Para bang sumisigaw yung utak ko, “Mira, umalis ka na lang. Huwag ka nang umasa.” Pero sa puso ko… Diyos ko, ayaw ko pang umalis.
Biglang may umihip na malakas na hangin sa labas.
Napalingon ako sa bintana. Kanina, medyo maaraw pa, pero ngayon—biglang dumilim ang langit, parang gabi na agad kahit alas-syete pa lang. Tumindi pa yung ihip ng hangin na para bang may paparating na bagyo.
At ilang segundo lang…
RAGGGSHHHHHHHH!
Bumuhos ang malakas na ulan, halos humampas yung malalaking patak nito sa mga bintana ng mansyon.
Napahigpit ako ng yakap sa damit na hawak ko. “Grabe… parang galit na galit yung langit.”
Tumingin ako sa maleta ko. Dahan-dahan kong hinawakan yung bagong phone na nakalapag sa tabi. Gusto ko sanang i-video ulit yung sarili ko para may remembrance bago ako umalis, pero napabuntong-hininga na lang ako. Ano pang silbi?
Napayuko ako, tinutupi pa rin yung natitirang damit. Siguro nga, hanggang dito na lang ako. Bukas, wala na talaga ako rito.
Pero bigla akong kinabahan nang mapansin kong tahimik na tahimik ang buong mansyon.
Karaniwan kasi, kahit maulan, naririnig ko si Miko na gumagalaw sa kwarto niya o kaya yung mga yapak ni Boss Don. Pero ngayon, parang… parang ang tahimik.
“Siguro nasa kwarto lang sila…” bulong ko, kahit ako mismo parang hindi kumbinsido.
Sinara ko yung maleta at umupo ng diretsahan sa kama, nakatingin sa pinto na parang may hinihintay. At ilang segundo lang…
BLAG!
Bumukas nang biglaan ang pinto ko, malakas na parang sinipa. Napaatras ako sa gulat at muntik nang mahulog sa kama.
At doon ko nakita si Boss Don.
Basang-basa siya ng konti, siguro galing sa may terrace, pero hindi ‘yon yung unang napansin ko. Iba ang itsura niya ngayon.
Hindi na siya yung cold at seryosong boss na parating tahimik. Hindi rin siya yung tipong boss na pinagagalitan lang ako. Ngayon… halatang kabado siya. Halatang nag-aalala siya nang sobra.
“Mira.”
Yung boses niya, mabigat, at parang nanginginig. Tiningnan niya ako ng diretsahan, matalim pero hindi galit—iba, parang puno ng kaba.
“Where is Miko?”
Nanlaki yung mata ko. “Ha?”
Umabante siya papasok sa kwarto, basang-basa yung sapatos niya sa ulan pero parang wala siyang pakialam. Tumigil siya sa harap ng kama ko, halos nakadikit sa akin.
“Where is Miko? Why is he not in his room!?”
Napatulala ako. Pakiramdam ko, huminto yung mundo ko sa tanong niya.
“A… A-anong ibig niyo pong sabihin… wala siya sa kwarto niya?” nanginginig yung boses ko.
Napahigpit siya ng kamao niya at tumingin sa bintana na parang sinisisi yung sarili niya. Kita ko sa mukha niya yung sobrang pagkabahala—halos hindi na siya makahinga.
At doon ko naramdaman yung malamig na hangin galing sa bintana, yung malakas na ulan na humahampas sa bubong. Bigla akong kinabahan nang todo.
Hindi… HINDI… saan napunta si Miko sa ganitong lakas ng ulan?!
Napatingin ako kay Boss Don, nanginginig na yung mga kamay ko sa kaba. Hindi ko alam kung anong sasabihin. Ang alam ko lang…
Mawawala na nga ako sa mansyon… pero paano kung pati si Miko, mawala rin?
- Writer
