'แกมันตัวซวย ถ้าแกไม่เกิดมา ฉันกับแม่ของแกก็คงไม่ต้องตาย!'
'ใช่ ถ้าไม่มีเธอ พี่ก็คงไม่ต้องทำงานหนักจนป่วยตาย เอาชีวิตของพี่คืนมา พี่ยังไม่อยากตาย!'
"ไม่นะคะ คุณพ่อ คุณแม่ พี่ภู หนูไม่ใช่ตัวซวย หนูไม่ได้อยากให้ใครตาย หนูไม่ได้อยากให้ทุกคนโชคร้าย หนูไม่ได้ทำ"
เสียงนั้นดังกึกก้องออกมาจากความมืดมิดตะโกนต่อว่าเธอครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเธอเป็นตัวซวย เป็นความโชคร้ายของบ้าน เธอไม่ควรเกิดมาเธอควรจะตายไปแค่คนเดียวคนอื่นจะได้ไม่ต้องมาตายจากไปกันหมด ยาหยีได้แต่นั่งคุกเข่าอ้อนวอนว่าเธอไม่ได้ทำ เธอไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่าจะได้ยินแค่เสียง แต่ยาหยีก็รู้ดีว่าเสียงต่อว่าด้วยความโกรธเคืองเหล่านั้นคือเสียงของคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต
"อย่าไป อย่าจากหนูไป ไม่น่ะ ไม่!!!"
ภาพอุบัติเหตุบนถนนแห่งหนึ่งก็แวบเข้ามาทำให้ยาหยีตกใจจนต้องกรีดร้องออกมาสุดเสียง
"ยาหยี ยาหยี ไม่เป็นไรนะ พี่อยู่ตรงนี้"
จากนั้นก็ได้ยินเสีย
