Dinner for One ค่ำคืนที่ไม่มีใครลืมได้

ตอนที่ 3 เมื่อมือคลิกไปที่ความลับ

แสงไฟหัวเตียงสีวอร์มอ่อน

เปล่งแสงรอบห้องพักเล็ก ๆ ที่เงียบจนได้ยินเสียงแอร์ชัดเจน

ญาดานอนตะแคงอยู่บนเตียงมือถือวางแนบหน้าอก แต่เธอยังไม่ได้หลับ

กลิ่นกุหลาบอ่อน ๆ จากแจกันดอกเดียวที่เธอเผลอเอากลับมาด้วยโดยไม่รู้ตัว

ลอยแตะจมูกบางเบาทำให้ความคิดในหัวไม่อาจหยุดนิ่งได้เลย

“Dinner_for_One.pdf…”

ชื่อไฟล์นั่นวนอยู่ในหัวเธอไม่หยุดเหมือนมนต์สะกดเงียบ ๆ ที่ค่อย ๆ ซึมเข้ามาโดยที่เธอไม่รู้ตัว

เธอลุกขึ้นช้า ๆหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเสียงเปิดเครื่องดังแผ่วเบาในห้องที่ไม่มีใครนอกจากเธอ

นิ้วเรียวยื่นไปเลื่อนเมาส์ไปหยุดที่ชื่อไฟล์นั้นหัวใจเต้นแรงกว่าเหตุผลที่เธอพยายามใช้ห้ามตัวเองไว้

คลิกไฟล์เปิดขึ้นด้วยความเงียบแต่ภาพที่ปรากฏ…กลับราวกับส่งเสียงก้องในใจเธอ

“คุณได้รับคำเชิญเข้าร่วม Dinner for One”

วันเวลา: คืนนี้ เวลา 20:00 น.

สถานที่: ชั้นบนสุด อาคาร LUNA TOWER

ชุดที่คุณใส่ไปทำงาน จะเพียงพอแล้ว

ไม่ต้องพกโทรศัพท์

ไม่ต้องพาใครไป

และที่สำคัญ ห้ามถามว่าเขาเป็นใคร

ขนแขนเธอลุกวาบไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะรู้สึกว่า…นี่ไม่ใช่แค่เรื่องเล่น ๆ

ไม่มีชื่อผู้ส่งไม่มีปุ่มยืนยัน

แต่กลับมี QR code หนึ่งอัน…ที่พอเอากล้องมือถือส่อง

จะพาเธอไปยัง “จุดนัดพบ”ญาดาวางมือบนแล็ปท็อป

ใจเต้นแรงเหมือนเพิ่งวิ่งกลับจากลานจอดรถเธอกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ แล้วพึมพำ

“ใครกัน...เล่นอะไร?”

เธอไม่รู้ว่า “คำตอบ” นั้น...กำลังเฝ้ามองอยู่ในห้องอีกฟากของเมือง

และรอให้เธอก้าวขาออกจากประตู

ในฐานะ “แขกคนพิเศษ” ที่ไม่มีสิทธิ์ถอนตัวอีกต่อไป

ญาดาจ้องหน้าจออยู่นานข้อความในไฟล์นั้นเรียบง่าย แต่กลับเหมือนตีกรอบเงียบ ๆ ให้เธอ

ไม่มีคำอธิบายไม่มีชื่อไม่มีแม้แต่เหตุผลว่าจะไปเพื่ออะไร

...แล้วทำไมเธอถึงยังไม่ปิดมัน?ใจของเธอรู้ดีว่าเรื่องนี้ "ผิดปกติ"

แต่ลึกลงไปอีกชั้นหนึ่ง มันก็แฝงความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะบรรยาย

เหมือนถูก "เลือก" เหมือนมีใครมองเห็นในวันที่เธอคิดว่าไม่มีใครเห็น

และที่สำคัญมันเกิดขึ้นในวันที่เธอรู้สึก... อ่อนล้ากว่าทุกวัน

ญาดาหลับตา สูดหายใจเข้าแล้วเปิดมันอีกครั้ง

สายตาจ้องที่คำว่า “Dinner for One” นิ่ง ๆ

ก่อนจะกดปิดฝาแล็ปท็อปโดยยังไม่ตอบรับอะไรทั้งสิ้น

“บ้าไปแล้วแน่ ๆ...”

