ตอนที่ 6 เขา...ที่ทำให้เธอใจเต้นตั้งแต่วินาทีแรก

1407 Words

เสียง ติ๊ง เบา ๆ ดังขึ้นเมื่อประตูลิฟต์ถึงจุดหมายบานประตูเปิดออกช้า ๆ เผยโถงกว้างสีทองอ่อน แสงจากแชนเดอเลียร์หรูหราสะท้อนกับพื้นหินอ่อนลายขาวเทากลิ่นหอมของกุหลาบแดงและไวน์ขาวอ่อน ๆ ลอยคลออยู่ในอากาศพนักงานชุดดำที่ยืนรออยู่หน้าประตู ก้าวเข้ามาทันที เขาไม่พูดมาก เพียงโค้งเล็กน้อย แล้วผายมือเชิญ “เชิญครับ...แขกของค่ำคืนนี้” ญาดาก้าวตามไปช้า ๆเสียงส้นสูงกระทบพื้นหินดังก้องในหัวใจของตัวเอง ยิ่งเดินเข้าไปใกล้โต๊ะที่ถูกจัดไว้เพียง สำหรับสองคนเท่านั้น จังหวะเต้นในอกก็ยิ่งเร็วขึ้น…เหมือนร่างกายรับรู้ก่อนเหตุผล โต๊ะกลมปูผ้าสีดำสนิท จุดเทียนกลางโต๊ะสองเล่มจานทองขลิบขาววางอยู่ตรงข้ามกัน …และเขาชายคนหนึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้วสูทสีดำเรียบพอดีตัวผิวเข้มอุ่นเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวถือแก้วไวน์เบา ๆ ข้างหนึ่งอีกมือวางบนโต๊ะอย่างสงบ เขาเงยหน้าขึ้นมาช้า ๆ ไม่พูด ไม่ยิ้ม แต่สายตา...นิ่งและแน่นิ่งราวกับเขาเห็นเธอมานานกว่าที่เธอจะรู้ว่าเขาคือใคร ญาดาชะงักเพียงเสี้ยววินาทีมือที่ถือกระเป๋าแน่นขึ้นเล็กน้อยหัวใจเต้นรัว ร้อนผ่าวอย่างไม่มีเหตุผล เธอไม่รู้จักเขาไม่เคยเห็นหน้าชัด ๆแต่แค่แววตานั้น...ทำให้เธอรู้ว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา ชายหนุ่มลุกขึ้นช้า ๆก่อนเดินเข้ามาไม่เร็ว ไม่ช้าแต่มั่นคงและลึกจนเธอรู้สึกว่า “ถูกจ้องทะลุใจ” “คุณมาแล้ว...” เสียงทุ้มต่ำและเรียบเย็นเอ่ยขึ้น “ผมดีใจที่คุณเลือกจะมาด้วยตัวเอง” ญาดาเม้มริมฝีปากแน่นใจยังคงสั่นไม่หยุดแต่เธอยังยืนนิ่ง ไม่ก้าวถอย ...แม้จะไม่รู้เลยว่า เขาคือใครแต่เธอกลับรู้แน่ชัดว่าคืนนี้...เธอจะไม่มีวันลืมเขา เวหาเลื่อนเก้าอี้ให้เธออย่างสุภาพเสียงผ้ากำมะหยี่เสียดสีเบา ๆ ดังท่ามกลางความเงียบของห้อง แสงเทียนไหวระริกสาดแสงบนแก้มเนียนของญาดาจนเกิดเงาร้อน ๆ ที่เธอเองยังไม่รู้ว่าเกิดจากไฟจริง...