เปลวไฟจากเชิงตะกอนลุกโชน ท่ามกลางเสียงสวดแผ่วเบาและสายตาของแขกที่มาร่วมงาน ญาดายืนหน้าซีดในชุดดำสนิท กุมดอกไม้จันทน์ไว้แน่นในมือ ก่อนก้าวขึ้นไปวางลงด้วยหัวใจสั่นสะท้าน นี่คือการลาจริง ๆ
ตลอดเวลานั้น เวหาอยู่ไม่ห่าง เขายืนเคียงข้างด้วยท่าทีสงบและสายตาแน่วแน่เหมือนเกราะคุ้มกันเธอ เงาของเขาทาบข้างเธอราวกับยืนยันว่าต่อจากนี้เธอจะไม่โดดเดี่ยวอีก
ในหมู่แขก มีทั้งพนักงานจากบริษัทและผู้บริหารระดับสูง บางคนก็กระซิบกันเสียงเบา
“คุณเวหามางานศพด้วยตัวเอง แถมยังดูแลคุณญาดาไม่ห่างเลยนะคะ…”
“ใช่ค่ะ ปกติเขาไม่เคยออกหน้าส่วนตัวขนาดนี้เลยนะ หรือว่าความสัมพันธ์ไม่ใช่แค่เจ้านายกับเลขา?”
“ดูสิ พอเธอสะดุด คุณเวหาก็รีบประคองทันที…แบบนี้ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ”
กระแสซุบซิบลอยไปทั่ว แต่ในอีกมุม ผู้บริหารอาวุโสบางคนกลับมองต่างออกไป หนึ่งในนั้น คุณสุเมธ ที่ปรึกษาอาวุโสของเครือเอ่ยกับเพื่อนร่วมงานเสียงหนักแน่น
“เด็กค
