วันถัดมา ข่าวการจากไปของแม่ญาดาถูกส่งถึงบริษัทอย่างเป็นทางการ ฝ่ายบุคคลประกาศแจ้งพนักงาน
และส่งพวงหรีดแสดงความเสียใจ
กลิ่นธูปลอยอวลในศาลาวัด บรรยากาศเงียบสงัดมีเพียงเสียงสวดพระอภิธรรมแว่วก้อง ญาดาสวมชุดดำเรียบ เธอเดินจัดเตรียมดอกไม้และของใช้ด้วยตัวเองแทบทุกอย่างเพราะตั้งแต่เด็กจนโต ชีวิตก็มีเพียงเธอกับแม่เท่านั้น
ร่างเล็กแม้จะสั่นไหว แต่ยังฝืนยืนอย่างเข้มแข็งต่อหน้าผู้คน เวหาไม่ปล่อยให้เธอต้องสู้เพียงลำพัง เขาอยู่เคียงข้างตลอด ทั้งช่วยรับแขก จัดการรายละเอียด และแม้กระทั่งยืนเป็นกำลังใจข้าง ๆ ทุกครั้งที่สายตาญาดาเริ่มพร่า
เสียงซุบซิบแว่วขึ้นจากกลุ่มพนักงานบริษัทที่มาร่วมงาน
“นั่นคุณเวหาใช่ไหมคะ…ประธานใหญ่ของเครือ”
“ค่ะ ปกติไม่ค่อยออกหน้าอะไรแบบนี้เลยนะ…แต่ดูสิ คอยช่วยคุณญาดาตลอด”
“หรือว่าทั้งคู่…สนิทกันมากกว่าที่เห็น?”
ญาดาได้ยินบางคำ แต่ไม่อาจหันไปสนใจ เธอทำได้เพียงสูดหายใจลึกพร้อม