หรือไฟในอกตัวเอง “เชิญนั่งครับ” น้ำเสียงของเขานุ่มทุ้ม แต่มีกำลังขึงขังในถ้อยคำเหมือนทั้งห้องจะสั่นเล็กน้อยในใจของเธอ ญาดาก้าวไปอย่างสงบ แต่ภายในอกของเธอเหมือนมีบางอย่างกำลังเต้นระรัว…จนเธอแทบไม่แน่ใจว่าได้ยินตัวเองหายใจหรือยัง เขาไม่ใช่คนที่หล่อที่สุดแต่เป็นคนที่นั่งเฉย ๆ แล้วทั้งห้องก็เป็นของเขา ทุกการเคลื่อนไหว ทุกกิริยา…เหมือนผ่านการฝึกเพื่อดึงดูดเท่านั้นเธอวางกระเป๋าเล็ก ๆ ข้างตัว ยกแก้วน้ำที่ถูกจัดไว้ขึ้นจิบเบา ๆ เพื่อลดความประหม่าแต่สายตาคมเข้มนั้น…ยังไม่ละจากเธอแม้แต่วินาทีเดียว “ถ้าคุณจะถามว่าผมเป็นใคร...” เขาพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มช้า ๆ “ผมยังไม่พร้อมตอบตอนนี้” ญาดาเลิกคิ้วนิดหนึ่งแต่ไม่พูดอะไรเพราะสิ่งที่เธอกำลังแพ้…ไม่ใช่คำพูดของเขา ...แต่คือแววตาคู่นั้น มันไม่ได้จ้องแบบเจ้าชู้ไม่ได้หวานหรืออ่อนโยนแต่มัน นิ่ง จนเธอรู้สึกว่า ตัวเองถูกมองเหมือนเป็นหนังสือเล่มหนึ่งที่เขาเคยอ่าน…และกำลังเปิดกลับมาอ่านซ้ำ อาหารจานแรกถูกเสิร์ฟอย่างเงียบงันเป็นเพียงซุปใสในถ้วยกระเบื้องขาวขลิบทอง แต่เธอแทบไม่ได้รู้รสเพราะทุกคำที่ยกขึ้นจิบ…สายตาของเขาก็ยังคงอยู่ที่เธอ “คุณไม่ถามเลยหรือ…ว่าผมรู้จักชื่อคุณได้ยังไง?” เขาเอ่ยขึ้นเบา ๆญาดาหยุดช้อนในมือสบตาเขานิ่งก่อนจะตอบเรียบ ๆ “ฉันเดาว่าคนอย่างคุณ...ไม่น่าจะมีเรื่องไหนที่คุณ ไม่รู้” เขาหัวเราะเบา ๆหัวเราะแบบที่เธอไม่เคยได้ยินจากใครมาก่อน ...เย็น สุภาพ และ น่ากลัวนิด ๆ “คุณเริ่มเข้าใจเกมแล้ว” เขากระซิบเสียงต่ำ “และนั่นแหละ…คือเหตุผลที่ผมเชิญคุณมา” มือของเขายกขวดไวน์แดงจากฝั่งตัวเองขวดถูกเปิดไว้แล้ว อุณหภูมิพอดี เขารินลงแก้วของเธอด้วยจังหวะมั่นคง แววตายังไม่ละจากเธอเลยแม้เสี้ยววินาที ไวน์แดงรินเอื่อยลงแก้วคริสตัลแสงเทียนสะท้อนกับผิวไวน์เป็นสีแดงสดราวเลือด… เขาเลื่อนแก้วมาทางเธอนิ้วยาวแตะขอบแก้วเบา ๆ เหมือนเชื้อเชิญ “คุณเคยดื่ม...กับคนที่คุณไม่รู้จักมาก่อนหรือเปล่า” ญาดาหยุดเล็กน้อยริมฝีปากแตะขอบแก้วไวน์กลิ่นหอมเฉพาะตัวแตะปลายจมูก เธอจิบเพียงนิดเดียว...แต่นั่นก็พอให้ใจเธอร้อนขึ้นอย่างแปลกประหลาด “เคยค่ะ แต่ไม่เคยกับคนที่...ทำให้ฉันอยากรู้จักไปเสียหมดขนาดนี้” เขาหัวเราะเบา ๆเสียงนั้นไม่ได้แสดงความพอใจหรือเย้ยหยัน แต่เหมือนพึงใจใน “ความกล้า” ของเธอมากกว่าเวหาวางแก้วตัวเองลง เอนตัวเล็กน้อย เข้าหาแต่ยังรักษาระยะที่เหมาะสมระหว่างเหยื่อและนักล่า “งั้นเริ่มกันด้วยคำถามง่าย ๆ ก่อน” “คุณเชื่อใน ‘สายตาแรกพบ’ ไหม” ญาดาชะงัก…คำถามเรียบง่าย แต่กลับทิ้งแรงสั่นไว้ในอก เพราะสายตาคู่นี้…คือสิ่งที่เธอจำได้แม่นที่สุดตั้งแต่มาถึง LUNA TOWER “แล้วคุณล่ะ…” เธอถามกลับ “คิดยังไงกับผู้หญิงที่รับคำเชิญโดยไม่รู้แม้แต่ชื่อเจ้าภาพ?” เวหานิ่งสายตาไม่ไหวแม้แต่น้อยก่อนเขาจะตอบช้า ๆ ด้วยเสียงต่ำ “ผมคิดว่าเธอมีเหตุผลของเธอ” “และเหตุผลนั้น...