13.ป่วยหนัก
1051 Words
ความเดิม- "แม่ไม่รู้ รู้แต่ว่าต้องไปดูแล ถ้านายนิวเป็นอะไรไปต้องมีคนรับผิดชอบ" คุณนายวรรณดาพูดจบก็สะบัดก้นเดินขึ้นห้องไป
……………………………………..
เมื่อไทเฮาของบ้านพูดจบก็เดินขึ้นห้องไปอย่างไม่เหลียวหลังทิ้งให้เหล่าพ่อลูกนั่งงงกันเป็นไก่ตาแตกที่อยู่ดี ๆ คุณนายใหญ่ของบ้านก็เป็นแบบนี้ไปเสียได้
เขมรัฐพาร์ท
{ผมนึกภูมิใจในตัวเองอยู่ไม่น้อยที่มองคนไม่ผิด ผมคิดว่าผมเข้าใจเด็กหนุ่มคนนี้ดี เพราะเขาเป็นเด็กกำพร้าที่ญาติ ๆ ไม่มีใครเอา ส่งเข้าวัดให้พระดูแล เด็กหนุ่มย่อมรู้สึกว่าตัวเองถูกผลักไสเป็นธรรมดา แต่แล้วยังไงล่ะ ภรรยาของผมก็เด็กกำพร้าเหมือนกันก็ยังโตมาได้จนถึงทุกวันนี้และส่งเสียตัวเองเรียนจนได้ทำงานดี ๆ ได้เจอกับผมและแต่งงานกันมีลูกตั้งสี่คน เวลาเจ็บป่วยเด็กหนุ่มคงจะรู้สึกว้าเหว่อยู่ไม่น้อย คิดแล้วก็สงสารเด็กหนุ่มจับใจ}
"ชาติ ณัฐ ยุทธ เตี่ยว่าเราไปรับนายนิวมาดูแลเถอะ ป่วยอย่างนี้อยู่คอนโดคนเดียวมันน่าห่วงน่า เห็นในทีวีที่ตายเมื่อไรไม่รู้ ส่งกลิ่นมาทีถึงรู้ว่าตาย เตี่ยว่าถ้าเตี่ยไม่ทำอะไรสักอย่างลงไป เตี่ยต้องนอนไม่หลับแน่ ๆ เลย เอาเป็นว่านายชาติกับนายณัฐ ไปกับเตี่ยนะ ส่วนนายยุทธ กับน้องใบตองอยู่บ้านรอฟังข่าวแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนแม่เราด้วย โอเค้" เขมรัฐสั่งการอย่างรวดเร็ว
"เตี่ย…แล้วเตี่ยจะขึ้นคอนโดของพี่นิวเค้าได้ยังไง มีระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนาไม่ใช่ใครจะขึ้นได้ง่าย ๆ หรอกนะ" ณรรรดาแย้งขึ้นด้วยเหตุผล
"นั่นซิเตี่ย" เขมชาติสนับสนุนความคิดของน้องเล็ก
"เตี่ยมีวิธีแล้วกัน ปะ ไปกันเถอะชาติขับรถนะ เดี๋ยวเตี่ยบอกทาง ส่วนณัฐประสานทางโรงพยาบาลของนายไว้เผื่อต้องส่งเคสฉุกเฉิน เตรียมอุปกรณ์ตรวจเบื้องต้นของลูกไปด้วย"
"ครับเตี่ย/ครับ" เขมชาติและเขมณัฐขานรับบิดาอย่างว่าง่าย แล้วทั้งสามก็ตรงไปที่รถยนต์คันหรูแล้วขับออกไปทันที
@คอนโดใจกลางเมืองท่องเที่ยว
เขมชาติจอดรถที่ลานจอดรถของคอนโดและทั้งหมดก็ลงจากรถมาพร้อมกัน สักพักก็มี รปภ.เข้ามาทำความเคารพแล้วสอบถามอย่างรักษามารยาท
"ไม่ทราบว่าคุณมาพบใครครับ"
"ผมเป็นว่าที่พ่อตา ของคุณนวนนท์ ผดุงภราดร อยู่ที่ห้องพักหมายเลย XXXX ครับแต่ผมโทรเท่าไรเขาก็ไม่รับครับและเขาไม่สบายอยู่ อุบัติเหตุน่ะครับ รอดตายอย่างหวุดหวิด นี่ผมก็พาลูกชายที่เป็นหมอมาด้วย เกรงว่าเค้าจะไม่สบายหนักก็เลยอยากรบกวนคุณ รปภ.ช่วยพาผมขึ้นไปดูเค้าหน่อยได้มั๊ยครับ เมื่อเย็นก็ไข้ขึ้น" เขมรัฐพูดไปทำทีทำท่าคิดหนักหน้านิ่วคิ้วขมวดไปแอบใส่สีใส่ไข่บ้างเพื่อความสมจริง
