หลังจากความเร่าร้อนสงบลง ญาดาซบแนบอกกว้าง หอบหายใจเบา ๆ ร่างกายยังสั่นสะท้านเล็กน้อย แต่หัวใจกลับอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เวหากอดรัดไว้แน่นเหมือนไม่อยากปล่อยให้หลุดหายไปไหน
เขาก้มลงจูบหน้าฝากเธอเบา ๆ เอ่ยเสียงพร่าแฝงความอ่อนโยน
“อยากให้ทุกเช้าเป็นแบบนี้…มีคุณอยู่ตรงนี้กับผม”
ญาดาเงยหน้ามองเขา แววตาสั่นน้อย ๆ “แต่ฉัน…ต้องกลับไปคอนโดนะคะ วันนี้มีงานที่บริษัท”
เวหายิ้มบาง “ผมรู้…แต่ผมจะไปส่งเอง”
เขาลุกขึ้นหยิบเสื้อคลุมมาคลุมให้เธอ ก่อนเอื้อมมือประคองให้นั่งพิงอกอีกครั้ง
“ญาดา…” เขาเรียกชื่อเธออย่างตั้งใจ “ลองเก็บของมาอยู่กับผมได้ไหม ไม่ต้องทุกอย่าง เอาเท่าที่จำเป็นก็พอ”
หญิงสาวชะงักไป ดวงตาคู่สวยไหววูบ “คุณหมายถึง…ย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอคะ”
“ครับ” เวหาตอบทันที ไม่ลังเลแม้แต่น้อย “ผมไม่อยากให้คุณต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว และผม…ก็ไม่อยากอยู่โดยไม่มีคุณ”
ญาดาหัวเราะเบา ๆ พยายามซ่อนความเขิน “
