บรรยากาศในห้องผู้ป่วยอบอุ่นกว่าทุกครั้ง แม่ของญาดามีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้า แม้ร่างกายจะซูบผอมลงจากการให้คีโมต่อเนื่อง แรงที่เคยมีก็ถดถอยไปทุกวัน แต่ในดวงตากลับสว่างไสวด้วยความสุขที่ได้เห็นลูกสาวยืนอยู่ข้างเตียง พร้อมชายหนุ่มผู้เฝ้ามองด้วยสายตาแน่วแน่
“แม่ดีใจนะที่เห็นลูกมีความสุข” เสียงแผ่วแต่หนักแน่นดังขึ้น พร้อมกับมือที่ยื่นมากุมมือญาดาไว้แน่น
“ถึงแม่จะอยากอยู่ให้นานกว่านี้…ร่างกายมันก็ไม่ไหวแล้ว”
ญาดาชะงัก หัวใจเจ็บจี๊ดขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ เธอพยายามยิ้มกลบ
“แม่อย่าพูดแบบนั้นสิคะ…หนูยังอยากให้แม่อยู่ด้วยกันอีกนาน ๆ”
แม่ส่ายหน้าแผ่ว ๆ รอยยิ้มยังคงอบอุ่น
“แม่เหนื่อยมาซักพักแล้วล่ะลูก…แต่วันนี้แม่อยากบอกเอาไว้แม่รักลูกนะญาดา รักที่สุด”
หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่ง ยกมือขึ้นกุมมือแม่กลับแน่น น้ำตาคลอเบ้าแต่ฝืนยิ้ม
“หนูก็รักแม่ค่ะ…รักมากเหมือนกัน”
เวหาที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ สบตากับแม่ของ
