ยาหยีของอคิน

ความจริง เขาเป็นแค่ผู้ปกครอง

ยาหยีเบิกตาโตด้วยความรู้สึกฉงนสนเท่ห์ เมื่อกลุ่มนักศึกษาสี่ซ่าห้าคนที่คอยหาเรื่องเธอ วันนี้มานั่งขอโทษขอโพยเธอต่อหน้าอย่างพร้อมเพรียงกัน ณ.ตอนนี้กลุ่มของเธอก็อยู่กันครบทั้งฮารี่และไข่มุก

ทั้งหมดมองหน้ากันเลิ่กลั่กตั้งคำถามพร้อมกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมท่าทีของคนพาลพวกนี้จึงเปลี่ยนไป

"คุณหนูยาหยี พวกเราทั้งหมดมาขอโทษเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมด"

"พวกเธอว่าอะไรนะ"

"ฝากบอกพี่ชายคุณหนูยาหยีด้วยว่าพวกเราสำนึกผิดแล้วอย่าตัดทุนการศึกษาพวกเราเลย ต่อไปนี้พวกเราจะคอยอยู่ดูแลคุณหนูในมหา'ลัยเองค่ะ นะคะคุณหนู ยกโทษให้พวกเราด้วยนะคะ"

ยาหยีนั่งอ้าปากค้าง มองคนนั้นคนนี้ทีอย่างประหลาดใจ งั้นแสดงว่าเมื่อวาน...

"ระวังไว้นะหยี พวกมันอาจจะมีแผนอะไรอีกแน่ๆ"

ไข่มุกกระซิบเสียงผ่านลอดไรฟันเบาๆ

"ฉันก็ว่างั้น ว่าแต่ว่า..เธอเป็นอะไรกับคุณอคิน?"

ฮาวี่เป็นฝ่ายกระซิบถามขึ้นบ้าง เพราะฮารี่เป็นคนในพื้นที่รู้จัก อคิน ปัญญาสกุล เป็นอย่างดี แม้จะรู้จักอยู่ฝ่ายเดียวก็ตาม

"เรื่องนั้นเดี๋ยวค่อยเล่า ตอนนี้ช่วยไล่พวกนี้ออกไปก่อนเถอะ ฉันขายหน้าคนอื่นหมดแล้ว"

"ฉันก็ว่าแบบนั้นแหล่ะ คนอื่นมองกันใหญ่แล้วว่ะ"

ทั้งหมดหันไปเผชิญหน้ากับกลุ่มเดิมที่ฉีกยิ้มไม่หุบอย่างคนสำนึกผิดราวกับกำลังกดดันให้ยาหยียกโทษให้ถ้าไม่อย่างนั้นจะไม่ยอมไปไหน ต่างกับหลายวันก่อนที่ตั้งหน้าตั้งตาคอยหาเรื่องเธอลิบลับ

"ใครให้พวกเธอมาทำแบบนี้?"

ยาหยีตั้งคำถามด้วยน้ำเสียงเข้มๆใส่

"เมื่อวานคุณอคินสั่งสอนพวกเรา ทำให้พวกเราสำนึกได้ และคุณอคินบอกว่าถ้าวันนี้ไม่มาขอโทษคุณหนูยาหยีต่อหน้าจะตัดทุนการศึกษาที่ให้มาตลอดทั้งหมด ได้โปรดเถอะนะคุณหนูยาหยียกโทษให้หนึ่งเถอะนะคะ"

สาวตัวอวบอ้วนที่เคยเก่งและปากดีที่สุด สภาพในตอนนี้อยู่ในท่าที่นอบน้อมที่สุดเอ่ยอ้อนวอนขึ้น ยาหยีไม่ได้รู้สึกสงสารแม้แต่น้อยเพราะดูยังไงก็ดูออกว่าเฟค แต่ก็ไม่ได้อยากถือสาหาความมากมายเพราะเธอมาที่นี่เพื่อเรียนหนังสือให้จบๆไม่ใช่มาหาศัตรู อย่างที่พี่อคินว่าอย่าเอาพิมเสนไปแลกกะเกลือ

