Delectable Men 2: Brentford Montgomery

Chapter 1

Ang ilang beses na ma reject ay nakakadismaya na talaga. Ang tanging hangad lang naman niya ay ang makapasok sa isang dance sport audition. Pero sa tuwing mag a-audition siya ay palagi na lang siyang uuwi ng luhaan.

Charmel Torres had been told it got easier, but it didn't feel easy now to keep her chin in the air and her lips from trembling. Standing in the middle of the stage, with spotlights glaring down at her, she shifted from one bare foot to the other.

The stage was her favourite place in the whole world, but today it felt like a visual representation of her failure.

"I'm afraid your style is not quite what whe're looking for," saad sa kanya ng director habang nagtitipa ito sa cellphone nito. "Alam mo, it's very..." Maarte nitong saad.

Tiningnan niya ang partner niya sa sayaw, at napapailing na lang ito sa ulo nito.

"Makaluma na," anang direktor, offered her with a gentle smile. "Ang hinahanap kasi namin na mga dancer ay 'yong mas modern na, at 'yong mas may ibubuga pa."

Giit naman ni Charmel dito na kaya naman niyang matutunan 'yon kung bibigyan lang siya nito ng tsansa. But the thought of them saying no all over again was too much to deal with.

"Salamat na lang po."

At least hinayaan naman siya ng mga ito na mag perform, kahit paulit-ulit na lang siyang nagpapa-audition. She stopped for a moment to scuff her feet into a pair of sneakers and throw a hoodie over her tank top and shorts.

Iyong huling beses kasi siyang nagpa-audition, ang sinabi no'ng direktor ay sobrang abstract daw ang estilo niya. Ngayon naman ay makaluma raw. She bit down on her lower lip to keep the protest from spilling out. Pero mabuti na rin 'yon, at least alam niya kung ano pa ang pwede niyang e-improve. Besides, it wasn't professional to argue with directors.

Panglima na yata niyang magpa-audition sa buwan na iyon. Ni wala man lang interesado sa kanya na tumanggap. They'd just watched her with poker faces, and their feedback delivered with surgical efficiency. Iba-iba man ang naging feedback nila sa pagsasayaw niya, pero iisa pa rin naman ang resulta - ang hindi siya matanggap.

Her sneakers crunched on the gravel of the theatre car park as she walked to her beat-up old car. Maswerte pa rin naman siya dahil may masasakyan pa siya kahit gaano pa kaluma ang kotse niya.

Pumasok na siya sa driver's seat, tapos tiningnan niya ang kanyang phone kung may natatanggap ba siyang mga mensahe. At meron ngang isa galing sa kanyang ever-supported na nanay. Her mother wished her luck for her audition. Nakakalungkot lang isipin na hindi pa niya masusuklian ang lahat ng sacrifices nito para sa kanya.

Staring at herself in the rearview mirror, Charmel pursed her lips. Hindi siya dapat panghinaan ng loob para sa nanay niya. It was a setback, but only a minor one. Marami pa rin namang naniniwala sa kakayahan niya. Sa katunayan nga, may nag film tungkol sa pagsasayaw niya para gawin daw iyon na documentary. Manalig lamang siya na may tatanggap din sa kanya kalaunan.

Despite the positive affirmation, doubt crept through her. Ano kaya ang kulang sa kanya? Ano naman ang meron sa iba na wala siya?

Panic rose in her chest, the bubble of anxiety swelling and making it hard to breathe. Ipinikit niya ang mga mata, at pinuno niya ng hangin ang kanyang baga. Hindi kasi makakatulong sa kanya ang mag panic. Buti na lang talaga at may opsyon siya dahil tinanggap na siya sa isang bar sa Subic, ngunit bilang isang pole dancer.

Hindi man bigatin ang trabahong iyon pero at least, matustusan na niya ang pangangailangan ng nanay niya.

