27.ยั่ว
1129 Words
ความเดิม- "ใบตองเข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่วันพระ หนูไม่แปลกใจเลยทำไมท่านประธานวีกรุ๊ปถึงได้รักพี่นักรักพี่หนา ทั้ง ๆ ที่ใคร ๆ ก็ลงความเห็นว่าพี่ติงต๊องกันทั้งนั้นแต่จริง ๆ แล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย พี่วันพระคือที่ปรึกษาที่เฉียบมาก" ณรรรดาพูดออกมาอย่างใสซื่อแต่สะกิดใจคนฟังไปนิดนึง
……………………………………
//เกือบจะดีอยู่แล้วเชียว ยัยเด็กใบตองนี่ เหมือนฉั๊นมองเห็นตัวเองเมื่อหลายปีก่อนเลย..เพ็ญสุดาได้คิดในใจได้แต่ยกยิ้มมุมปาก และต่างคนต่างแยกย้ายไป โดยเธอมีว่าที่สามีรอรับอยู่แล้ว เพราะเขาไม่ยอมให้เธอขับรถเองในเวลาค่ำคืน เขารักเขาห่วงของเค้าละเน๊าะ
ตัดมาที่ณรรรดา
หญิงสาวเดินมาที่รถยนต์คันหรูแต่ต้องแปลกใจที่เห็นคนที่ชอบมาเดินเล่นในใจของเธอยืนอยู่ที่รถยนต์ของเธอแล้ว
"วันนี้ลูกน้องป๋าเข่งไปไหนล่ะ ไม่เห็นมารับเลย" นวนนท์เอ่ยถามหญิงสาวอย่างนึกเป็นห่วงเพราะพยายามเพ่งมองไปจุดที่เหล่าบอดี้การ์ดของบิดาของเธอที่เคยส่งมาก็ไม่เห็นใครสักคนเลย
"ไม่ทราบซิคะ คงไม่ว่างมั๊ง" ณรรรดาตอบราบเรียบพลางมองหาคนของบิดาอยู่เหมือนกันยังนึกเอะใจอยู่ว่าทำไมบิดาของเธอจึงไม่ส่งคนมาคอยประกบเธอเช่นนี้ นี่ก็เวลาดึกดื่นเข้าไปแล้ว
"ให้พี่ไปส่งเถอะ หรือขับรถตามกันก็ยังดี เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้ช่วยทัน" นวนนท์พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแต่ในใจของเขาได้แต่วิงวอนขอให้คนตัวเล็กอย่าได้ปฏิเสธเขาในตอนนี้เลยเพราะบรรยากาศมันน่าเป็นห่วงเหลือเกินพลางนึกตำหนิิบิดามารดาของสาวเจ้าทำไมถึงปล่อยลูกมาทำงานเลิกดึกดื่นแบบนี้ ส่วนคนตัวเล็กก็ดื้อเหลือเกินคิดแล้วก็อ่อนใจ
"ก็ได้ค่ะ งั้นก็ตามมานะคะ ตามให้ทันล่ะ" ณรรรดาพูดยิ้ม ๆ พลางเปิดประตูรถสตาร์ทเครื่องและขับออกไปอย่างแคล่วคล่อง
ด้านนวนนท์รีบก้าวยาว ๆ ไปที่รถยนต์คันหรูสมรรทนะเยี่ยมแล้วขับตามคนตัวเล็กไปทันที เขาขับตามไปเรื่อย ๆ และทิ้งระยะห่างไม่มากนักและเห็นคนตัวเล็กเลี้ยวเข้าจอดและเดินเข้าไปที่ร้านอาหารตามสั่งแห่งหนึ่งเขาจึงเข้าจอดตามบ้าง
นวนนท์เปิดประตูรถและเดินตามคนตัวเล็กไป และนั่งลงข้าง ๆ เธอ จากนั้นพนักงานในร้านจึงเข้ามาบริการ
"ขอข้าวต้มใบเตย สองที่ กับข้าวเป็นผัดผักบุ้งไฟแดง แล้วก็แกงจืดเต้าหู้ไข่ใส่วุ้นเว้นไม่ใส่หมูนะคะ" ณรรรดาสั่งอาหารอย่างคล่องแคล่วและแอบมองคนข้าง ๆ อยู่ตลอด
ส่วนนวนนท์ได้แต่แปลกใจว่าทำไมรายการที่หญิงสาวสั่งถึงมีแต่เมนูที่เค้าชอบกินเวลาทำงานดึก ๆ ทั้งนั้น แต่อีกใจก็คิดว่าคงเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า เพราะเมนูนี้ใคร ๆ ก็มักจะสั่งกินมื้อดึกกันอยู่แล้วเพราะเป็นเมนูที่ย่อยง่ายไม่หนักเท่าไร
"พี่นิวเอาอะไรเพิ่มมั๊ยคะ"
