แสงตะวันสาดส่องลอดผ้าม่านเข้ามาในห้องนอน
ญาดาค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นข้างกายเวหายังนอนนิ่ง ดวงหน้าเงียบสงบผิดกับความดุดันเมื่อคืน
เธอเผลอมองเขานานเกินกว่าที่ควร
หัวใจสั่นไหวกับภาพผู้ชายที่ตอนนี้ไม่ใช่นายใหญ่ลึกลับ… แต่เป็นเพียงชายคนหนึ่งที่หลับพริ้มอยู่ข้างเธอ
ญาดาขยับตัวเบา ๆ กลัวปลุกเขา
วันนี้เป็นวันหยุด เธอจึงเลือกจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก่อนจัดการทำอาหารเช้าอย่างเรียบง่ายในครัวเล็ก ๆ ที่คอนโด
กลิ่นไข่คนหอมอ่อน ๆ ลอยไปทั่วห้อง
เสียงน้ำเดือดเบา ๆ ในกาต้มกาแฟผสมเข้ากับความเงียบสงบของเช้า
เธอยืนอยู่หน้ากระจกบานเล็ก มองเงาตัวเองในผ้ากันเปื้อนบาง ๆ ใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอาง
เธอมีความรู้สึกประหลาดใจเหมือนนี่คือชีวิตที่เธอไม่คิดว่าจะได้สัมผัส
ไม่นาน เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้นจากด้านหลัง
เวหาในเสื้อเชิ้ตตัวบางที่คว้ามาสวมลวก ๆ เดินตรงเข้ามา โอบเธอจากด้านหลังแน่นจนเธอสะ
