ตอนที่ 8 ดื่มเพื่อสิ่งที่อาจเปลี่ยนทั้งชีวิต

1242 Words

ญาดาหยิบแก้วไวน์ขึ้นในมือปลายนิ้วเธอจับขาแก้วอย่างมั่นคง…แต่ใจภายในกลับไม่มั่นคงนัก ไวน์สีแดงเข้มถูกยกขึ้นแนบริมฝีปาก เธอจิบอย่างช้า ๆ รสหวานร้อนแล่นผ่านลำคอ เหมือนกำลังเตรียมตัวให้ใจ…พร้อมจะหลุดจากราวจับแห่งความระแวดระวัง "เพื่อค่ำคืนนี้…" …เธอบอกตัวเองในใจและดื่มเหมือนคนที่พร้อมจะฟังเรื่องจริง แม้ไม่แน่ใจว่าพร้อมจะเจ็บหรือเปล่า ทันทีที่เธอวางแก้วลงมือของเขาก็ยื่นมาช้า ๆ แนบปลายนิ้วลงบนปลายคางของเธอเบา ๆ ญาดาชะงักแต่ไม่ได้หลบเวหาค่อย ๆ เชยคางเธอขึ้น แผ่วเบาแต่หนักแน่น ราวกับการสัมผัสนี้ไม่ใช่เพื่อถาม…แต่เพื่อยืนยัน สายตาของเขา…จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเธอไม่มีคำถาม ไม่มีคำอธิบาย มีเพียงความนิ่ง ที่มากพอจะทำให้เธอหวั่นไหว “ผมจะไม่บอกให้คุณเชื่อใจผมตอนนี้” “แต่ผมอยากให้คุณรู้…ว่าทุกอย่างในคืนนี้ มันไม่ใช่เกม” เสียงเขาแผ่วแต่มั่นคงญาดาสบตาเขา…ไม่พูดอะไร หัวใจเต้นแรงจนแทบกลบเสียงเปียโนที่ไหลแผ่วอยู่ด้านหลังเวหายังคงเชยคางเธอไว้อย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าใกล้อีกนิดระยะห่างระหว่างปลายจมูก…แค่ลมหายใจเดียวเท่านั้น “คุณสวยมาก” “แต่สิ่งที่ผมมอง…ไม่ใช่แค่รูปลักษณ์” ญาดาหายใจแผ่วลมหายใจปะทะกันเบา ๆไวน์ในเลือดเริ่มไหลเวียนร้อนผ่าว แต่สิ่งที่ร้อนกว่าคือแววตาของเขา…ที่ไม่ละไปจากเธอเลยแม้แต่วินาทีเดียว เวหาปล่อยมือจากคางเธออย่างอ่อนโยนก่อนจะเอื้อมมืออีกข้างออกมา “มาสิ…” คำพูดเบา ๆ ของเขากลับเหมือนมีแรงมากกว่าคำสั่งจากใครทั้งหมดในโลก ญาดามองมือเขา…เพียงชั่ววินาทีก่อนจะวางมือตัวเองลงบนฝ่ามือนั้นอย่างวางใจไม่ได้อธิบาย แค่สัมผัส…เธอก็รู้แล้วว่าเธอกำลังก้าวข้ามขีดจำกัดบางอย่างของหัวใจ เวหาจูงมือเธอเดินตรงไปยังลิฟต์ส่วนตัวแผ่นหลังเขากว้าง ขายาว และทุกก้าวที่ก้าวไป...มั่นคง ขณะที่ใจของญาดาเริ่มเต้นรัวราวกับเสียงส้นรองเท้าของเธอกระทบพื้นหินแกรนิต ลิฟต์ไร้เสียงเคลื่อนตัวขึ้นอย่างนุ่มนวลเพียงไม่นาน ประตูก็เปิดออกสู่ห้องพักสุดหรู ห้องนอนกว้างใหญ่ในชั้นบนสุดของตึก LUNA Tower …ตกแต่งด้วยโทนสีเทาเข้มและครีมสะอาดตาเตียงคิงไซซ์ปูผ้าลินินเนื้อดี กระจกใสรอบห้องเปิดวิวกว้าง 180 องศา สู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนและแสงไฟนับพันจากเมืองเบื้องล่าง ญาดาหยุดยืนที่หน้ากระจกสายตาเธอมองวิวตรงหน้า…แต่หัวใจยังอยู่กับฝ่ามือของเขาที่ไม่ยอมปล่อย “พระเจ้า…” เธอพึมพำเบา ๆความรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในอีกโลก โลกที่มีเขา และมีแค่เธอ “ที่นี่ปลอดภัย และเป็นของคุณคืนนี้” เวหาพูดเสียงต่ำอยู่ข้างหลังญาดาหันกลับมาแต่ยังไม่ทันได้เอ่ยอะไร เวหาก็เดินเข้ามาใกล้ พร้อมมือที่ยกขึ้นแตะไหล่เธอเบา ๆปลายนิ้วลากช้า ๆ ไล้ลงมาตามแขนเปลือยจนถึงปลายนิ้ว “ผมจะไม่บังคับคุณ…แต่ผมหวังว่าคุณจะอยู่ต่อ” “ทั้งคืนนี้…และทุกค่ำคืนถัดไป” ญาดาเม้มปากเบา ๆเธอยังไม่พูดอะไรแต่แววตาที่เงยขึ้นสบเขานั้น…ไม่ใช่การปฏิเสธ เสียงไวน์ถูกรินลงแก้วอีกครั้งไฟในห้องหรี่ลง เสียงเมืองหล่นหาย เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เริ่มเร่งจังหวะ เวหาไม่พูดอะไรอีกเขาเพียงแค่ค่อย ๆ ก้าวเข้ามาใกล้เธอ… ราวกับรู้ดีว่าความเงียบของเธอไม่ใช่การต่อต้าน แต่คือการเปิดประตูให้เขาเข้ามาลึกกว่าทุกคนที่เคยผ่านมา ปลายนิ้วเขาแตะแก้มของเธอเบา ๆสัมผัสอ่อนโยนที่ขัดแย้งกับรูปลักษณ์แข็งแกร่ง ดวงตาคมกริบของเขาสบเข้ากับดวงตาของเธออย่างมั่นคง “ถ้าคุณไม่พร้อม…ผมจะหยุด” เสียงเขาแผ่ว แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นญาดาไม่ตอบเธอแค่เงยหน้าขึ้นน้อย ๆ ปล่อยให้ดวงตาตอบคำถามแทนและนั่นเพียงพอแล้ว...เวหาโน้มใบหน้าเข้ามา ริมฝีปากของเขาสัมผัสเธออย่างช้า ๆไม่เร่ง ไม่เร้าแต่ลึกซึ้ง และแน่นหนา เหมือนต้องการให้เธอรู้…ว่าทุกสัมผัสนี้คือของจริงจูบแรกของเขา…ไม่ใช่แค่ลมหายใจทาบลง มันเหมือนรากที่ฝังลงในหัวใจของเธออย่างแนบแน่นญาดาหลับตาอย่างช้า ๆ ริมฝีปากเธอขยับตอบรับอย่างไม่รู้ตัวลมหายใจเธอสั่นไหว หัวใจเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาเธอที่เคยไม่สนใจผู้ชายคนไหนมาก่อน กลับละลายคาอ้อมกอดของคนคนนี้…โดยไม่ต้องมีคำพูดใดอธิบาย มือของเวหาลูบไหล่เปลือยของเธออย่างนุ่มนวล ก่อนจะโอบรอบเอวเธอ รั้งเข้ามาใกล้จนแผ่นอกของทั้งสองแนบสนิท ญาดาเงียบไม่ได้พูดอะไรแต่เธอพิงหน้าผากลงบนไหล่เขาเบา ๆ ราวกับว่าความเงียบนั้น…คือการยอมรับ และการยอมแพ้ให้กับแรงดึงดูดที่เธอไม่เคยต้านไหวตั้งแต่ต้น เวหาไม่เร่ง ไม่ดึง ไม่ผลักเขาแค่กอดเธอไว้ ในห้องเงียบ ๆ ที่มีแค่เสียงหัวใจสองดวง…เต้นพร้อมกันใต้แสงไฟในเมืองใหญ่ เสียงหัวใจของเธอ…ดังก้องในอกแต่ไม่ใช่เพราะความกลัว เป็นเพราะความรู้สึกที่ท่วมท้นจนไม่สามารถปฏิเสธได้อีกแล้ว เวหายังคงกอดเธอไว้แน่นลมหายใจของเขาแผ่วเบาอยู่ข้างใบหูเธอ ขณะที่ปลายนิ้วไล้เบา ๆ ที่แผ่นหลังเปลือยของเธอผ่านชุดเดรสรัดรูป ญาดาหลับตาลงเธอไม่ได้ผลักเขาออกกลับเป็นฝ่ายเลื่อนมือขึ้นแตะแผ่นอกเขาอย่างอ่อนโยน “ฉันอยู่ตรงนี้…ด้วยตัวเอง ไม่ใช่เพราะใครบังคับ” คำพูดไม่ได้เอื้อนเอ่ยแต่สายตาและสัมผัสที่เธอใช้ตอบแทนชัดเจนพอจะทำให้เวหาหายใจสะดุด เขาค่อย ๆ โน้มใบหน้าเข้ามาอีกครั้งจูบเธอ…แนบแน่นกว่าเดิม คราวนี้ญาดาไม่ได้ลังเลริมฝีปากเธอขยับตอบรับ เธอเริ่มชิมรสไวน์บนริมฝีปากเขาอย่างช้า ๆ ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบาราวกับปลดปล่อยบางอย่างในใจ มือของเขาเลื่อนจากเอว…สู่แผ่นหลัง ไล้ช้า ๆ ไปยังสันหลังที่สั่นไหวเพราะความวาบหวาม “คืนนี้…ผมจะจดจำคุณ ในแบบที่ไม่มีใครเคยรู้จักคุณมาก่อน” เสียงเขาแผ่ว…แต่ลึกเสียจนเธอสั่นญาดาไม่ได้ตอบเธอเพียงแค่ก้าวตามเขาอย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้เขาพาเธอไปยังปลายเตียงใหญ่ใต้แสงไฟสลัวเขาคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ มือเรียวของเขาค่อย ๆ สอดเข้าใต้สายเดรสรูดลงจากไหล่เธออย่างเบามือ ผิวขาวที่ถูกเผยออกใต้แสงไฟระยิบระยับนั้นทำให้ดวงตาของเวหาหนักลึกยิ่งกว่าก่อนหน้า ญาดา…กำลังละลายอย่างเต็มใจในค่ำคืนที่ไม่มีสัญญาใดผูกไว้ นอกจากแรงดึงดูดที่ไม่มีใครต้านทานได้

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more