ตอนที่ 5 ผู้หญิงที่เลือกจะไป ด้วยใจที่ไม่ยอมแพ้

964 Words

ตอนค่ำหลังเลิกงาน เสียงเข็มนาฬิกาเดินช้า ๆ ท่ามกลางความเงียบในห้องญาดานั่งนิ่งอยู่ตรงขอบเตียง มือวางบนตัก การ์ดเชิญสีดำยังวางอยู่ข้างแล็ปท็อปมันเหมือนสิ่งมีชีวิตที่กำลังกระซิบถามเธอซ้ำ ๆ ว่า... “คุณจะมา...ไหม?” เธอลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างเงียบ ๆปลายนิ้วไล้ไปตามชุดทำงานสีเรียบหลายตัว แต่สุดท้าย...หยุดอยู่ที่ชุดหนึ่งที่เธอไม่เคยคิดจะใส่ออกงานจริงเดรสสายเดี่ยวรัดรูปสีกรมเข้ม เรียบ ไม่มีลวดลายแต่ผ้าซาตินเนื้อดีสะท้อนแสงเบา ๆเน้นเส้นโค้งบนร่างกายอย่างนุ่มนวล ...และเผยผิวขาวของเธอให้ยิ่งดูเปล่งประกายยามแสงกระทบญาดาถอดลมหายใจยาว ก่อนจะดึงมันออกมาอย่างแน่วแน่เธอเลือกจะไม่ถามอีกแล้วว่า “เขาเป็นใคร” เพราะตอนนี้...คำถามเปลี่ยนเป็นว่า “ถ้าฉันไป...ฉันจะได้อะไรกลับมา?” เธอสวมเดรสลงช้า ๆเนื้อผ้ารัดร่างพอดีอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนแผ่นหลังขาวนวลที่โผล่เหนือขอบเดรสดูเปลือยเปล่าแต่กลับมีอำนาจในแบบที่ผู้หญิงรู้ตัวว่าคืนนี้...เธอไม่ใช่คนที่ใครจะสั่งได้อีกต่อไป เธอแต่งหน้าเบา ๆ เพียงแค่พอให้ริมฝีปากดูน่ามองไม่หวาน ไม่ยั่วยวน แต่ “มั่นใจ” มั่นใจในแบบที่ผู้หญิงเลือกจะไปโต๊ะดินเนอร์ด้วยเท้าของตัวเอง ไม่ใช่เพราะถูกดึง เธอหยิบกระเป๋าใบเล็กถือการ์ดเชิญใบนั้นแนบข้างตัวแล้วเปิดประตูห้องออก...ช้า ๆ ในขณะเดียวกันที่ห้องกระจกชั้นบนสุดของ LUNA TOWER เวหามองจอภาพที่แสดงใบหน้าของเธอในลิฟต์คอนโดเขาไม่ยิ้ม ไม่พูด แต่หลับตาลงเบา ๆก่อนจะลืมตาขึ้นอีกครั้งด้วยแววตาที่เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง "เธอมาแล้ว..." ญาดายืนหน้ากระจกเงาที่ยาวจรดพื้นแสงไฟสีขาวส่องลงบนผิวเนียนจนเกือบสะท้อน ชุดเดรสสายเดี่ยวสีน้ำเงินเข้มแนบไปกับร่างทุกสัดส่วน เส้นผมปล่อยยาวเป็นลอนเบา ๆ ชายกระโปรงแตะเข่าในจังหวะเดินริมฝีปากเธอเม้มแน่นนิด ๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบา ๆ “ให้ตายเถอะ...” “ฉันจะทำอะไรอยู่เนี่ย” ไม่มีใครตอบมีเพียงความเงียบกับการ์ดสีดำในมือที่บอกเวลาชัดเจนว่าโต๊ะนั้น “ถูกจองไว้แล้ว” และคืนนี้…คือคืนของเธอเธอหยิบเสื้อคลุมมาสวมทับคว้ากระเป๋าใบเล็กแล้วเปิดประตูห้องออกรถแท็กซี่สีเทาจอดอยู่หน้าคอนโดโชเฟอร์ชายสูงวัยเงยหน้ามองเธอ แล้วลดกระจกลงเล็กน้อย “LUNA TOWER ใช่ไหมครับคุณผู้หญิง?” เธอชะงักนิดหนึ่งแต่พยักหน้าช้า