อยู่ๆก็รู้สึกเห็นด้วยกับคำสั่งสอนของเขาขึ้นมา

"ก่อนอื่น อย่าเรียกฉันว่าคุณหนู ฉันก็เป็นคนธรรมดาๆเหมือนคนอื่นๆพวกเธอเรียกแค่ชื่อฉันก็พอ ส่วนเรื่องทั้งหมดฉันยกโทษให้ก็ได้..แต่ว่า.."

"แต่ว่าอะไรคะ บอกมาได้เลยค่ะ"

"ห้ามรังแกคนอื่นอีก ไม่ว่ากับใครก็ตาม รวมถึงเพื่อนทั้งสองคนของฉันด้วย..ไม่อย่างนั้น..ทุนของเธอไม่เหลือแน่ๆ"ยาหยีขู่อย่างวางมาด เธอเองก็เป็นคุณหนูมาจากตระกูลใหญ่เหมือนกันถึงตอนนี้จะสิ้นเนื้อประดาตัวแล้วก็ตามเถอะ

"ค่ะ ๆ จะไม่ทำแล้วค่ะ งั้นตอนนี้คุณหนูยาหยียกโทษให้พวกเราแล้วใช่มั้ยคะ"

ดูเหมือนว่าคนกลุ่มนี้จะกลัวเสียผลประโยชน์มากกว่าสำนึกผิดจริงๆ..แต่ช่างเหอะ พี่อคินเป็นคนให้ทุนไม่ใช่เธอซะหน่อย

"อืม...แยกย้ายไปกันได้แล้ว ฉันอายคน"

ยาหยีกวาดสายตามองรอบๆอีกครั้ง คล้ายว่าตอนนี้เธอกำลังจะเป็นจุดสนใจมากขึ้น เหตุการณ์ยิ่งพาให้รู้สึกกดดัน เธอต้องรีบจบ

"ค่ะ ๆ"

ทั้งหมดพากันรีบเดินออกไป ยาหยีพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก แสดงว่าเมื่อวานตอนที่เธอโดนไล่ให้ไปขึ้นรถไม่ใช่เพราะอคินต้องการหักหน้าเธอ

เพียงแต่อคินต้องการจัดการคนพวกนี้ในตอนนั้นเลย โดยไม่ให้คนที่เดินผ่านไปมามองเธอเหมารวมไปกับกลุ่มคนไม่ดีด้วย..จะว่าไปตอนนี้เรื่องราวกลับกลายเป็นเธอเองที่ผิดเต็มประตูคนเดียวที่ว่าผิดคือผิดที่ต่อว่าเขาโดยไม่ฟังเหตุผลอะไรเลย

นึกตำหนิตัวเองรู้สึกไม่ดีเป็นบ้า..ต่อไปจะต้องเป็นคนมีเหตุผลให้มากกว่านี้ ไม่รู้ว่าพี่อคินจะโกรธเกลียดเธอไปแล้วหรือยัง ยาหยีรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย

'พี่อคินหยีขอโทษ'

ถอนลมหายใจออกมาพร้อมกับความรู้สึกผิดที่แล่นวาบขึ้นมาตามสันหลัง

"หยี คุณอคินนี่ใครอ่ะ เจ๋งเป็นบ้า ทำพวกนั้นสยบแทบเท้าเธอได้"

ไข่มุกปรบมืออย่างชอบใจ

"ไข่มุก แกนี่เช้ย เชย คุณอคินคือผู้ทรงอิทธิพลระดับต้นๆในภูเก็ต หล่อ รวยม๊ากกกก ที่สำคัญข่าวว่ายังโสด"ฮาวี่จีบปากจีบคอสาธยายแทนยาหยี แต่คำว่าโสดที่หลุดออกมาจากปากของฮาวี่ ทำให้เธอรู้สึกหงุดหงิด ไม่อยากให้ใครรู้สักคนว่าผู้ปกครองเจ้าเสน่ห์ของเธอยังโสด

"เอ้ยจริงดิ! สรุปยาหยีคือน้องสาวคุณอคินผู้หล่อรวยคนนั้นเหรอ?"