เธอพึมพำเบา ๆ กับตัวเอง

“จะไปทำไม...ไปเพื่ออะไร...แล้วใครส่งมา?”

เธอลุกขึ้นเดินไปยังหน้าต่าง มองลงไปยังเมืองที่ยังสว่างไสวในยามค่ำคืน

ตึก LUNA TOWER ตั้งตระหง่านอยู่ไม่ไกลนัก

แค่คิดว่าจะต้องขึ้นไปชั้นบนสุดของตึกนั่นเพียงลำพัง…

หัวใจเธอก็เต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัวญาดาเดินกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงม้วนผ้าห่มขึ้นคลุมถึงอก

แต่ไม่ว่าเธอจะพลิกตัวไปกี่ครั้งก็ไม่มีท่วงท่าท่าไหนที่ทำให้เธอหลับลงได้เลย

เธอไม่รู้ว่าควรกลัว...หรือควรอยากรู้และเธอยิ่งไม่รู้ว่า...ใครกันแน่ที่รู้จักเธอดีกว่าที่เธอรู้จักตัวเอง

ห้องทำงานส่วนตัวของเวหายังคงมืดเงียบ นาฬิกาเรือนคลาสสิกบนผนังเดินไปแตะเวลา 19:03 น.

ในขณะที่เมืองทั้งเมืองกำลังค่อย ๆ เปลี่ยนสีจากฟ้าเป็นเทาเวหานั่งอยู่หน้าโต๊ะไม้ตัวเดิม

จอคอมพิวเตอร์ด้านข้างแสดงข้อมูลสั้น ๆแค่ตัวอักษรเพียงไม่กี่คำ

"ยังไม่เปิด QR Code"

ริมฝีปากเขายกยิ้มเพียงเล็กน้อยไม่ใช่ยิ้มเย้ยหยัน...แต่เป็นยิ้มของคนที่รู้ผลลัพธ์ แม้เกมยังไม่เริ่ม

“ดื้อ…”

เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆแววตาไม่ผิดหวัง...กลับยิ่งพึงใจเขาเอนตัวพิงพนักเก้าอี้

ปลายนิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะไม่มีคำสั่งใหม่ไม่มีแผนสำรองเพราะทุกอย่าง...เขา วางไว้หมดแล้ว

เขาไม่สนใจว่าเธอจะเปิด QR Code ตอนนี้ หรืออีก 10 นาที

เพราะเขารู้ดีว่า มนุษย์จะต่อต้านสิ่งที่ดึงดูดใจไม่ได้ตลอดไป

ภาพจากกล้องวงจรปิดในอาคารของญาดาปรากฏบนจอด้านข้างอีกฝั่ง

เวหามองเธอนอนนิ่งในห้อง ม้วนตัวในผ้าห่ม

เธอไม่รู้เลยว่าแสงจากหน้าต่างที่ส่องเข้าไปในห้องพัก…

เป็นเพราะเขาตั้งระบบ “ไฟส่องเฉพาะจุด” ให้เธอมองเห็น LUNA TOWER ได้ชัดเจนที่สุดจากเตียงนอน

เขาหยิบไวน์ขึ้นจิบเสียงแก้วกระทบริมฝีปากเงียบงัน

“ไม่เป็นไร...ญาดา”

“ฉันไม่ได้เร่งเธอ...”

“แค่รอให้เธอ...หิวพอจะกล้ากินโต๊ะนี้เอง”

มือเขายกนาฬิกาขึ้นมาดูเหลืออีกไม่ถึงชั่วโมง

และแสงในห้องดินเนอร์บนชั้นสูงสุด...ก็เริ่มปรับเป็นโหมด “รอแขก”

เสียงนาฬิกาเดินเงียบ ๆ ในห้องญาดายังไม่หลับเธอพลิกตัวอีกครั้ง หยิบแล็ปท็อปขึ้นมา

หน้าจอสว่างขึ้นอีกหนชื่อไฟล์ที่เธอยังไม่ลบ ยังคงอยู่ตรงนั้น...

Dinner_for_One.pdf

เธอเปิดมันอีกครั้งครั้งนี้เธอจ้อง QR Code นานขึ้น

เหมือนอยากรู้ว่า ถ้าแค่ "ลอง"...มันจะพาไปไหน

“ลองดูแค่นั้น...”

“ไม่ได้แปลว่าจะไป...”

