ญาดายังนั่งนิ่ง ใบหน้าสับสนหลังจากได้ยินคำสารภาพตรง ๆ ว่าเวหาวางแผนทุกอย่างเพื่อให้เธอ “เลือกเขา”
หัวใจเธอสั่นระรัว ไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไงแต่ก่อนที่เธอจะทันเอ่ยอะไร เวหาก็ขยับเข้ามาใกล้
เขาคว้ามือเธอแล้วดึงเบา ๆ จนร่างเล็กเซถลาเข้ามาหา
เพียงชั่วพริบตา เขาก็ประคองเธอให้นั่งลงบนตักกว้างของตัวเอง
“เวหา…คุณจะทำอะไรคะ” ญาดาร้องเสียงหลง พยายามยันไหล่เขาไว้
แต่เวหากลับยกแขนโอบรอบเอว กักเธอไว้ไม่ให้ลุกหนี
ริมฝีปากของเขาโน้มลงบดขยี้กับปากนุ่มอย่างเร่าร้อน
จูบหนักแน่นจนเธอแทบหายใจไม่ทัน ก่อนจะถอนออกเพียงเพื่อกระซิบเสียงทุ้มข้างหู
“ผมบอกแล้ว…ผมไม่ปล่อยให้คุณหนีไปอีก ญาดา”
มือใหญ่เลื่อนขึ้นมาประคองทรวงอกอิ่มที่สั่นสะท้านใต้ฝ่ามือ
แรงบีบแน่นพอให้เธอสะดุ้ง ริมฝีปากเผลอครางออกมาแผ่วเบา
ญาดาพยายามเอ่ยปฏิเสธ แต่เสียงกลับสั่นพร่า
“คุณ…อย่าทำแบบนี้ ฉัน…อื้อ...”
เวหาซุกหน้าลงข้างแก้มเธอ สูดลมหาย