ไข่มุกดูตื่นเต้นดวงตาเป็นประกายเมื่อได้ยินแบบนั้นเพราะเท่ากับว่าตอนนี้เธอมีเพื่อนเป็นถึงคนดังระดับมหาเศรษฐีเลยน่ะสิ..เคยซะที่ไหน

"ความจริง เขาเป็นแค่ผู้ปกครองของฉันน่ะ เราไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกันทางสายเลือด"

ยาหยีเฉลย ความจริงภายในใจเธอไม่ได้อยากเป็นน้องสาวของอคินนักหรอก..อยากเป็นจุดจุดจุดมากกว่า....ไม่เอาน่ะยาหยีไม่คิดฟุ้งซ่าน

หญิงสาวได้แต่เตือนตัวเองซ้ำๆอย่างยากเย็น เธอไม่ควรคิดอะไรที่มันสูงเกินเอื้อมจะพานทำให้ใจเจ็บซะเปล่าๆ

"ผู้ปกครองจริงเหรอ งั้นหยีเธอก็รวบหัวรวบหางพี่แกเป็นสามีซะเลยเป็นไง"ฮาวี่แซวเล่นๆ

ยาหยีแก้มแดงปลั่งเมื่อฮาวี่พูดแซวออกมาแบบนั้น ภายในใจได้แต่คิด พี่อคินชายตาแลเธอก็คงดี มันเป็นไปไม่ได้หรอกเรื่องนั้น เธอกับเขาต่างกันราวฟ้ากับดิน ไม่ว่าจะเป็นอายุหรืออะไร พี่อคินคงไม่มาสนใจเด็กเมื่อวานซืนอย่างเธอหรอก

"พูดบ้าอะไรของเธอ "

"หือ..แต่แก้มแอบแดงอยู่นะ อิอิ ว่าแต่ว่าทำไมเธอถึงมากลายเป็นเด็กในปกครองของเขาได้ จะว่าไปเหมือนในละครเลยแหะ"

ไข่มุกเอามือเท้าคางสังเกตสีหน้าของเพื่อนพรางอมยิ้ม อยู่ดาวอังคารยังดูออกว่าความรู้สึกที่เพื่อนมีต่อผู้ปกครองนั้นไม่ธรรมดา

"พี่อคินเป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายฉันน่ะ ก่อนที่พี่ชายฉันจากไปแสนไกลได้เขียนพินัยกรรมเอาไว้ว่าฉันต้องมาอยู่ในความปกครองของพี่อคินจนกว่าจะบรรลุนิติภาวะ"

"โอ้ย ฉันล่ะอิจฉายาหยี..ว่าแต่ว่าพี่ชายเธอจากไปไหน ไปต่างประเทศเหรอ?"

ยาหยีนิ่งไป..เธอไม่อยากเล่ารายละเอียดยิบตอนนี้ เพราะ..ถ้าเล่ามันก็ต้องเท้าความมาจากเรื่องทั้งหมดของครอบครัว ทำให้เรื่องมันยิ่งไปกันใหญ่ อีกอย่างเพิ่งจะรู้จักกันไม่นานไม่ควรเอาเรื่องครอบครัวมาเปิดเผยมากเกินไป...เพราะเธอไม่อยากได้รับความสงสารหรือสมเพชจากคนอื่นให้มากมาย

"อย่าอิจฉาฉันเลย เป็นเพราะว่าชีวิตฉันตอนนี้ไม่มีใครต้องการเลยสักคน...แม้แต่ญาติแท้ๆก็ตาม ถ้าไม่มีพี่อคิน..ป่านนี้ฉันก็คงอยู่อย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย "