หวานใจบอดี้การ์ด (นวนนท์-ณรรรดา)

23.กรรมติดจรวด

ความเดิม - "อืม..ไปซิ" นวนนท์อือออกับเพื่อนรักแล้วทำท่าจะลุกออกไป

…………………………………………

ในขณะที่ทั้งสองกำลังจะออกไป ปริวัฒน์ก็เดินเข้ามาพอดี

"อ้าวปอนด์ไปกินข้าวกัน เฮียเกมเลี้ยง" จิรายุเอ่ยขึ้น

"อ้อ..ขอตัวว่ะ พอดีมีอะไรต้องทำต่อน่ะ ฝากขอโทษเฮียเกมด้วยนะ" ปริวัฒน์เอ่ยขึ้นอย่างขอลุแก่โทษ

"อืมฝากดูระบบด้วยนะ บ่าย ๆ เดี๋ยวเข้ามา" จิรายุเอ่ยต่อ

"อืม ไปเถอะ"

จากนั้นสองหนุ่มก็ออกไปยังจุดนัดพบ

@ร้านอาหารแถบชานเมือง

เมื่อจอดรถได้สองหนุ่มก็ลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารแต่ระหว่างที่เดินเข้าไปนวนนท์บังเอิญได้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังนั่งกินอาหารแบบกระหนุงกระหนิงเอาใจผู้หญิงคนหนึ่งสุดฤทธิ์ซึ่งเขาก็ไม่รู้จักผู้หญิงโชคร้ายคนนั้นเหมือนกันว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร

"มองอะไรอยู่เหรอนิว รู้จัก?" จิรายุกระซิบกระซาบถามเพราะแอบเห็นเพื่อนรักเหลือบตาไปมองหญิงชายคู่นั้นอยู่เป็นระยะ ๆ

"อืม แค่รู้จักน่ะ ไม่มีอะไรหรอกไปเถอะ" นวนนท์เอ่ยตัดบท

อีกด้านของผู้ที่รออยู่

กรวรรธยกมือให้สัญญาณกับบอดี้การ์ดรุ่นน้องที่รักเหมือนน้องชายทั้งสอง

"นิว โจ ทางนี้ ๆ"

"นู่นเฮียเกมอยู่ทางนู้น ไปเร็ว" จิรายุหันมาบอกเพื่อนรักแล้วพยักหน้าเป็นการส่งสัญญาณให้คนพี่

"เฮียเกมหวัดดีครับ/ หวัดดีครับเฮียเกม" จิรายุและนวนนท์ยกมือไหว้รุ่นพี่ที่นับถืออย่างนอบน้อม

"อืมหวัดดีโจ/นิว ปอนด์ล่ะไม่มาด้วยเหรอ" กรวรรธรับไหว้เพื่อนรุ่นน้องที่รักเหมือนพี่น้องที่คลานตามกันมาแล้วเอ่ยถามหาเพื่อนรุ่นน้องอีกคนที่ไม่ได้มาด้วย

"เห็นว่าติดธุระมีเรื่องต้องทำน่ะครับ"

"เหรอ ไม่เป็นไร โอกาสหน้ายังมี เฮียสั่งอาหารที่พวกเราชอบกันบ้างแล้ว อยากกินอะไรสั่งเพิ่มได้นะ/ไงคนป่วยหายดีแล้วเหรอ กินอาหารรสจัดได้มั๊ยล่ะ" กรวรรธเอ่ยถามยิ้ม ๆ แต่เขาแอบสังเกตเห็นเพื่อนรุ่นน้องคล้ายมีเรื่องกังวลใจและมองไปที่โต๊ะ ๆ หนึ่งอยู่เป็นระยะ ๆ

"หายดีแล้วครับ แต่ยังไม่อยากกินเผ็ด กลัวไอแล้วสำลักน่ะครับ" กรวรรธตอบไปตามความเป็นจริง

"อือ เฮียสั่งพวกน้ำซุบให้นายแล้ว ถ้าอยากกินอะไรก็สั่งเพิ่ม เดี๋ยวเฮียเลี้ยงเอง" กรวรรธเอ่ยยิ้ม ๆ อย่างสบายอารมณ์

รอไม่นานนักอาหารที่สั่งก็ทยอยมาส่ง ทั้งสามคนก็ลงมือหม่ำกันอย่างเอร็ดอร่อยกันจนอิ่มและตบท้ายด้วยผลไม้ล้างปาก แต่ต้องตกใจเมื่อได้ยินคล้ายคนมีปากมีเสียงกัน

อีกด้าน

//ก็บอกว่าไม่ได้รักยังจะมาตามทำไม หนูมีคนที่ดีกว่าแล้ว อย่ามาตามหนูอีกนะ..

//นุ่น พี่รักเราจริง ๆ นะ ทำไมพูดกับพี่แบบนี่ล่ะ พี่อุตส่าห์วางแผนอนาคตสำหรับเราไว้แล้วนะ..

//โน่น คนของหนูมานู่นแล้ว เราจากกันแค่นี้นะคะ ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกันเพราะคนของหนูคงไม่ชอบใจ ลาก่อนนะคะ..

//ไปค่ะพี่เซย์..