“แค่ลอง”

เธอหยิบมือถือขึ้นมาเปิดกล้องและยื่นมันเข้าไปใกล้ QR Code อย่างช้า ๆ

...ติ๊ง หน้าจอปรากฏลิงก์อัตโนมัติพร้อมข้อความเพียงบรรทัดเดียว

“ขอบคุณที่ตอบรับ”

ญาดาชะงักหัวใจเต้นแรงอย่างประหลาด

“อะไรนะ...ฉันแค่สแกน ยังไม่ได้กดยืนยันอะไรเลย”แต่หน้าจอกลับเปลี่ยนไป

เป็นแผนที่ที่ชี้ไปยัง "LUNA TOWER"

พร้อมบอกพิกัด “ทางเข้าเฉพาะ”และรหัสลับ 6 หลัก...ที่เธอไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อน

เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นรู้สึกเหมือนโดนดึงเข้าไปในบางอย่าง

ทั้งที่เธอ “ยังไม่ได้ตัดสินใจ”...แต่ระบบกลับ ตัดสินใจแทนเธอแล้ว

ญาดาวางมือถือไว้บนเตียงหลับตาลงอย่างหนักหน่วง

แต่ภาพแผนที่กับคำว่า "ขอบคุณที่ตอบรับ" ยังคงติดอยู่ในหัวอย่างไม่มีทางลบ

เธอไม่รู้เลยว่าอีกฟากหนึ่งของเมือง

ชายคนหนึ่ง...เพิ่งยกแก้วไวน์ขึ้นจิบอีกครั้ง

และแววตาของเขา เยือกเย็นอย่างพึงใจ

ญาดายังคงนั่งพิงหัวเตียง

แสงจากหน้าจอมือถือที่เพิ่งปิดไปยังคงติดอยู่ในดวงตา

QR Code

คำว่า “ขอบคุณที่ตอบรับ”

และแผนที่ที่ชี้ทางไปยังจุดหมายที่เธอไม่รู้จักใครเลย

เธอก้มหน้าซุกลงกับเข่าตัวเอง

ความรู้สึกทั้งหมดปะทะกันวุ่นวาย

"มันอาจอันตราย"

"แต่มันก็อาจเป็นโอกาสที่ไม่เคยมีอีกแล้ว"

เธอคิดวนก่อนจะถอนหายใจยาว ๆ

แล้วปล่อยร่างลงบนเตียง เหมือนยอมแพ้ให้กับความงุนงงของตัวเองชั่วครู่

แสงไฟหัวเตียงยังเปิดอยู่เสียงแอร์ยังคงหมุนวนไปตามจังหวะคงที่

และในห้องที่ไม่มีใคร…ญาดาหลับตาลงไม่ได้ตัดสินใจไม่ได้ลบไฟล์ไม่ได้บอกลา

แค่เผลอหลับ...ไปทั้งที่ใจยังสั่นแต่ในห้องอีกฟากของเมือง

ที่ซ่อนอยู่ในเงาของตึกสูงและระบบความปลอดภัยระดับสูงสุด

เวหา…กำลังมองภาพของเธอผ่านหน้าจอส่วนตัว

เขาไม่ล่วงละเมิดไม่ซูมเข้าใกล้แค่มอง

มองผู้หญิงที่เขา "เลือกแล้ว"

และเธอกำลังค่อย ๆ ก้าวเข้ามาในสนามที่เขาปูไว้

แม้จะยังไม่รู้ตัวแสงหน้าจอฉายใบหน้าญาดาในยามหลับ

ริมฝีปากเธอเผยอเล็กน้อย

คิ้วขมวดนิด ๆ ราวกับในฝันก็ยังลังเล

...และเขากลับชอบสิ่งนั้นอย่างบอกไม่ถูก

"เธอคงยังไม่รู้เลย..."

เวหาพึมพำกับตัวเอง

"ว่าทุกอย่างถูกวางไว้เพื่อเธอคนเดียว"

เขาเอื้อมมือไปหยิบกล่องเล็ก ๆ จากลิ้นชัก

ภายในบรรจุ “การ์ดคำเชิญจริง”

พิมพ์อย่างหรูหรา บนกระดาษหนาสีดำขลิบทอง

...การ์ดที่เธอจะได้รับในวันพรุ่งนี้

แม้เธอจะไม่ตอบเมล ไม่เปิด QR อีกเลยก็ตาม

เพราะสำหรับเวหา

แขกของโต๊ะนี้ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