เสียงแจ้งเตือนดังขึ้นอีกครั้ง ญาดามองหน้าจอด้วยดวงตาแดงก่ำ
เวหา:
“ผมอยากไปหาคุณ…คืนนี้”
หัวใจเธอเต้นแรงราวกับจะทะลุอก นิ้วชะงักค้างเหนือแป้นพิมพ์
ความทรงจำจากภาพที่เห็นในวันนี้ยังบาดลึก แต่ประโยคสั้น ๆ ของเขากลับเขย่าใจจนแทบพัง
ญาดาหลับตาแน่น สูดหายใจยาว พยายามห้ามตัวเองไม่ให้ตอบกลับ
แต่ข้อความใหม่ก็ปรากฏขึ้น
เวหา:
“ผมไม่อยากให้คุณอยู่คนเดียว…อย่าผลักผมออกไปอีกเลย”
น้ำตาเอ่อคลออีกครั้ง เธอสั่นสะท้านด้วยทั้งความโกรธ ความหวั่นไหว และความโหยหา
เธอพิมพ์ตอบไปสั้น ๆ
ญาดา:
“ฉัน…ไม่แน่ใจค่ะ”
เพียงเสี้ยวนาที สัญญาณโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ชื่อไม่แสดง แต่เธอรู้ดีว่าเป็นเขา
มือที่กำโทรศัพท์สั่นจนแทบหลุด ญาดาไม่รู้ว่าควรกดรับหรือปล่อยให้มันเงียบหาย
หัวใจเธอแตกเป็นสองด้าน
ด้านหนึ่งอยากเปิดประตูให้เขาเข้ามา…
แต่อีกด้านกลับกลัวว่าถ้าทำเช่นนั้น เธอจะไม่มีวันหนีจากเกมนี้ได้อีกเลย
เสียงสัญญาณกดรั