"ไม่ต้องแล้ว แค่นี้ก็พอแล้ว"
"คิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญอีกละซิ ใคร ๆ ก็ชอบสั่งกินในมื้อดึกอีกใช่มั๊ยล่ะ" ณรรรดาเอ่ยถามขึ้นลอย ๆ
"………" นวนนท์ไม่พูดแต่มองหน้าหญิงสาวอย่างต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง
"กินเถอะค่ะ เดี๋ยวจะเย็นหมดไม่อร่อยน๊า หนูเลี้ยง วันนี้หนูได้ทิปจากลูกค้ามา พอจ่ายค่าข้าวต้มนี่อยู่" หญิงสาวพูดยิ้ม ๆ
นวนนท์เมื่อได้ยินดังนั้นจึงตั้งหน้าตั้งตากินอย่างเดียวและไม่ยอมสบตาคนตัวเล็กอีกเลย จนกระทั่ง
"นี่ตั้งใจจะกินอย่างเดียวเลยเหรอ" ณรรรดาเอ่ยขึ้นแล้วยิ้มน้อย ๆ พร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วสบตากับชายหนุ่มอย่างต้องการค้นหาอะไรบางอย่าง
"ก็….." นวนนท์พูดได้เพียงแค่นั้น แล้วต้องตกใจอีกรอบ และเป็นหลาย ๆ รอบเมื่ออยู่ใกล้ ๆ เธอ
"ก็..อะไรคะพี่นิว" ณรรรดาถามย้ำหน้าตึง แต่แอบยกยิ้มมุมปากแต่เพียงแป๊บเดียวเท่านั้นซึ่งชายหนุ่มอาจไม่ทันสังเกตเพราะมัวแต่หลบตา
"อิ่มแล้ว ไหนจะเลี้ยงก็รีบจ่ายตังค์ซิ จะได้กลับ อยู่นานเดี๋ยวก็ง่วง เดี๋ยวขับรถหลับในแล้วจะยุ่งอีก" นวนนท์ทำทีเป็นพูดขึงขังทั้งที่จริงแล้วเขินจนตัวแทบแตก ผู้หญิงอะไร หน้าตาก็จัดว่าสวยหุ่นหรือก็ดีฐานะหรือก็ระดับคุณหนูพันล้านทำไมถึงยอมมาคบหาสมาคมด้วยกับเขา เธอต้องการอะไรกันแน่
"คิดว่าใบตองต้องการอะไรอีกละซิ คิดว่าหนูจะปั่นหัวพี่เหรอ พี่ต่างหากที่ปั่นหัวหนูอยู่ทุกวันนี้"
"ใบตอง…พูดอะไร เธอเป็นผู้หญิงนะ ใครได้ยินเค้าจะคิดว่ายังไง ทำไมพูดจาแบบนี้"
"ก็พูดกับพี่นิวคนเดียวแหละ ยังไม่รู้อิก จะใจอ่อนกับหนูได้หรือยัง นี่ง้อแล้วนะ"
"ณรรรดา..เธอพูดอะไร..เรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน/พี่ครับเก็บตังค์ครับไม่ต้องทอน" นวนนท์ออกคำสั่งกลาย ๆ แล้ววางธนบัตรฉบับละห้าร้อยบาทและเรียกเจ้าของร้านมาเก็บเงิน จากนั้นชายหนุ่มได้จูงมือคนตัวเล็กไปที่รถยนต์ของเขาทันที
ปึ่ก!! นวนนท์จับหญิงยัดเข้าไปในรถยนต์ของตัวเองแล้วปิดประตูรถและสตาร์ทรถยนต์ไว้เพื่อเปิดแอร์
"พี่นิวมีอะไรจะต่อว่าใบตองเหรอคะ ว่ามาได้เลยใบตองรอฟังอยู่ขออย่างเดียวอย่าผลักไสใบตองกะ…" (ก็พอ) ณรรรดาพูดออกมาด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจที่คนตัวโตเอาแต่เฉยเมยกับเธอแต่ยังไม่ทันจะจบประโยคดี
จุ๊บ!! นวนนท์บดจูบไปที่กลีบปากบางอย่างโหยหาแต่ไม่ล่วงล้ำเข้าไปข้างในแต่หนักแน่นและเร่าร้อนอยู่ในที
"รู้มั๊ยว่ามันจะจบไม่สวยถ้าพูดแบบนี้ ยั่วพี่ทำไม พี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ พี่อดทนอดกลั้นกับเราขนาดไหน" ชายหนุ่มบอกความในใจอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป
"พี่นิว เราใจตรงกันใช่มั๊ยคะ" ณรรรดาเอ่ยถามอย่างกระตือรือร้นและแอบลุ้นคำตอบจนต้องกลั้นใจฟัง
- Writer