ๆ “ค่ะ” ไม่มีการแจ้งรถ ไม่มีการเรียกล่วงหน้า ไม่มีชื่อเธอในระบบ แต่เขารู้ว่าเธอจะไป รถเคลื่อนตัวออกสู่ถนนที่เริ่มบางตาแสงไฟเมืองยามค่ำสาดเป็นเส้นยาวตามหน้าต่าง ญาดานั่งนิ่งหลังพนักพิงมือหนึ่งวางบนหน้าตัก อีกข้างถือการ์ดเชิญแนบอก เธอยังไม่รู้ว่าเขาคือใครไม่รู้ว่าคืนนี้จะจบลงยังไงแต่ที่เธอรู้คือ—เธอเหนื่อยพอที่จะหยุดถาม …และพร้อมจะฟังบางอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเธอ เมื่อรถเลี้ยวเข้าสู่ถนนด้านหลังของ LUNA TOWER ไฟหน้าอาคารสูงระยิบระยับรับกับแสงดาว ประตูทางเข้าไม่ได้เปิดไว้สำหรับแขกทั่วไป แต่คืนนี้…แสงไฟจากประตูนั้นเปิดรอเธออยู่เพียงคนเดียว รถแท็กซี่จอดสนิทหน้าทางเข้าด้านในของ LUNA TOWER บานกระจกสูงแวววาวเปิดรับทันทีที่เธอก้าวเท้าลงจากรถ ไม่มีเสียงเรียก ไม่มีพนักงานมาต้อนรับแบบโรงแรมหรูทั่วไป มีเพียงผู้ชายในชุดสูทดำ ยืนอยู่เงียบ ๆ ตรงหน้าประตู เขาไม่ได้พูดแค่พยักหน้าเบา ๆ ให้เธอ “คุณญาดาใช่ไหมครับ?” เสียงทุ้มเรียบดังขึ้นหลังจากที่เธอเดินเข้ามาใกล้ “ผมได้รับคำสั่งให้พาคุณขึ้นไปโดยตรง” เธอพยักหน้าเล็กน้อยไม่มีคำถามไม่มีความลังเล เพราะแค่กลิ่นอากาศในล็อบบี้…ก็ไม่เหมือนตึกใดที่เธอเคยเข้า มันสะอาด หรู เงียบเงียบจนเสียงส้นสูงของเธอดังสะท้อนทุกก้าว พนักงานกดลิฟต์ด้านในสุดของอาคารประตูเปิดออก เผยภายในที่บุด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำ ด้านในมีเพียงปุ่มเดียวไม่มีหมายเลข ไม่มีป้ายชื่อเธอไม่รู้ว่าลิฟต์จะพาไปชั้นไหน แต่รู้สึกเหมือนหัวใจ...กำลังถูกดึงให้เต้นแรงขึ้นช้า ๆ “เชิญครับ” ชายคนนั้นเปิดประตูลิฟต์ให้เธอญาดาก้าวเข้าไปเงียบ ๆประตูปิดลงเบื้องหลัง เสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลงเบา ๆเป็นเพลงเดียวกับเสียงที่เธอได้ยินในสายโทรศัพท์เมื่อคืน… เธอกำมือแน่นเล็กน้อยสายตาไม่ได้หวาดกลัวแต่จดจ่อนี่ไม่ใช่การล้อเล่น ไม่ใช่เซอร์ไพรส์จากใครสักคน แต่คือ “จุดเริ่มต้นของเกมที่เธอเลือกจะเดินเข้ามาเอง” ในชั้นบนสุดของอาคาร โต๊ะอาหารถูกจัดไว้ใต้แชนเดอเลียร์คริสตัล ไฟสีทองหรี่ลงพอดีกับจังหวะประตูลิฟต์ที่จะเปิดในอีกไม่กี่วินาที และเวหา… ยืนพิงขอบหน้าต่างกระจกใส สายตาแนบนิ่งอยู่กับภาพกล้องวงจรปิดที่ฉายภาพผู้หญิงคนหนึ่ง ในชุดเดรสสีน้ำเงินเข้ม กำลังจะก้าวออกมาหาเขา “เธอมาแล้ว...ในแบบที่ฉันหวังไว้ทุกอย่าง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more