"งั้นหรือครับ ถึงว่าวันนี้ผมถึงไม่เห็นคุณนิวลงมาเล่นกับไอ้โบ้ของผมเลย แฮร่..หมาจรน่ะครับ ผมเลี้ยงเอาไว้ ให้ข้าวให้น้ำ คุณนิวแกเห็นก็สงสาร ล่าสุดก็ป่วยพยาธิเม็ดเลือด แกก็พาไปรักษาหมดตังค์ไปเป็นพันอยู่เหมือนกัน ผมเงินเดือนออกให้แกคืนแกก็ไม่เอา แกบอกว่าแค่ค่าเบี้ยเลี้ยงของแกวันเดียวก็ได้แล้วค่ารักษาหมาแค่นี้ แกจิตใจดี เออ..มัวแต่พูด ลืมเลย เดี๋ยวผมไปบอกนิติก่อนนะครับ จะขอกุญแจสำรองแกด้วย" ว่าแล้ว รปภ.วัยกลางคนก็เดินไปคุยกับนิติของคอนโดและได้นำของอะไรบางอย่างแล้วกลับมาที่สามพ่อลูกอีกครั้ง
"ตามมาครับ เชิญครับ" รปภ.วัยกลางคนรีบเดินนำหน้าไปยังลิฟท์เมื่อออกจากลิฟท์ก็นำทุกคนไปยังห้อง ๆ หนึ่ง
"นี่แหละครับห้องนี้ เดี๋ยวผมจะลองเคาะดูก่อนนะครับ"
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. คุณนิวครับ คุณนิวครับ คุณนิวครับ คุณนิวครับ ได้ยินผมมั๊ยครับ
"ไม่มีเสียงตอบเลยครับ เอาไงดี หรือว่าจะไม่สบายอย่างที่คุณ ๆ สงสัยกันจริง ๆ" รปภ.วัยกลางคนเอ่ยหน้าตาตื่น
"ลุงไขกุญแจเลยครับ ผมว่าผิดปกติแล้วครับ" เขมณัฐเอ่ยขึ้นโดยรูปการณ์แล้วคนที่เป็นบอดี้การ์ดย่อมหูไวตาไวเสมอ แต่นี่ลุง รปภ.ทั้งเรียกทั้งเคาะประตูยังไม่มีเสียงตอบ หรือแม้แต่เสียงฝีเท้าสักนิดก็ไม่มี เงียบกริบ
"เอางั้นหรือครับ ได้ครับ ๆ ผมเปิดเลย" รปภ.วัยกลางคนรีบไขกุญแจอย่างลนลานและเปิดออกในที่สุด
ประตูห้องถูกเปิดขึ้นภายในห้องมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ ที่ลอดมาจากระเบียงข้างนอก ทั้งสี่คนเดินตรงมาที่ห้อง ๆ หนึ่งที่เดาว่าน่าจะเป็นห้องนอนของชายหนุ่ม และ รปภ.วัยกลางคนลองเคาะประตูอีกครั้ง
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.. คุณนิวครับ คุณนิวครับ เป็นอะไรมากมั๊ยครับ คุณ ๆ เค้ามาเยี่ยมครับ
สักพักก็ได้ยินเสียงจากข้างในห้อง
คร้าบ..ประตูไม่ได้ล็อคคร้าบ..
จากนั้นเขมรัฐรีบเปิดประตูเข้าไป ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มกึ่งนั่งกึ่งนอนบนเตียงสภาพดูไม่ได้ คล้ายหายใจไม่ออก
"ณัฐ ตรวจดูหน่อยเถอะลูก นายนิวเป็นยังไงบ้าง ตัวก็ร้อนนะเนี่ย เตี่ยจับดูแล้ว" เขมรัฐเอ่ยขึ้นหน้าตาเคร่งขรึม
"ได้ครับเตี่ย" จากนั้นเขมณัฐได้นำเครื่องช่วยฟังตรวจสักพัก และวัดอุณหภูมิ แล้วเงยหน้าขึ้นมองบิดานิ่ง ๆ
"เตี่ยครับ ผมว่าพานายบอดี้การ์ดนี่ไปโรงพยาบาลเถอะครับ ไข้สูง และมีปัญหาเรื่องการหายใจด้วยครับ อาจต้องเอ็กซเรย์ซ้ำ
"ได้ลูก ได้ ชาติช่วยกัน/รบกวนลุง รปภ.ช่วยดูความเรียบร้อยให้หน่อยนะครับ"
"ได้เลยครับ ๆ ผมยินดีช่วยเต็มที่อยู่แล้วครับ" รปภ.วัยกลางคนช่วยคอยกดลิฟท์และคอยเปิดประตูรถยนต์ให้ แล้วรายงานนิติถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
- Writer
