เช้าตรู่ของวันใหม่
กลิ่นดอกไม้สดลอยอบอวลอยู่ในรถหรูที่เคลื่อนตัวช้า ๆ ไปยังวัดเล็ก ๆ ริมแม่น้ำ
ญาดานั่งเงียบๆข้างเวหา
เธอสวมชุดดำเรียบ ผมถูกรวบขึ้นอย่างสุภาพ ดวงตาบวมช้ำแต่สงบนิ่งกว่าวันก่อน
มือเล็กกำพวงดอกมะลิไว้แน่น เหมือนต้องการส่งทุกอย่างไปกับมัน
เวหามองเธอครู่หนึ่ง ก่อนจะเอื้อมมือมากุมเบา ๆ
“พร้อมไหม”
เสียงเขานุ่มลึก เหมือนเช็คกับใจของเธออีกครั้ง
ญาดาพยักหน้า
“พร้อมค่ะ…แม่รออยู่แล้ว”
ที่ศาลาวัด เธอไหว้พระ ทำบุญ ถวายสังฆทาน
เธอนั่งพับเพียบบนเบาะข้างเขา ฟังพระสวดอย่างตั้งใจ
ทุกถ้อยคำจากบทสวดเหมือนกระทบใจลึก ๆ แต่เธอไม่ได้ร้องไห้อีก
เพราะวันนี้…เธอไม่ได้มา “ส่ง” แม่เพียงลำพัง
หลังพิธี เธอเดินไปยืนริมแม่น้ำ
โกศเล็กในมือเธอสั่นน้อย ๆ แต่เมื่อเวหาวางมือลงบนหลังอย่างมั่นคง เธอก็สูดหายใจลึก
“แม่คะ…หนูขอโทษที่ยังอ่อนแอ แต่หนูจะเข้มแข็งขึ้นในทุก ๆ วัน”
เธอพูดช้า ๆ ก่อนเปิดฝา แล
