ความเงียบในห้องใหญ่ถูกแทนที่ด้วยลมหายใจที่แผ่วเบา ญาดาเงยหน้ามองเวหา ดวงตาคมยังสั่นไหวเหมือนคนที่เพิ่งวางบาดแผลลงไม่สนิท เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงโน้มตัวเข้าหา แล้วจรดริมฝีปากลงบนปากเขาอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดลงอย่างแนบแน่นและเนิ่นนานขึ้น
จูบนั้นไม่ได้เร่งเร้า แต่เต็มไปด้วยความหมายราวกับกำลังบอกว่า คุณไม่ได้อยู่เพียงลำพังอีกต่อไป
เวหาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนค่อย ๆ หลับตา ปล่อยให้หัวใจที่ปิดกั้นมานานได้คลายออก เขาตอบรับจูบของเธออย่างเงียบงัน ไม่ใช่เพราะไฟปรารถนา แต่เพราะมันคือการปลดปล่อยความเจ็บปวดในอดีต
เมื่อริมฝีปากผละห่าง ญาดาก็ซบกลับเข้ามาในอ้อมอก มือเล็กกุมแขนที่โอบรอบเอวแน่นขึ้น
“พักเถอะค่ะ…อย่างน้อยคืนนี้ คุณมีฉันนะคะ”
เวหาหลับตาลงอีกครั้ง คราวนี้จังหวะหายใจของเขาเรียบขึ้น ราวกับพันธนาการที่ฝังใจถูกคลายด้วยอ้อมกอดและจูบเดียวของญาดา
เช้าวันใหม่เวหาค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งที่รับรู้ไม่ใช่ค
