ตอนที่ 11 ความจริงที่ซ่อนอยู่

1217 Words

ญาดาก้าวเข้าไปในห้องผู้บริหารกลิ่นน้ำหอมแบบเดียวกับเมื่อคืนตีขึ้นจาง ๆ โต๊ะไม้โอ๊คตัวใหญ่ตั้งอยู่ริมหน้าต่างกระจกสูง เวหา กำลังยืนพิงขอบโต๊ะ ฝ่ามือไขว้หลัง สูทดำแนบเนื้อดูหรูและทรงอำนาจจนใจเธอเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว เขาไม่ได้พูดอะไรในทันทีแค่หันมาช้า ๆ และมองเธอเต็มตา ดวงตาคมนั่น…เหมือนกำลังอ่านความคิดเธอทะลุทะลวง “เชิญนั่งครับ...คุณญาดา” เสียงเขานุ่มลึกเหมือนเมื่อคืนไม่มีผิดญาดาก้าวไปนั่งตามคำเชิญ เธอยืดตัวตรง มือประสานบนหน้าตัก ใจเต้นแรงแต่พยายามไม่ให้สีหน้าเปลี่ยน “มีอะไรให้ดิฉันรับใช้คะ?” เวหายังไม่ตอบทันทีแค่เปิดแฟ้มงานตรงหน้า กวาดตามองข้อมูลเล็กน้อย ก่อนจะพูดเบา ๆ “ผมแค่เรียกมาขอบคุณสำหรับงานเช้านี้ รายงานของคุณ...ละเอียดและมีประโยชน์มาก” เขาพูดเหมือนหัวหน้าในที่ทำงานทั่วไปแต่สายตา...ยังจ้องเธออยู่ไม่วาง ญาดายิ้มบาง ๆ “ขอบคุณค่ะ ดิฉันแค่ทำหน้าที่ค่ะ” เขาเงียบไปชั่วอึดใจ ก่อนพูดเสียงเรียบ “โบนัสพิเศษของเดือนนี้ ผมจัดการให้แล้ว” เธอเลิกคิ้วน้อย ๆ อย่างตกใจ “คะ?” “อย่าแปลกใจ…ผมให้เพราะคุณสมควรได้” “และเพราะเมื่อคืน…” เวหาพูดช้าลง จนเธอหายใจสะดุดเล็กน้อย เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะหันกลับไปมองแฟ้มงานในมือตัวเองเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ญาดากลืนน้ำลายอย่างพยายามควบคุมตัวเองเธอลุกขึ้น ยกมือไหว้ขอบคุณอย่างเป็นทางการ “ขอบคุณมากค่ะ ดิฉันจะไม่ทำให้ผิดหวัง” เธอกำลังจะหมุนตัวกลับแต่เสียงเขากลับดังขึ้นอีกครั้ง “แล้วเจอกัน...ดินเนอร์หน้า” ญาดาชะงักก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ไม่หันกลับไปมอง แต่หัวใจของเธอ…...เต้นแรงยิ่งกว่าเดิมญาดากลับมานั่งที่โต๊ะอย่างเงียบเชียบ เธอวางกระเป๋าลง ก่อนจะค่อย ๆ เปิดโน้ตบุ๊ก ลมหายใจยังอุ่นร้อนในอก เพราะแววตาของเขาเมื่อครู่ คำพูดเรื่องโบนัส…คำพูดเรื่อง “ดินเนอร์หน้า”… “เขา...รู้ตัวหรือเปล่าว่าเขาเป็นใครในคืนนั้น?” หรือว่าเขาแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น? เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้ประสบการณ์ และรู้ดีว่า… ผู้ชายแบบเวหา ไม่มีอะไรที่ ‘บังเอิญ’ ปลายนิ้วเรียวเคาะคีย์บอร์ดเบา ๆเธอเปิดแท็บใหม่ และพิมพ์คำว่า LUNA TOWER — Owner — History ไม่มีอะไรน่าสงสัยในหน้าแรก เป็นแค่ข้อมูลพื้นฐานของตึกสูงที่หรูหราที่สุดแห่งหนึ่งของกรุงเทพฯ เจ้าของในนามบริษัทคือ Luna Horizon Holding ไม่มีชื่อเวหา ไม่มีอะไรเชื่อมโยงตรง ๆ ญาดาเลิกคิ้วนิดหนึ่ง ก่อนจะใช้โปรแกรมเฉพาะของบริษัทลองค้นลึกอีกนิด กรรมการร่วมทุนเธอเห็นชื่อที่ขึ้นต้นว่า “V.H.” ข้างหลังมีหมายเหตุ: “บุคคลสำคัญในระบบปิด / ไม่เปิดเผยต่อสาธารณะ” หน้าจอกลายเป็นสีขาวชั่วครู่ ก่อนจะโหลดข้อมูลเพียงบางส่วน เธอเห็นชื่อบริษัทลูก ๆ ที่ไม่มีข้อมูลในตลาดหลักทรัพย์ และชื่อที่ปรากฏอยู่ใต้สุด… V.H. Confidential Identity / Not Public Listed “V.H.?” ญาดาขมวดคิ้วเธอรู้ว่าเธอไม่ควรค้นลึกกว่านี้ แต่หัวใจเธอมันเต้นแปลก ๆเหมือนบางอย่างในตัวเธอกำลังบอกว่า... “เขาไม่ได้เชิญเธอเพราะบังเอิญ” เธอปิดหน้าจออย่างเงียบ ๆและกลับมาทำงานต่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ในใจกลับมีคำถามมากมายที่เริ่มแทรกซึมเธอไม่รู้เลยว่า… บนชั้นสูงสุดของตึก ใครบางคนกำลังยืนมองภาพจากกล้องวงจรปิดของแผนกเธอ พร้อมรอยยิ้มที่ลึกเกินกว่าใครจะเข้าใจ… ภายใต้แสงไฟสลัวของห้องทำงานส่วนตัวบนชั้นบนสุดของ LUNA Tower เวหานั่งพิงพนักเก้าอี้หนังสีดำ มือข้างหนึ่งคีบไวน์สีแดงอีกแก้ว สายตาคมกริบมองหน้าจอเบื้องหน้าอย่างเงียบงันหน้าจอนั้น... คือภาพการพิมพ์ของญาดาแบบเรียลไทม์ ตัวอักษรบนคีย์บอร์ดที่เธอกด ปรากฏตรงหน้าชายหนุ่มไม่ต่างกันแม้แต่หนึ่งคำ กรรมการร่วมทุน Luna Horizon ผู้ถือหุ้นระบบปิด เวหายกยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปากไม่มีความโกรธ ไม่มีความตกใจ มีเพียง “ความรู้สึกบางอย่าง” ที่ลึกล้ำกว่าใครจะคาดเดา “เร็วเกินไปหน่อยนะ…ญาดา” เขาวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา ปลายนิ้วลากผ่านทัชแพด เปิดอีกหน้าต่างขึ้นมา แผ่นโปรไฟล์ของเลขาคนงามปรากฏตรงหน้า พร้อมกับหมายเหตุสั้น ๆ Status: Activated Note: ถ้าเธอเดินหมากต่อไป ฉันจะเปิดแผนลึกขั้นที่สอง เวหายังนั่งนิ่ง ราวกับกำลังรออะไรบางอย่างและที่หน้าจออีกฝั่งของญาดา เครื่องหมายบางอย่างเริ่มกระพริบ…แต่เธอยังไม่ทันสังเกต เพราะสายตากำลังจดจ่อกับข้อมูลของชายลึกลับที่เธอเข้าใจว่า “เธอควบคุมได้” แต่หารู้ไม่… ทั้งระบบนั้นคือเขาเองที่สร้างมาเพื่อเธอ ญาดายังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานมือเรียวขยับเมาส์กับคีย์บอร์ดอย่างมั่นคง ทุกอย่างเหมือนเดิม...แต่ไม่ใช่เลยสักนิด ในใจเธอยังวนเวียนกับค่ำคืนหมาดๆที่ยังไม่รู้ว่าฝันหรือจริง กับชายลึกลับที่ชื่อเวหา...ที่วันนี้นั่งอยู่ชั้นบนของตึก และหน้าห้องของเธอ เสียงรองเท้าหนังดังขึ้นในโถงลิฟต์ ผู้บริหารหนุ่มจากอีกแผนกเดินตรงมาที่ห้องเวหาเสื้อสูทสีน้ำเงินเข้ม ตัดทรงหรู ชื่อของเขาคือ รวิชญ์ หนุ่มหล่อจากสายลงทุนต่างประเทศ “คุณเวหา ผมมีไฟล์ต้องปรึกษาเกี่ยวกับโครงการฝั่งเซี่ยงไฮ้ครับ” เขายิ้มบาง ๆ อย่างสุภาพ ขณะวางแฟ้มไว้ตรงหน้าเจ้านายเวหาเงยหน้าขึ้น พยักหน้าเบา ๆ แต่ยังไม่ทันเปิดแฟ้ม สายตาของรวิชญ์...กลับลอบมองผ่านกระจกใสด้านข้าง สายตานั้น จ้องตรงไปยังโต๊ะของญาดาที่นั่งก้มหน้าทำงานอยู่ไม่ไกล เวหาเห็น...แม้รวิชญ์จะทำเหมือนไม่ได้จงใจแต่แววตาแบบนั้น เขารู้ทันที “เธอ...ไม่ใช่ของเล่นใครได้ง่าย ๆ หรอก” “เลขาคุณ...ดูมืออาชีพดีนะครับ” เสียงรวิชญ์เบา แต่น้ำเสียงมีนัยเวหาหัวเราะในลำคอเบา ๆไม่ได้ตอบ แต่พลิกหน้าแฟ้มแทน เสียงกระดาษที่ถูกเปิดดัง ฟึ่บ เหมือนจะเบา แต่กลับฟาดความเย็นชาออกไปเต็มแรง “เธอทำงานให้ผมมาก่อนคุณหลายปีแล้ว” เขาตอบเรียบ ๆ ก่อนเสริม “...และผมไม่ให้ใครแตะคนของผม” คำว่า "คนของผม" ทำให้รวิชญ์ยิ้มค้าง ก่อนจะแกล้งหัวเราะกลบเกลื่อน “เข้าใจแล้วครับ...ไม่ล้ำเส้น” แต่ไม่ใช่แค่รวิชญ์ที่รู้สึกเพราะด้านนอก...ญาดาเงยหน้าขึ้นพอดี เธอไม่รู้ว่าอะไรแต่สัมผัสได้ถึงแรงกดดันบางอย่าง… สายตาเวหาที่มองเธอผ่านกระจกนั้น ยังคง “แน่นิ่ง” ...แต่ “มีอะไรบางอย่าง” กำลังซ่อนอยู่ในแววตานั้น

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more