EP3ร้อนรักเลว
900 Words
นั่งกันอยู่จนถึงเที่ยงคืนฉันเลยว่าจะขออนุญาตเพื่อน ๆ กลับบ้านก่อนเนื่องจากพรุ่งนี้มีเดินทางไปทำงานที่ต่างจังหวัด
ฉันทำงานอยู่ที่บริษัทของพ่อล่ามนั่นแหละค่ะเป็นเลขาให้พ่อของล่าม เดิมทีเลขาของคุณอาคีเป็นผู้ชายแต่เมื่อสองปีก่อนเลขาของคุณอาคีเสียชีวิตกะทันหันจากโรคที่กำลังระบาดหนักอยู่ตอนนี้ ฉันเลยได้มาเป็นเลขาของท่าน ล่ามกับฉันทำงานอยู่ที่เดียวกันล่ามดำรงตำแหน่งรองประทานบริษัทเลขาของเขาก็เป็นสาวหมวยคู่ขาเจ้าประจำของเขานั่นแหละ
เห็นล่ามดูรักแฟนเขาขนาดนั้นแต่ลับหลังเขาเองก็ยังคั่วผู้หญิงไปทั่ว ตอบสนองทุกคนที่มาเสนอเลยก็ว่าได้
"นี่ก็ดึกมากแล้ว งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะ" ฉันก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะเงยหน้ามาพูดกับเพื่อน
"ทำไมรีบกลับจังวะ" เดี่ยวที่กำลังสนุกอยู่กับการคลอเคลียสาวบนตักก็เงยหน้าขึ้นมาถามฉันด้วยความสงสัย
"พรุ่งนี้มีงานเช้าที่ต้องทำ กลัวตื่นมาไม่ไหว" ฉันตอบไปตามความจริง "เอาไว้ฉันกลับมาจากทำงานเราค่อยนัดกันใหม่ดีไหม" ฉันยื่นข้อเสนอเมื่อเห็นว่าตอนนี้เพื่อน ๆ ของฉันเริ่มทำหน้าไม่สบอารมณ์และที่พวกมันทำหน้าไม่พอใจแบบนี้กันเป็นเพราะฉันที่ไม่ค่อยว่างมาเจอ ปฏิเสธทุกครั้งที่เพื่อนชวน หาเรื่องมาอ้างสารพัดเพียงเพราะไม่อยากมานั่งเห็นภาพบาดตาของล่ามกับแฟนของเขาเท่านั้น
"ตลอด" กันต์ว่าอย่างเง้างอน
"เรกลับมาจะชดเชยให้"
"งั้นก็ได้" เมื่อเห็นเพื่อน ๆ ตอบตกลงฉันก็หยัดตัวลุกขึ้นยืน ก่อนที่ฉันจะชะงักเมื่อจู่ ๆ ล่ามก็ลุกขึ้นยืนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"กูจะกลับแล้ว" เขาตอบเสียงเรียบ
"อะไรกันคะพี่ล่ามเหมยยังสนุกอยู่เลยนะคะ พี่ล่ามจะรีบกลับไปไหน" เหมยอิงที่เห็นว่าล่ามจะกลับก็พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงงอแง
"พรุ่งนี้พี่มีงานที่ต้องไปทำค่ะ เหมยอิงจะอยู่ต่อก็ได้นะคะเดี๋ยวพี่วานให้ไอ้กันต์ไปส่งเหมยอิงให้"
"พี่ล่ามคะ" ล่ามตวัดสายตาดุดันมองเหมยอิงที่งอแงไม่หยุดจนเธอเงียบปากไป "เหมยอิงกลับพร้อมพี่ล่ามก็ได้แค่นี้ไม่เห็นต้องดุเลย"
"ไปนะ" ฉันหันมาบอกลาเพื่อนอีกครั้งก่อนจะสาวเท้าเดินออกมาไม่ได้หันไปมองว่าเหมยอิงกับล่ามจะยังไงกันต่อ
ฉันออกมายืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าผับเนื่องจากวันนี้ฉันไม่ได้ขับรถมา ตอนมาฉันติดรถพี่ที่คอนโดมาเนื่องจากเขาจะมาเที่ยวที่นี่เหมือนกัน
"กลับด้วยกัน" ฉันหันไปมองเจ้าของประโยคนั้นด้วยแววตาเรียบนิ่ง
"ไม่เป็นไร" ฉันปฏิเสธล่ามไปก่อนจะหันกลับมาชะเง้อคอมองรถแท็กซี่ต่อ
"กลับด้วยกันมันจะเป็นอะไรเพราะยังไงคอนโดมึงก็เป็นทางผ่านไปคอนโดเหมยอิงอยู่แล้ว ส่งมึงเสร็จกูก็ไปส่งเหมยอิงต่อ" ล่ามทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ฉัน ฉันมองหน้าเขาสลับกับมองหน้าเหมยอิงที่ยืนทำหน้าเรียบนิ่งอยู่
"กลับด้วยกันเถอะนะคะพี่เรยา ดึกป่านนี้กลับแท็กซี่คนเดียวมันอันตราย" เมื่อเห็นฉันมองเธอก็เอ่ยออกมาพลางระบายยิ้มบาง ๆ ให้ฉัน "ไปค่ะกลับด้วยกัน" ไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปฏิเสธเธอก็ยื่นมือมาจับแขนฉันก่อนจะลากฉันมาที่รถของล่ามที่จอดอยู่ไม่ไกล
"ก็แค่นั้นทำเล่นตัวอยู่ได้" เสียงของล่ามบ่นไล่หลังฉันที่โดนเหมยอิงลากให้เดินนำมาก่อน อยากจะหันกลับไปตะโกนใส่หน้าเขานะคะว่าฉันไม่ได้เล่นตัวแค่ไม่อยากจะนั่งรถคันเดียวกับเขาเท่านั้นยิ่งมีเหมยอิงอยู่ด้วยฉันยิ่งไม่อยากเพราะไม่อยากให้ตัวเองต้องมานั่งเห็นภาพบาดตาบาดใจที่พวกเขาสองคนแสดงความรักต่อกัน ไม่อยากกลับห้องไปนอนร้องไห้ไม่อยากตื่นมาตาบวมเป็นลูกมะนาว
ระหว่างนั่งรถฉันพยายามไม่หันมองสองคนนั้นเลยด้วยซ้ำเอาแต่มองสองข้างทางที่ส่องแสงสว่างไปด้วยแสงไฟ พยายามทำหูทวนลมเข้าไว้ทำเป็นไม่ได้ยินที่สองคนนั้นกำลังหยอกเย้ากัน
"คืนนี้นอนกับหนูนะคะ หนูอยากกอดพี่ล่าม หลายคืนแล้วนะที่เราไม่ได้นอนด้วยกัน หนูคิดถึง" แต่สายตาเจ้ากรรมของฉันมันดันไม่รักดีเผลอไปมองเหมยอิงที่จับมือล่ามขึ้นมาจูบย้ำ ๆ อย่างออดอ้อน "นะ นะ นะ บูบู้ ของเหมยอิง" ทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างน่ารัก"อุ้ย" ก่อนที่เธอจะร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเผลอสบเข้ากับสายตาของฉัน "โทษนะคะพี่เรยา เหมยอิงลืมน่ะค่ะว่าในรถไม่ได้มีเหมยอิงกับพี่ล่ามสองคนลืมไปว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย"
- Writer
