ยาหยีของอคิน

คำขอโทษ

"พี่คินคะ!"

ยาหยียิ้มร่าก่อนจะรีบเดินตรงดิ่งเข้ามาหาอคินที่นั่งหันหลังทำงานอยู่ตรงมุมสระน้ำพุของบ้านที่ประจำและตอนนี้กลายเป็นมุมโปรดของทั้งเธอและเขา

เสียงเรียกดังกังวานพอที่จะทำให้อคินหันมาหาหญิงสาว

"คินคะ ไวน์มาแล้วค่ะ"

ทว่า เสียงหวานจากหญิงสาวคนหนึ่งดังขึ้นซะก่อนที่อคินจะตอบกลับยาหยี เขากำลังมีแขกเป็นผู้หญิงหน้าตาดีที่โผล่เดินถือเครื่องดื่มออกมาจากในบ้าน ทำให้ยาหยีถึงกับหุบยิ้มพร้อมกับหยุดกึกอยู่กับที่รู้สึกหน้าชาอย่างบอกไม่ถูกว่าอาการแบบนี้เรียกว่าอะไร

"อ้าวหนู..คนนี้เหรอคะคิน?"

หญิงสาวหันมาคลี่ยิ้มหวานให้ยาหยีที่ยังคงทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ แต่อคินไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย กลับสนใจอยู่กับแก้วไวน์และงานตรงหน้าของเขาเหมือนเดิม

"อืม "

อคินพยักหน้าให้ผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนนั้น ยาหยีจำได้แล้วว่าเคยเห็นหล่อนคนนี้ที่ไหน เป็นนางแบบชื่อดังที่เห็นอยู่ตามสื่อโชเซียลของเพจข่าววงการบันเทิงนี่เอง ยาหยีเองเลื่อนผ่านหน้าจอมือถือยังเจอรูปของเธออยู่บ่อยๆ

ยอมรับว่าตัวจริง สวย สวยมาก เหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก

'ปวดใจ'

ขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่อาจปิดกลั้นความรู้สึก ถ้าขืนยังยืนอยู่ตรงนี้เธอคงได้ร้องไห้โฮราวกับเด็กที่กำลังโดนแย่งของเล่นก็ไม่ปาน ให้ตายเถอะยาหยี เธอกำลังถูกอารมณ์บางอย่างครอบงำจิตใจ

"มีอะไรเหรอยาหยี"

ยาหยีเม้มปาก ดวงตาเรียวหม่นอย่างรู้สึกสับสนกับความรู้สึกตัวเอง ใจคอพี่อคินไม่คิดจะแนะนำแฟนของตัวเองให้เธอรู้จักสักหน่อยเหรอไหนๆก็พามาบ้านให้เห็นตำตาขนาดนี้แล้ว หรือรำคาญใจที่เธอเข้ามาขัดจังหวะเวลาส่วนตัว

"มานั่งด้วยกันมั้ยคะ หนูยาหยี"

นางแบบสาวเชื้อเชิญ

"เอ่อ พี่ชื่อแอนนาจ้ะ"

แนะนำตัวเองอีกครั้งแต่ยาหยีรู้จักหล่อนอยู่แล้ว ถึงตอนนี้เธอควรรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนี้

"ไม่รบกวนดีกว่าค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ"

ยาหยีเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งขึ้นมาบนห้องตอนไหนไม่รู้ ที่รู้ๆสมองของเธอเบลอไปหมด มันรู้สึกรับไม่ได้ เจ็บปวดกับภาพที่เห็นตรงหน้า

"หยีรู้สึกกับพี่แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?"

นั่งลงบนเตียงนอนก่อนจะดึงตุ๊กตาตัวเดิมออกมาจากใต้หมอน อยู่ๆน้ำตาใสๆก็ไหลร่วงลงมาอาบแก้ม

ภาพจำในอดีต....เธอเคยอาจเอื้อมแอบฝันถึงเขาเสมอ ฝันว่าสักวันจะให้พี่ชายตัวเองเป็นพ่อสื่อ ทำให้เธอกลายเป็นเจ้าสาวของพี่อคินให้ได้เมื่อโตขึ้น ช่างน่าอับอายขายขี้หน้าเหลือเกิน

ตอนเด็กๆยาหยีเคยพูดกับภูริชบ่อยตามประสาเด็กที่ยังโกหกไม่เป็นว่า...บอกว่าจะรอเป็นเจ้าสาวของพี่อคิน..พี่อคินคนเดียวเท่านั้น

"หยีไม่ได้พูดเล่นซะหน่อย..."

