ญาดาก้าวออกจากห้องด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
เมื่อกลับมานั่งที่โต๊ะทำงาน เธอพยายามสูดลมหายใจลึก ๆ แล้วก้มมองเอกสารตรงหน้า
แต่ตัวอักษรกลับพร่าเลือน ไม่ต่างอะไรกับความคิดในหัวที่ยุ่งเหยิง
นิ้วมือเล็กเลื่อนตามบรรทัด แต่สิ่งที่ฉายขึ้นมาในหัวกลับเป็นสัมผัสจากอ้อมกอดของเขา
ริมฝีปากที่กดลงบนซอกคอความร้อนที่แทรกซึมเข้ามาจนเธอขนลุก
ทุกครั้งที่เธอขยับตัว เหมือนยังมีเงาของสัมผัสนั้นตามหลอกหลอน
“ทำไมต้องเป็นฉัน… ทำไมเขาถึงพูดเหมือนรู้จักฉันดีนัก”
ความสับสนพัดวนในใจ แต่ลึกลงไปกลับมีประกายบางอย่างที่เธอไม่อยากยอมรับ
ความรู้สึกวาบหวามที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน มันกำลังดึงให้เธอคิดถึงเขา…เกินกว่าที่ควร
ญาดาก้มหน้าลง พยายามซ่อนแก้มที่ร้อนผ่าวจากเพื่อนร่วมงาน
ปากกาถูกหมุนวนไปมาในมือ แทนที่จะลงลายเซ็นบนเอกสาร เธอกลับเผลอวาดเส้นโค้งไร้ความหมาย
เหมือนใจเธอกำลังถูกใครบางคนควบคุมอยู่เงียบ ๆ
หลั