อาจจะดึงดูดยิ่งกว่ารูปร่างหน้าตาหรือคำพูด” ญาดาเอนหลังพิงพนักพยายามคุมอารมณ์ที่แล่นวูบในอก คนคนนี้…พูดน้อย แต่ทุกคำเหมือน แทงตรงใจ “ถ้างั้น...ต่อไปคุณจะถามอะไรคะ?” เขายกแก้วขึ้นอีกครั้งริมฝีปากแตะแก้วช้า ๆก่อนจะเอ่ยออกมาอย่างไม่เร่ง ไม่ช้า “คุณ...กลัวไหม ว่าการมาครั้งนี้ อาจเปลี่ยนชีวิตคุณไปตลอดกาล?” ญาดาแตะปลายนิ้วกับขอบแก้วไวน์ สายตาไม่หลบเลี่ยงเธอยิ้มบาง ๆ แววตาคล้ายหญิงสาวที่ไม่รีบเร่ง แต่รู้ดีว่าตัวเองถือไพ่ใบไหนอยู่ในมือ “กลัวเหรอคะ?” เธอเอ่ยเสียงเรียบ “ฉันไม่ค่อยกลัวสิ่งที่เปลี่ยนชีวิต…ถ้ามันมาพร้อมกับรสชาติที่น่าลิ้มลอง” คำพูดนั้น…เหมือนสายลมร้อนปะทะกลางอกเวหาเลิกคิ้วช้า ๆ เขาไม่ได้ตอบทันทีแต่ดวงตาเข้มจัดกลับโน้มต่ำลงนิด คล้ายกำลังประเมินเธอใหม่ในทุกมิติ “รสชาติที่น่าลิ้มลอง…” เขาทวนเสียงต่ำ “คุณมักพูดอะไรแบบนี้กับคนแปลกหน้าหรือเปล่า” ญาดายกไวน์ขึ้นจิบสีหน้าไม่เปลี่ยนริมฝีปากแดงชื้นวาวภายใต้แสงเทียน ดูเย้ายวนยิ่งกว่าไวน์ในมือ “เฉพาะกับคนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า…ฉันอาจไม่ใช่คนเดียวที่ถูกมอง” เขาชะงักไปชั่ววินาทีก่อนจะยิ้มบาง ๆ อย่างคนที่ เริ่มแพ้โดยสมัครใจ เวหาขยับตัวเข้ามาเล็กน้อยระยะห่างระหว่างพวกเขา…หดสั้นลงน้อยกว่าความเหมาะสม แต่ไม่ถึงกับล่วงล้ำ “คุณเป็นผู้หญิงอันตราย” เขาพูดเสียงแผ่ว “และผมไม่คิดจะป้องกันตัวเองเลยสักนิด” ญาดามองสบตาเขานิ่งหัวใจเต้นแรง…แต่ไม่แสดงออก “บางที…คุณอาจไม่รู้ก็ได้ ว่าคุณเองก็ไม่ปลอดภัยเท่าไรนัก” บรรยากาศรอบตัวกลายเป็นความนิ่งเงียบที่อัดแน่นไปด้วยไฟมืด ทั้งสองเหมือนหยั่งเชิงกันอยู่กลางสนามที่ไม่มีคำว่าแพ้หรือชนะ มีแต่ แรงดึงดูด ที่ไม่มีใครกล้ากระพริบตา เสียงส้อมแตะกับจานเบา ๆเขาเปลี่ยนท่าทาง ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง “มื้อค่ำนี้...ผมเตรียมมาให้คุณคนเดียว” “และผมหวังว่าจะได้เห็นคุณในมื้อถัดไปในเงื่อนไขที่ไม่เหมือนเดิม” ญาดาเลิกคิ้ว “เงื่อนไขแบบไหนคะ” เวหายิ้ม...ยิ้มที่เธอไม่สามารถอ่านได้ “เงื่อนไขที่คุณ...จะไม่ต้องนั่งฝั่งตรงข้ามอีกต่อไป”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more