ตุ๊กตาหมีถูกเอาเข้ามากกอยู่ในอ้อมกอด เจ็บปวดแปลบไปหมดแต่ก็ไม่อาจที่จะโกรธเขาได้ สถานะของเธอตอนนี้ไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวเขาทั้งนั้น ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกเหมือนมีหนามยอกอยู่ในอก คิดถึงทีไรก็ทำให้รู้สึกแปลบๆเสียทุกครั้งอยู่ร่ำไป

อาการแบบนี้เขาเรียกว่าโดนพิษรักเล่นงานจากการแอบรักเขาข้างเดียว ถ้าไม่เห็นภาพแบบนี้ยาหยีก็แทบจะไม่รู้เลยเหมือนกันว่าความรู้สึกที่มีให้อคินคือของจริง ถ้าพี่อคินรู้ว่าเธอแอบรู้สึกเกินเลยจะโกรธกันขนาดไหนนะ จะผลักไสเธอให้ไปอยู่ไกลๆหรือเปล่า ตอนนี้ยาหยีไม่อยากจากเขาไปไหนอีกแล้วด้วยสิ

ก๊อก ๆ ๆ

ครึ่งชั่วโมงต่อมาเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น

"ค่ะพี่ขวัญหนูไม่หิวค่ะ"

ยาหยีตะโกนบอกพร้อมกับทำหน้ามุ่ยเพราะเคยบอกไปหลายครั้งแล้ว ว่าไม่ต้องขึ้นมาเคาะประตูห้อง มีไรให้โทรหรือไลน์มาก็ได้จะได้ไม่ต้องเสียเวลา

ก๊อก ๆ ๆ!

เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งจนยาหยีรู้สึกหงุดหงิดเพราะขัดจังหวะการทำงานของเธอ ที่กำลังนั่งใช้สมาธิทำงานส่งอาจารย์อยู่อย่างตั้งใจ

ก๊อก ๆ ๆ!

"ค่าาา"

หญิงสาวจิ๊ปากก่อนจะลุกขึ้นไปเปิดประตูอย่างรู้สึกขัดใจ

แกร่ก!

"บอกว่า..ไม่กิน..."

ประตูห้องถูกเปิดออกยาหยีถึงกับปรับสีหน้าไม่ทัน อ้าปากค้างเหวอยังไม่ทันพูดจบประโยคเนื่องจากเข้าใจว่าคนมาเคาะห้องคือขวัญใจ ทว่า หาใช่พี่ขวัญใจผู้ที่อคินมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลเธอไม่ แต่กลับเป็นเขาที่ยืนกอดอกจ้องมองเธออยู่ตาไม่กระพริบ

"โป๊ไปมั้ย?"

เสื้อสายเดี่ยวรัดรูปกับกางเกงขาสั้นเสมอหูน้อยชิ้น อคินจ้องมองทุกสัดส่วนบนร่างกายของยาหยีอย่างตั้งใจ...แต่จ้องแบบตำหนิมากกว่าจนยาหยีต้องรีบเอาร่างของตัวเองเข้าไปแอบตรงประตูโผล่ออกมาเพียงใบหน้า รู้สึกเขินสายตาร้อนผ่าวมากกว่าจะอับอายอะไร

แอบนึกค่อนขอดในใจเขาก็เบาซะที่ไหน กระดุมเสื้อเชิ้ตเปิดจนเห็นหน้าอกหน้าใจโชว์กล้ามหน้าอกเป็นมัดๆเซ็กซี่ซะขนาดนั้นไม่เห็นจะว่าตัวเองบ้าง...

