วันครอบครัวของเธอมันมักจะหมดไปเร็วมากและตอนนี้เธอก็มาอยู่คอนโดที่กั๊ฟให้เธอมาอยู่กับเขาแล้ว.. เมื่อมาถึงเธอก็เจอสภาพเดิมๆ คือ.. ไม่มีเขา เขาไม่อยู่เขาไปไหนไม่รู้เธอไม่ได้ถามไม่สิ.. เธอไม่มีสิทธิ์ถามต่างหาก..
“ดีนะที่ห่อกับข้าวมากินด้วย.. หิวมาก…”
ทุกครั้งที่เธอกลับบ้านเธอมักจะเอากับข้าวของพ่อมากินด้วยเธอคิดถึงกับข้าวฝีมือพ่อมากดังนั้นเธอจึงชอบขอถือกลับมาคอนโดด้วย.. และทุกครั้งที่เธอกินข้าวถ้ากับข้าวมีกลิ่นแรงๆ เธอมักจะออกไปนั่งกินที่ระเบียง.. มันก็กว้างในระดับหนึ่งเลยทีเดียวดังนั้นมันจึงไม่เกิดปัญหาให้กับเธอ.. เธอจำได้ว่าครั้งแรกที่เธอเอากับข้าวมากินที่นี่กลิ่นมันค่อนข้างแรงและกั๊ฟกลับมาถึงเขาก็โวยวายใส่เธอเรื่องอาหารเพราะเขาไม่ชอบกลิ่นมัน.. เธอยังจำคำพูดของเขาได้ดีเลยคำที่เขาพูดกับเธอ..
“เธออย่าทำตัวเหมือนคนตลาดล่างได้ป่ะ.. ถ้าเธออยากกินอะไรที่มันมีกลิ่นแรงๆ โน้น.. ออกไปนั่งกินที่ระเ
