ไอน้ำอุ่นลอยคลุ้งในห้องกระจก เสียงน้ำกระเพื่อมเบา ๆ ตัดกับความเงียบที่ชวนให้หัวใจเต้นแรง
ญาดาสูดลมหายใจลึก ก่อนปล่อยมือจากเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ เธอค่อย ๆ ถอดมันออกจากตัว ราวกับทิ้งเกราะสุดท้ายลงบนพื้นห้องหรู
เวหาที่นั่งพิงขอบอ่างหินอ่อนอยู่แล้ว เหลือบตาขึ้นมามองภาพตรงหน้า ดวงตาคมสะกดทุกลมหายใจ
“คุณนี่…กล้ากว่าที่ผมคิด” เขาเอ่ยเสียงทุ้ม ขยับตัวเล็กน้อยให้มีที่ว่างข้าง ๆ
ญาดาไม่ตอบ เพียงก้าวลงไปในน้ำอุ่นทีละนิด ความร้อนซ่านของน้ำประสานเข้ากับความร้อนจากสายตาของเขา
ร่างเล็กหย่อนตัวลงนั่งเคียงข้าง ขณะผิวน้ำสะท้อนเงาของทั้งคู่จนกลายเป็นภาพเดียวกัน
“ถ้าเป็นเกม…” เธอเอ่ยเบา ๆ พลางเหลือบตาขึ้นสบสายตาเขา
“…ก็เป็นเกมที่อันตรายเหลือเกิน”
เวหายกมือขึ้น ลูบปลายผมเธอที่เปียกชื้น แล้วเอียงตัวเข้ามาใกล้
“ไม่ใช่เกมแล้ว ญาดา” เสียงเขาแนบชิด “…ผมไม่อยากเล่นเกมอะไรอีก นอกจากคุณ”
ไอน้ำอุ่นยังลอยคลุ้งร