"นึกว่าเป็นพี่ขวัญค่ะ"

"ปกติแต่งงี้ในบ้านเหรอ"

อคินรู้สึกขัดตา เพราะในบ้านของเขาบางทีก็มีพวกคนงานที่เข้ามาทำงานอยู่บ้าง ถ้ามาเห็นยาหยีในสภาพนี้..อืม น่าจับตีก้นนักเชียว

"เปล่าค่ะ แต่งแค่ในห้อง"

ยาหยีไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโป๊เพราะที่กรุงเทพฯเขาก็แต่งกันแบบนี้ทั้งนั้นไม่เห็นพี่ภูริชจะเคยต่อว่าอะไรเธอ

'หัวโบราณ'แอบบ่นเขาอยู่ในใจ

"ต่อไปปิดให้มิดชิดกว่านี้ พี่ไม่อนุญาตให้แต่งแบบนี้ในบ้าน..หรือว่าที่อื่น ตกลงมีอะไรจะพูดกับพี่"

มาดุๆก็จะไป ใจคอจะไม่คิดพูดดีกันบ้างหรือไง ยาหยีรู้สึกอยากงอนเขาขึ้นมาอีกรอบ

"เอ้า ว่าไงล่ะ ตกลงมีอะไรมั้ย"

อคินถามอีกรอบเมื่อเห็นฝ่ายเอาแต่เงียบ

'เชอะ!กลับไปหาแม่ดารานางแบบคนโปรดของตัวเถอะ จะมายุ่งวุ่นวายสนใจเค้าทำไม'ตะโกนตอบในสิ่งที่อยากตอบจริงๆอยู่ภายในใจ

เชิ่ดหน้าขึ้นหน่อยๆเมื่อคิดได้ว่าเขามีหญิวสาวอีกคนรออยู่

"ไม่มีค่ะ"

"ไม่พูดก็แล้วแต่"

อคินเอี้ยวตัวกลับจะลงกลับไปข้างล่างเหมือนเดิม แต่ทว่า....

"หนูขอโทษ"

ยาหยีอดไม่ได้ที่จะหลุดโพล่งคำขอโทษออกมา ถึงอยากจะงอนมากแค่ไหน แต่ คำขอโทษก็ควรพูดในเมื่อสำนึกผิดแล้ว ร่างสูงหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมา

"ขอโทษเรื่องอะไร?"

อคินแอบอมยิ้ม คนขับรถรายงานเขามาหมดแล้วว่ายาหยีรีบกลับบ้านมากแค่ไหนเมื่อรู้ว่าเขากลับมาจากฮ่องกงแล้ว นักศึกษาพวกนั้นคงพากันไปขอโทษแล้วสินะ คงหายเข้าใจผิดซะทีว่าพี่ชายคนนี้ใจร้าย

"เรื่องเมื่อวานค่ะ "

ตอบแบบก้มหน้าไม่กล้าสบสายตาที่มีความหมายแปลกๆคู่นั้น ไม่รู้ว่าอคินจะมองเธอเป็นตัวประหลาดเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายหรือเปล่า

"ช่างเถอะ แต่คราวหลังอย่าให้มีเรื่องอีกก็แล้วกัน พี่เป็นห่วง..."

พูดจบอคินก็เดินออกไปทันที ทิ้งให้หญิงสาวยืนอึ้งอยู่อย่างนั้น คำว่า พี่เป็นห่วง คำพูดท้ายประโยคนั้นเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มหูเหลือเกิน หญิงสาวรีบปิดประตูก่อนจะวิ่งพุ่งขึ้นไปบนเตียงนอน เอาเจ้าแบร์ตัวน้อยออกมาจุ๊บเบาๆ เพียงแค่คำพูดสามคำของเขากลับทำให้ความเจ็บปวดจากเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง

ใบหน้าหวานยิ้มออกมาไม่หุบก่อนจะล้มตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนฟูกนอนนุ่มนิ่ม แก้มแดงปลั่งราวกับลูกตำลึงสุก ถ้าไม่เห็นเขาอยู่กับคนอื่นวันนี้ก็คงไม่รู้ ว่าตัวเองใกล้บ้าเข้าไปทุกที ผ่านเรื่องราวสะเทือนใจมามากมาย หัวใจดวงนี้อดทนได้ทุกรูปแบบยกเว้น...อิทธิพลจากอคินที่ยาหยียังไม่สามารถรับมือมันได้เลย