ตัดมาที่สามหนุ่มบอดี้การ์ด

"เฮ่ย นิวกุว่ากุคุ้น ๆ หน้าน้องผู้หญิงคนนี้อยู่นะ ไม่รู้เคยเห็นที่ไหน ผู้ชายที่มาใหม่นั่นก็คุ้น แต่ผู้ชายที่ถูกทิ้งน่ะไม่รู้จัก" จิรายุเอ่ยขึ้น

"รู้จักซิ่" นวนนท์พูดขึ้นลอย ๆ

"ใครเหรอ?" จิรายุเอ่ยถามอย่างนึกสงสัย

"เรื่องมันยาวน่ะ เอาไว้ว่าง ๆ จะเล่าให้ฟัง วันนี้ไม่อยากพูดถึง พูดได้อย่างเดียว กรรมติดจรวด" นวนนท์เอ่ยยิ้ม ๆ

"นายกำลังจะหมายความว่านายคนนั้นเคยทำแบบนี้กับคนอื่นแล้วตัวเองก็โดนแบบนั้นบ้างอย่างนั้นใช่มั๊ย" จิรายุออกความเห็นบ้าง

"อืม" นวนนท์พึมพำในลำคอแล้วหันกลับมาแต่มุมปากยกยิ้มซึ่งทุกอย่างอยู่ในสายตาของกรวรรธแล้วทั้งหมด

"อิ่มหรือยังล่ะ ไปก่อนได้นะ เฮียว่าจะนั่งชิลล์ ๆ ต่ออีกสักหน่อยแล้วจะเข้าบริษัทนู้นเลย" กวรรธเอ่ยยิ้ม ๆ

"อิ่มแล้วครับเฮียเกม ขอบคุณเจ้าภาพนะคร๊าบ" จิรายุเอ่ยยิ้ม ๆ จากนั้นสองหนุ่มล่ำลารุ่นพี่ที่นับถือแล้วขอตัวกลับไปก่อนเพราะมีภารกิจต่อในช่วงบ่าย

ด้านกรวรรธได้แต่นึกสงสัยว่านายคนนี้มีความสำคัญอะไรกับชายหนุ่มรุ่นน้องที่รักเหมือนน้องชายร่วมสายเลือด ทำไมถึงทำให้น้องชายของเขาสะใจในความโชคร้ายของนายคนนั้นได้ เพราะปกติแล้วชายหนุ่มรุ่นน้องของเขาเป็นคนมีจิตใจดี เข้าวัดเข้าวาไม่น่าจะยินดีบนความทุกข์ของคนอื่น เว้นเสียแต่ว่าคน ๆ นั้นมาทำอะไรชายหนุ่มหรือคนของชายหนุ่มก่อน

{ใช่ นายต้องทำอะไรน้องฉั๊นก่อนแน่ๆ เรื่องนี้ต้องมีสืบซ๊ะแล้วซิ} กรวรรธได้แต่คิดในใจและไม่ใช่เรื่องยากที่เขาจะค้นหาความจริง

ตัดมาที่ณรรรดา

หญิงสาวนั่ง ๆ นอน ดูซีรีส์ ดูคลิปรีลวนไปเรื่อย ๆ อยู่แต่ในห้องนอนในวันหยุดประจำสัปดาห์ สักพักก็มีสายเรียกเช้า จากเบอร์ที่บันทึกไว้แล้วจึงรีบกดรับสายและกรอกเสียงไปทันที

ว่าไง………ดี..ขอบใจมากเพื่อน…………….ไม่ต้องทำอะไรหรอก ปล่อยมันไว้แบบนั้นแหละ จะได้จำว่าอย่าไปทำแบบนี้กับใครเค้าอีก มันเสียเซลฟ์……..อืม ขอบใจมาก ค่าเหนื่อยฉั๊นโอนให้แล้วนะ ฝากขอบคุณพี่เซย์ด้วยที่ต้องเหนื่อยแอปแมน หึหึ……..อือ…..บายจ้ะ --สัญญาณถูกตัดไปจากปลายทาง

…………………………………..

เช้าวันใหม่

ณรรรดาลงมาจากห้องนอนในช่วงสาย ๆ มานั่งกินมื้อเช้าเงียบ ๆ คนเดียว

"วันนี้เข้าบ่ายซินะ เช้านี้ไม่ออกไปไหนเหรอคะลูกสาว" วรรณดาเอ่ยถามลูกสาวอย่างนึกสงสัยเพราะทุกครั้งที่มีเวลาว่างเธอมักจะต้องออกไปเที่ยวเตร่

"ไม่ละค่ะแม่ ขี้เกียจเดี๋ยวบ่าย ๆ ก็ต้องออกไปล๊ะ นอนเอาแรงดีกว่า"

"โอ้ว..เป็นไปได้ไงคุณหนูสายปาร์ตี้ ชอบสังคมของแม่นอนอยู่บ้านเพื่อเก็บแรงไว้ทำงาน"

"ซึมซับจากใครบางคนค่ะ ไม่ชอบเที่ยว ขี้เกียจเข้าสังคม เก็บแรงไว้ทำงานดีกว่า ได้เงินด้วย"

"พอจะบอกแม่ได้มั๊ยว่าเค้าคนนั้นคือใคร"

"คนที่หนีออกจากโรงพยาบาลเมื่อวันก่อนค่ะแม่"

"……." วรรณดาได้แต่ยิ้มในหน้าด้วยความยินดี นับเป็นเรื่องที่ดีแล้ว งานนี้ต้องมีบอกต่อ