She clenched and unclenched her fists - a technique she'd learned once to help relax her muscles whenever panic attacked. It had become a technique she relied on more and more. Thankfully her panic attacks were less these days. It wasn't ideal, but she could manage it.

Hinay-hinay lang Charmel, maaabot mo rin ang pangarap mo balang araw.

Shoving the thoughts aside, she pulled out of the car park and put her phone into the holder stuck to the window. At sa ilang segundo lang ay tumunog ang phone niya, sinagot naman niya agad ang video call ng kaibigan. Bumungad sa screen ng phone niya ang nakangiting mukha ng kaibigan niyang si Wendy. Charmel paused before answering. Wala pa naman siya sa mood na makipag-usap sa kahit na sino, but she had a two-hour drive and music would only keep her amused for so long.

Besides, simula ng maghiwalay sila ng kanyang long-time boyfriend na si Thompson, si Wendy ang naging sandalan niya. Kaya naman mahirap sa kanya na ignorahin ang isang 'to.

She tapped the screen of her phone and opens the camera. Nakangiti naman siyang bumungad dito. "Hey, Wendy."

"Kumusta na ang pinakapaborito naming dancer?" Wendy's bubbly greeting made a wave of nostalgia wash over her.

Charmel forced a laugh. "Ganon pa rin bigo sa pag-ibig, pero madali naman akong maka move on, di ba? Slowly but surely."

"You'll get there. Sigurado ako diyan. We're all so proud of you for following your dream."

Charmel's stomach rocked. Alam kasi niya ng dahil sa pagsasayaw niya kaya siya nag lie-low sa barkadahan nila.

Besides, they only saw what she wanted them to see. Sa social media account kasi niya, tila natutupad na niya ang pinapangarap niya. Ang hindi nila alam na palagi siyang bigo.

"Thanks, Wen. Kumusta na pala ang kapatid mo? Nasa overseas pa ba siya?" hiling na lang niya na sana hindi siya nito napansin sa paglihis niya ng paksa.

"Nag text pa nga sa'kin si Liam today. He's working on some big deal, but it looks he might be coming home soon." Napabuntong-hininga si Wendy. "Sana pagdating ni Liam, magkakasama ulit tayong magbabarkada."

Matagal na ang binuo nilang barkadahan since college pa. She still remembered it as vividly as if it were yesterday. Hanggang sa siya mismo ang kusang lumayo sa mga ito.

"Siguro," tugon niya rito.

"Bakit hindi na lang kaya tayo mag abot-abot ngayong gabi?" panandaliang natigilan si Wendy. "Iyon ay kung libre ka, gusto ka na nilang makita, Charm."

"Pasensya na Wen ah, may trabaho pa kasi ako ngayong gabi."

Charmel checked the road signs and took the on-ramp leading out of the city.

"Kahit magkita na lang tayo malapit diyan sa pinagtrabahuan mo?"

"I'm aftraid not. Sa ibang araw na lang siguro."

"Oh, right. May place ka ba na e su-suggest sa pagkikita natin soon?"

"Sa Wild West na lang siguro. Very intimate kasi ang lugar na iyon."

She forced herself to sound excited when really she wanted to find a secluded island and hide until her dancing ability came back. God only knew why she'd given Wendy the place's name. Sana lang hindi ito e-goggle ni Wendy kung saan ang lugar na ito dahil hindi naman talaga ito nag e-exist.

"Ahm, Wen, kailangan ko na pa lang magpaalam sayo. Nakita mo naman na nagmamaneho pa ako papunta sa pinagtatrabahuan ko sa Subic. Pag-uusapan na lang natin 'yan sa susunod."

Napatawa si Wendy. "Okay, hopefully magkikita na nga tayo soon."

The hope in her voice causes a twinge of guilt in Charmel's stomach. Ayaw pa talaga niyang makita ang mga kaibigan sa totoo lang. Ayaw niya kasing malaman ng mga ito na hindi siya naging matagumpay sa mga pangarap niya. Pero balang araw sana nga magtagumpay na siya.

*****