Atahan bahçede bir ileri bir geri dolanıyordu. Geceye karışan rüzgar, gergin nefeslerini dağıtıyor, ay ışığı ağaçların arasından ince bir huzmeyle süzülüyordu. Gözleri etrafta gezindi, kimsenin olmadığına emin olunca durdu. Cebinden telefonu çıkarıp ekranına baktı. Tereddütsüz bir şekilde arama tuşuna bastı.
Telefonun diğer ucunda tanıdık, buz gibi bir ses yankılandı.
"Alo."
Atahan ’ın sesi titriyordu ama öfkesinden değil, içinde tuttuğu acının yoğunluğundan.
"Seni mahvedeceğim." dedi dişlerini sıkarak. "Her gün pişman olacaksın. Her gün!"
Korkut bir an sustu, sonra küçümseyici bir kahkaha attı. “Sen kimsin de beni tehdit ediyorsun?”
“Tanımaman normal.” dedi Atahan. “Seni bitirmek isteyen öyle çok insan var ki... Ben Atahan. Atahan Ertem. Bu ismi sakın unutma.”
"Olur, unutmam." diye
